
गजल
मायलुकै प्रतिक्षामा लाखबत्ती बालीरहेँ
च्यातिदाँ मन धैर्यपुर्बक टालीरहेँ ।।
नयनहरू थाक्यॊ,कुर्दाकुर्दै उन्लाइ
चिन्ताहरू पालेर भित्रभीत्रै गालीरहेँ
नानाकुरा सुन्नेँ उमेर ढल्दैजाँदा
मायालु नभेटीँदा म एक्लै खालीरहेँ ।।
अनगीन्ती भटेँ यहाँ,बैसाँलु सुन्दरीहरू
प्रथम प्रेमीमाथी सधैँ हाम फालीरहेँ
मायामा भेद ठानीन,जातभात र रूप
श्यामबर्ण सुन्दरीमै मरीहत्ते हालीरहेँ
.....
....
मनोवाद कथा
पुष माघको ठण्डी महिना बाहिर सेतो हुस्सु बिस्तारै फुसफुस झरिरहेको थियो। चिसोले गर्दा होला साइलीको टाउको भारी भएको महसुस भैरहेको थ्यो,आज उसलाई । साँझझमकै पर्न लाग्दा पनि पल्लो गाउँसम्म पुगेर आउँछु,भनेर गएको साइँलो अहिले सम्म नआउदा साइलीलाई मन्मा कताकता चिसो पस्छ। भाँतपनि हिउँजस्तै भएर सेलाईसकेको थियो। साइलीको दुइटा छोरा थिएँ। एउटा छोरा विवेक यस्पाली एस.एल.सी सकेर कलेज पढ्न सहर जाने कुराले गर्दा साइँलो आफ्नै दाजु कुलबाहदुर सँग केहि रकम सापटी मागेर ल्याउँछु,भनेर दिउसो उतीबेला घरबाट निक्लिएर हिंडेको मान्छे,साँझ छिप्पिएर रात हुँदासम्म आइपुगेको थिएन। साइली अँगेनाको डिल्मा बसेर आगोताप्दै नानाभाती कुरा मन्मा खेलाएर बसेकी छे।तर साइँलोको आउँने नआउँने कुनै अत्तोपत्तो थिएन। कुर्दाकुर्दा थाकेर साइली भाँतै नखाइकन चुलोको आगो निभाएर सुत्ने तरखर गर्न के खोज्छे। बाहिर बाट साइली आमा साइली आमा.....?एकतमासको आवाज गुञ्जिन्छ। त्यस्पछि साइली कोहो के: भयो किन कराएको यति राती?भनेर बाहिर निक्लिन्छे। गाउँले सबै मिलेर साइँलोलाई बोकेर ल्याएर पिडिमा लडाइरहेको पाउँछे। बुडाको त्यो रगातम्य शरीरको चोट देखेर साइली त्यहानै बेहोस् भएर ढल्छे।
त्यहाँ एकतमासको हो-हल्ला निकैबेर भएपछि दुबै छोराहरुको पनि निन्द्रा खुल्छ। र त्यहाँ आउँदा आमा बुवा दुबैको त्यो अवस्था देखेर छोरा विवेक आतिन्छ, के गर्ने नगर्ने आमालाई त सबै गाउँले मिलेर पानी छम्किएर होसमा ल्याउँछन्। तर बाउँको अवस्था धेरै चिन्ताजनक थियो। रातभरी चिसो ठण्डीको रुघाइपछि, सबैको सल्लाह अनुसार उपचारको लागि साइँलालाई शहर ल्याउँछन्। रातभरी धेरै रगत बगेकोले गर्दा साइँलोलाई हस्पिटलमा भराना गरेपछि,रगत चढाउँने डक्टरको सल्लाह मूताविक रगत चढाइन्छ ,तर साइँलोलाई डक्टरहरुले धेरै कोशीष गर्दा पनि बचाउँन सकेनन।बिधीको बिदान सँग कसको जोरचल्छ र!"आखिर साइँलाले अल्पायुमै यो संसार छोडेर जानैकर लाग्यो। साइँलाका परिवार सोकाकुलमा डुबे। एकबर्ष बाउको बरखी बारुन जेलसम्म विवेकले घर छोडेर जाने कुरै भएन। सानो भाई आमालाई पनि बाउले छोडेर गएको देखि सञ्चो भएको होईन। बाउको हालत त्यस्तो कसरी भयो थाहा पत्तो थिएन। साइँलोको दाजु कुलबाहदुरले भने अनुसार दशहजार पैसा मैले दिएर पठाएँको आज यतै बस भाई भोली बिहानै जालास भनेको मानेन, साँझ साँझमा मेरो घरबाट निक्लिएको थियो। भन्ने भन्दा अरु कुराको कुनै जानकारी थिएन।
बर्ष दिनको बुवाको काम सकेर आमालाई सम्झाइ बुझाई सानो तिनो काम खोजेर गर्ने र पढ्ने बिचार बोकेर विवेक शहरकोबाटो लाग्छ। विवेकको भाई सुमन सानै भएकोले पाँच कक्षामा पढ्दै थियो। घरको आर्थिक अवस्था एकमानो खानालाई दु:ख सुख पुग्थ्यो। तर खर्चको लागि त घरको अन्नपात नबेचिकन नुनभुटुनसम्म आउँदैनथ्यो।घरको जेठो छोरा भन्नुनै विवेक बुवाको मृत्युपछि सबै कुराको जिम्मेवारी उसैको काँधमा आएकोथ्यो। सानो भाई आमा सबैको सपना बोकेर शहर पस्छ विवेक। बुवाको मृत्युपछि, आमाको होसै थिएन। आमाको त्यो अवस्थालाई आँखामा साँचेर विवेक शहर आइपुग्छ। जव बसबाट झर्छ विवेक अन्योलमा पर्छ। कहाँ जाने के गर्ने कोहि चिनेको पनि थिएन। मान्छेको दोहोरीलत्ता एकनासले छुटेको छ। तर त्यहाँ आफ्नो हो अथवा पराइ हो कसलाई भन्नु!विवेक एकछिन् चुपचाप एउटा कुनामा बसेर भगवानको नाम पुकारछ। हे!"ईश्वेर म कहाँ जाउँ बाटो देखाई देउँ!विवेक आँखा चिम्लिएर बस्छ। त्यतिकैमा बाटो बडार्दै गर्ने एक महिलाले विवेक नजिक आएर घचघच्चाउँछिन "ए भाई के भयो?अनी विवेक झस्किन्छ,र भन्छ केहि भएको होईन दिदी बसबाट ओर्लिएको रिंगटा लागेर बसेको। अनी ती महिलाले सोध्छिन, तिम्रा आफ्ना आफन्त कोहिँ छैनन्?विवेक केहि बोल्दैन। ती महिलाको आवाज फेरी गुञ्जिन्छ विवेकको कानमा। अनी विवेकले मनमनै सोच्छ!आखिर मेरो यो अन्धेरो जिन्दगीमा गोरेटोको प्रकाश यी दिदी पनि हुन सक्छिन। किन नभन्ने आफ्नो समस्या भनेर विवेकले ती महिलालाई सबै कुरा भन्छ। नारी मन न हो सानो पिडाले पनि पग्लिएर पानी पानी भैहाल्छ। त्यस्पछि ती महिलाले विवेकलाई साहानोभूतीको मिठो शब्द बर्साउँछिन। र आफु बसेको घरधनी एक्लै छन्,उन्का सबै छोरा छोरी अमेरिकामै बस्छन,उनले कोहि राम्रो इमान्दारी मान्छे पाएँ,पाल्ने मनसाय ब्यक्त गरेको कुरा विवेकलाई बताइन। त्यस्पछि साँझमा कोठामा जानेबेला सम्म पर्खनको लागि भनिन। विवेकलाई ढुंगा खोज्दा देउता मिल्यको आभस भयो। ती महिलालाई भेटेर। उनको काम नस्कुनजेलसम्म याहाँनै बस्ने कुरा विवेकले भन्यो। र ती महिला पनि आफ्नो काममा तलिन रहिन।
विवेक आँखा चिम्लेर सपना देख्न थाल्छ। म यहाँ बाट जाने बितिकै खुट्टामा आफ्नो शिर राखेर बिन्ती भाउ गर्छु, र म तपाईंले लगाएको सबै काम गर्छु, तर मलाई पढ्न तपाइले सयोग गर्नु पर्छ, भन्ने कुरा राख्छु। म अहिले दु:ख र मेहनत गरेर डक्टर बन्नेछु,त्यसपछि मेरी आमालाई र भाईलाई पनि शहरमै ल्याएर सुख र खुशी बनाएर राख्छु। विवेकले कति मीठा मीठा सपना देख्दै गर्दा आकाश कालो मैलो भएको महसुस हुदैथ्यो, विवेकलाई भित्रभित्रै तर पनि विवेकले आफ्नो सपनाको चल्दो रफतारलाई अधुरोमै छोडेर आँखा उघारेन । उसले उ भित्र दहरिलो साहास बटुलो जस्तै हुरी बतास आँधिवेरी चलेपनि म यो सहरमा आफ्नो सपना खोज्छु खोज्छु। अब विवेक यो सोच्न थाल्यो मानौ उस्का सपना पूरा भएको दिन्नै घर जाने र आमालाई र भाईलाई राम्रा राम्रा लुगा लग्दिने "र आमाले अहिले सहेको दु:खहरुलाई सबै सुखमा परिणत गर्ने,त्यस्बेला सम्म भाई सुमनले पनि एस.एल.सी सकिसक्नेछ। अनी सहरमा ल्याएर राम्रो कलेजमा भराना गर्ने। आहाँ कति मीठा थिएँ विवेकका सुन्दर मन भित्रका सपना तर जव विवेकले आँखा खोल्छ,आफुलाई त कालीमाटी कलंकी थान्कोट भनेर कराएर मानिसहरुलाई गन्तब्य सम्म लगर छोड्ने अभिभारा सम्हालेको पाउँछ,
तर आफुले यो दु:ख पाए पनि भाई सुमनलाई आफ्नै मेहनतको कमाईले पढाउँने ठुलो सपना पालेर विवेक मानिस भरियको संकेत सँगै ढोका ढंगढंगाउछ। यता आमा विवेक घर छाडेर हिंडेको दिन देखि मेरो छोरा खोजेर ल्याइदिनु भन्दाभन्दै रोगाएरै सोक र सुर्ताले ज्यान गुमाइन. भएको जयाजेथा पनि विवेकको ठुलो बुवा कुलबहादुरले दशहजार दिएको वापत साहुँब्याज सहित असुल गरे। त्यसपछि बेसाहारा सुमन पनि आफ्नो दाजुको खोजिमा निक्लिन्छ। तर यी दुई दाजुभाईलाई कहिले र कुनमोड र परिस्थितिमा दैव संजोग भेट गराउने हो समयले। तर पनि आ-आफ्नो भाग्य खोज्न ब्यस्तछन्, यी आमाबाउ बिना बेसाहारा दुई जिन्दगी। समय र भाग्यको खेलका कठपुतली मान्छे,सधैं छायाँ मुनी हरायको सपना खोज्नै तलिन हुन्छन्। तर यो जिन्दगीको खेलमा सबैको जित हुदैन कतिले जित्छन भने कतिले दुखैलाई सुख सम्झेर सम्झौतामै बाँचिदिन्छन्। कतिले अधुरा कल्पनामै सिमित राखेर आफुलाई बुझाउँछन्। हिजो विवेक आफ्नो सपना खोज्न शहर पसेकोथ्यो। आज सुमन दाजु खोज्न यो सहरमा पस्छ। दाजु भेटेर अंकमाल गर्ने ठुलो अभिलाषा बोकेर बस चढ्छ सुमन।
.....समप्त भयो धन्नियबाट ।।।। श्याम मुस्कान क्षत्री :अन्जान:
.....
कथा - "बन्धनमा परेको जिन्दगी" -श्याम कुमार जि सि मुस्कान
"सामाजिक कथा"
अनिता र अनुपमा बाल्यकाल देखिकै साथी थिएँ। संगै स्कूल जानेआउने क्रमसंगै घर आउँदाजाँदा बाटोमा गाउघरका अनेक कुरासंगै जोडेर आफ्नो गरिबी देखि वाक्क भएर धेरैपैसा कमाउने शौख मनभरी राखेका कुरा बताउथी अनिता अनुपमालाई। अनुपमा सानैदेखि अलिभावुक कुरा गर्थी। पैसा चाहिन्छ तर मेहेनतले आर्जेको धनमात्र बलियो हुन्छ।भन्ने कुराको बहस गर्थी अनुपमा अनिता सँग,तर अनिता कहीलेकाँही अलिभिन्न सोच प्रकट गर्थी अनुपमासित। धनी भए सबैले मान्छन चाहे त्यो पैसा जसरी किन नकमाएको होस।तर अनुपमा अनिताका ती कुरा सँग कहिल्यै सहमति हुन्नथी। अनिता अली झट्टै रिसाउँने स्वाभव भएको कारणले अनुपमा समयले सिकाउँछ, सबै कुरा भनेर घर आएपछी छुटिन्थी। तर जब अनुपमा घरमा आउथी मसिना भाईबहिनाको तोते बोलीमै आफूलाई हराउथी। त्यहा भन्दा सोच्ने फुर्सत ऊसले कहिल्यै पाएकी होइन। जिन्दगी एबमरितले बित्दैगयो आज एस.एल.सी दिने समय आयो परिक्षाको तयारी पछि,अनुपमा र अनिताले पनि अरु सरहनै राम्रै अंकल्यार पास भएछन। तर पढ्न जाने क्रममा अनिता शहर जाने कुरा भयो तर अनुपमाको बुवाले शहर राखेर पढाउँन सक्ने हैंसत आफूसँग छैन। अब एती भए भैहालोनी भन्ने कुरामा अनुपमालाई आफ्नो पढाई टुङ्गाउने कुरा बुवाले गर्नु भयो।
हो पनि एउटा बुवाको कमाईले १२ जनाको जाँहान पाल्नु पर्थ्यो। छोरा पाउने रहर बोकेर एक-एक बर्षमा आमा सुत्केरी भैरहेने क्रम रोकिएको थिएन। घरको आर्थिक अब्स्था धेरै नाजुक थियो। घरकी जेठी छोरी भएकोले अनुपमाले यो कुरालाई राम्ररी बुझ्की र बुझ्नु पनि पर्थ्यो। अनिताको शहर जाने दिनको अघिल्लो दिन अनिता अनुपमाको घरमा आएर अनिताले भनी अनुपमालाई जाने भएँ जाऔ मसंगै? केही काम पाएमा गरेर नि कलेज पढ्औला, तर अनुपमाले अनितालाई म आफ्नो परिवारको इच्छा भन्दा बाहिर गएर केही कुरा नगर्ने कुरा बताइ, त्यस्पछी अनिता शहर गै एकलै पढ्न। अनुपमा सानै देखि भाग्यमा बिस्वाश गर्थी। शायद घरको दु:खले उसलाई यो ज्ञानको अनुभूती गराएको होला। मान्छेले दु:ख बाटनै सकी नसकी माहानताको सिढी उक्लने पाठ सिक्दोरहेछ। अनिता शहर गएको केहिदिनपछी,अनुपमाको घरमा विवाहको कुरा चल्यो। खेतिपाती मनग्गै भएको केटा छ एकमाना खाना र एक झुम्रो लाउँन दु:ख छैन। आफ्नी छोरी दिदा आफ्नी छोरीलेनी सुखै पाउँछे। भन्ने सोचले अनुपमाको बुवाले विवाहको कुरा पक्का गरे। हो पनि आखिर छोरी मान्छेले एकदिन पराइको घर जान्न भनेर धरपाइदैन। रितीसंस्कारले विवाहकोबिधी अनुसार कन्यादान सकियो। जहाँ गएनी कमीलालाई बाँडी र पहिरो भनेको यही रहेछ। माइतीको घरमा साना भाइबहिनी हुर्काएर पालो नपाएकी अनुपमा यहाँ घरमा सानासाना नन्द र देवर रहेछन। विवाह गरेको पहिलो दिनमानै अनुपमाको
श्रीमानले अनुपमालाई आफ्नो यथार्थ यसरी ब्यक्त गरेका थिएँ। गरीब घरकी केटी तिमी भएनी दु:खलाई र जीवनलाई धेरै नजिकबाट तिमीले बुझेकी कारणले आफूले तिमिसित विवाहगरेको, यि भाई बहिनीहरुको लागि भन्ने कुरा भन्दा केही बेर त अनुपमा लाज्वाफ भइँ। आमाबुवा सानैमा परलोक हुनुभएको र उहाँहरुले यो संसार छोड्नु अगी भाइबहिनीलाई हेला नगर्ने बचन गराएकोमा मैले आमाबुवको बचन पूरागर्नु पर्छ। साथै तिमी अब मेरी अर्धाङ्गिनी भएको नाताले यो बचनलाई तिमीले नि सदैब पालाना गर्नु पर्ने छ। भन्ने कुराको बिन्ती बिसाएका थिएँ । अनी अनुपमाले आफ्नो श्रीमानका कुरालाई सहर्स स्वीकार्दै पुरा गर्ने आस्वासन दिएकी थी। शायद यो नै हो नारी हुनुको धर्म अरुको खुशिमा रमाउँनु। जन्म जातै नारी पराइको नासो भएर होला। त्यसैले नारीले पराइको खुशिमानै आफूलाई समेटेर जीवन यापन गर्दै आएका होलान। हिजो सम्म कसैकी छोरी भएर माइतीघरको बुहार्तन खपेकी अनुपमा आजनी भिन्न नाता संगै अझ गहन्शिल भूमिकामा आफूलाई ढालनु पर्ने मज्बुरी उभिएकै छ। मूक्तीको सास फेर्न कहाँ सहज छ। नारीले नारी बन्धनबाट उम्कन कहाँ पाउछन र। बिहानै स्कूल जाने नन्द र देवर घाम नझुल्किनै उठेर खाजा तयार पार्नु पर्न हुन्थ्यो अनुपमालाई। यसरी नै दिनहरु बित्दैथिएँ। उसको श्रीमानले दिनुहु जस्तै खाजा खाएपछी एउटा औषधी खाएको अनुपमाले देख्थी तर केको औषधी भनेर सोध्ने उसको मुख झट्टै लागिसकेको भने थिएन। मानमर्यादाको ख्याल राख्नु पर्ने अडान आफ्नै ठाउँमा यतावद छदैथ्यो। छोरी मान्छेले नचाहिदा कुरामा धेरै कर्करगर्नु हुन्न। छोरामन्छे लाई उसको बुवाले रिषको आवेकमा आमलाई भन्नेगरेको त्यो कुराले अनुपमाको मनको एउटा खाली ठाउँ ओगटेको थियो। त्यहि कारणले कतिकुरा हेरेर नै बुझ्ने कोशिश गर्थी अनुपमा। यसरीनै दिन क्रमिकरुपले अगी बड्दै थियो । एकबिहान अनुपमा को
जिउभारी हुँदाहुदैनी उठेर किचेनतिर लाग्छे। आज सकिन भन्दानी कसले गर्थ्यो र उसको दैनिकी। अनी सबै काम सकेर नन्द र देवरलाई स्कूल पठाएर श्रीमानको कोठामा चिया को कप बोकेर पस्छे अनुपमा तर त्यहाँ अनुपमाले आफ्नो श्रीमान मोहनलाई देख्दिन। केहेबेर नजिकैका चारतिर फालिएको कपडा र पत्रीका बटुल्छे। चिया सेलाई सक्यो तर मोहन आएको होइन बाथरूमतिर हेरन के छिर्छे, अनुपमा आफ्नो श्रीमानलाई अचेत अबस्थामा पाउँछे। अनी त्यस्पछी अनुपमालाई एक्कासी कालो मैलो आँखा वरिपरी मडारिदै आएर उ नि बेहोस हुन्छे।जब अनुपमा होसमा आउँछे। हस्पिटलको बेडमा आफूलाई सेतो पहिरनसंगै पाउछे। केहिदिनपछी घरमा आइ अनुपमा मर्ने मरेर जन्छन तर बाँच्नेको दैनिकी उही हो। दिनको समय नन्द र देवरनी छेउँमा बसेर भन्छन भाउजू हाम्रो दाँजूको बिचार मलाई डक्टर र बहिनीलाई वकिल बनाउँने तर आज उहाँ हामी सामु रहनु भएन तर तपाईं नै हाम्रो आमाबुवा दाँजू भाउजू सबैथोक हामी के गर्ने यहाँ हजुर यस्तो अब्स्थामा एकलै हामी के गरौँ अब हजुरले नै भन्नुहोस। देवर र नन्दको कुरामा आँखाभरी आसु भरेर भन्छे अनुपमा मेरो जिन्दगीको बाँच्ने आधारनै तपाईंहरु हो। म तपाईंको दाजूको ईच्छालाई पूरागर्नेछु। मेरो पिरगर्नु पर्दैन। तपाईंहरु पढ्न जाने तयारी गर्नुस मायाले गन्त्ब्य र लक्ष्य कहिल्यै भूल्नु हुदैन मानिसले। त्यस्पछी बिबेक र रचना पढ्न बाहिरतिर लाग्छन। समयले अनुपमालाई अली निकोबनाउदै लग्यो। मोहनलाई मुटुको रोग रहेछ। त्यहि रोगले मोहनको आमाबुवाको देहान्त भएको कुरा अनुपमाले यतिका बर्षपछी। देवरको चिट्ठी मार्फत पढ्न पाएकी थी। चिट्ठी पढेर आँखा भरिएको आसुलाई हातले के पुछ्नलाग्छे अनुपमा। पछाडिबाट अनिता आङ्गालो हालदैआउछे। केहिबेर दुबइ साथी अङ्गालोमै बाँधिएर रुन्छन्।
कहीले आँसु कहीले हाँसो जिन्दगीको रित हो
त्यसै सँग जिउँदै जानु मानिसको जित होकोही हार्छन कोही जित्छन जिन्दगीको खेल मा
हार्नु जित्नु सम्मान हुन्छ नियतीको झेल मा
यदाकदा यी भाकाँहरु गुञ्जिएको आभाश अनिता र अनुपमालाई हुँदैथ्यो। र दुबइ आ-आफूलाई अंकमालबाट छुटाएर सन्चो बिसन्चोको कुरा सोध्छन। अनी अनिताले आज फेरी तिनै कुरा दोहोराउँदै भन्छे। तलाई सम्झना छ. अनुपमा म मेरो गरिबी देखि आतिएर सधैं धेरैपैसा कमाउने कुरा गर्थे त मेरो कुरालाई स्वीकारगर्दिनथिस् हेर त आजमैले आफ्नु जात धर्म केही नमिल्ने केटा सँग विवाह गरे पैसाले गर्दा सबैको हाइहाइ छु। सबै मेरो गुणगान गाउँछन। हेर अनुपमा त मैले भनेको मान अझै पनि केही बिग्रिएको छैन। त अर्को विवाहगर? अनी अनुपमा आजपनी अनितालाई यसरी जवाफ फर्काउछे। म कुवाको भ्यागुता न समुन्द्र तरेर पारी पुग्न सक्छु, न यो मानबरुपी बन्धनबाट मुक्त हुनसक्छु। म यसरी भासिएकी छु अनिता मलाई यिही ठीक छ।
मलाई अनेक जिम्वारीको बन्धनले आँफै भित्र बाँधेर यसरी राखेको छ। म चाहेर नि तैले भनेका कुराहरु सँग आजपनी सहमती हुनसक्दिन अनिता,यिनै कुराको अल्झ्नतिर लागेर झन्डैँ दिन रातमा परिणत हुनै लागेकोथ्यो। अनी अनिता भन्छे हेर अनुपमा यो एकबारको जिन्दगीलाई मानिसले जसरी जिउन जान्दछ, उसरिनै जिउदै जानुपर्छ। आफूमा भरपर्छ। भन्दै अनिता अनुपामा सँग बिदा हुन्छे। अनुपमनी अनितालाई बिदा गर्दै भन्छे,तैले जिन्दगी सँग जितिस् अनिता मैले हारे अनी दुबइ छुटिन्छन्!!!
श्याम कुमार जि सि मुस्कान फोप्ली ६. बल्ले खोला प्युठान नेपाल हाल मलेशिया मेल muskanchhetri52@yahoo.com
........
;;;;;;;
लघु कथा - "प्रभु! मलाई बचाउनु होस्!" -श्याम कुमार जि सि मुस्कान
श्याम कुमार जि सि मलेशिया
घरमा सधैं तनाब हुन्छ। कोलाहल र चिच्याहटमा रात बिताउनु पर्छ। दिनदिनै आमा र बाका बिचमा हुने झै-झगडा, कुटाकुट, लुछाचुडी र भनाभनले मेरो टाउको दुख्छ। बा र आमा बिचमा हुने संबाद सुन्दा र व्यबहार हेर्दा यस्तो लाग्छ कि वहाँहरू दुबै जनालाई अहिल्यै मानसिक अस्पताल लगिहालौं।
तर वहाँहरू दुबैको झगडाको कारण भने म आँफै हुँ। मेरो खुशी र सफल भविष्यका लागि वहाँहरूको लडाईं केन्द्रित छ।
संभवत संसारकै सबै भन्दा बढी भाग्यमानी सन्तानमा पर्छु म किनकि दुबै अभिभावकको संपूर्ण जिन्दगी केबल मेरो उज्जल भविष्यका लागि मात्र समर्पित छ। र वहाँहरू केबल मेरो भलाईका लागि मात्र लड्नु हुन्छ। लुछाचुडी गर्नु हुन्छ र एक अर्काको टाउको फुटाउनु हुन्छ। आमाले मेरो पढाईमा उचित ध्यान नदिएको आरोपमा बुवाले आमाको कंचडमा दाबिलाले हिर्काएको घाउ अझै निको भएको छैन । आमाले चिथोरेका नंग्राका ढोबहरू बाको अनुहारमा अझै स्पस्ट देखिन्छन।
वाको कथन छ- तँ गतिछाडा आइमाईले छोरालाई बिगार्ने भईस। न समयमा खान दिन्छेस, न समयमा स्कुल पुर्याउछेस। जुम्रा हेरेर बस्न मै तँलाई फुर्सद छैन। थुतुनोभरि नाना थरीका बिषादीहरू धस्यो। । अनुत्पादक काममा समय बितायो। ज्ञानगुणका कुरा भन्दा बढी मतिभ्रस्ट हुने कुराहरूमा ध्यान दियो। अर्काको देखासिकी गर्यो।
आफ्नो भन्दा अर्काको पारीबारले के गर्छ भन्ने कुरामा बढी चासो दियो। कल्ले के लायो, के खायोको चर्चा गर्दै समय बर्बाद गर्यो। आफुले सुको पढेकी छैनस भन्दैमा छोरालाई पनि हली बनाउने बिचार छ?आमा प्रतिवाद गर्दै भन्नुहुन्छ- तिमी नकच्चरा बुढालाई बहुला कुकुरले झैं गाँउ चहार्दै ठिक्क छ। काम दाम केही छैन। घरभित्र मुन्टिनासाथ तातो भात चाहिने बडाहाकिमलाई घर परिवारको चिन्ता छैन। बिहानदेखि बेलुकासम्म नागरिक सर्बोच्चताका नाममा भाषण ठोक्यो र बेलुका घरभित्र छिर्नासाथ श्रीमतीलाई रुवायो। तीन थाल भात घिच्नासाथ कुम्मकर्ण झैं सुत्छौ र बाघले घुरे झैं घुरेर हामीलाई सुत्न दिदैनौ। घरको काम जति सबै मै बुढीले गर्नु पर्ने। छोराको हेरचाह मै बुढीले गर्नु पर्ने। ऐंचो-पैचो, मेला-पात, छर-छिमेक मैले नै चलाउनु पर्ने। पाहुना-पासो मै बुढीले धान्नु पर्ने। तिमी बुढा त बरु मरेपनि हुन्थ्यो ! एक्लै पाल्थे छोरालाई!
यी संबादहरू मैले बच्चादेखि नै सुन्दै आएको हुँ र निरन्तर सुनिरहेको छु। यस्तो लाग्छ- बा र आमा मेरो भविष्य भन्दा पनि वहाँहरू आफ्नै ब्यक्तिगत सुख, सुबिधा र आत्मा सन्तुष्टिलाई बढी महत्व दिनु हुन्छ। छोरालाई कसले बढी ध्यान दिन्छ भन्ने अहँकार र घमण्डको लडाईका बिच मेरा बाल अधिकारहरू खोसिएका छन। आरोप र प्रत्यारोपको युद्धमा म मिचिएको छु। घुन जस्तै पिसिएको छु। मेरा खुशीका नाममा मलाई दिनदिनै रुवाँउने काम भएको छ। मेरो भविष्यका नाममा मेरो भविष्य बर्बाद गर्ने काम भएको छ। म चाहन्छु कि मेरा बा र आमाले मेरो भविष्य र सफलताका लागि भन्दा आफ्नो कर्तब्यमा ध्यान दिनुहोस्। जिम्मेबार अभिभाबकले गर्नु पर्ने कर्तब्य र कृयाकलापका बारे छरछिमेकि बाट सिक्ने प्रयास मात्र गरिदिए पनि मेरो भविष्य सुन्दर हुन सक्थ्यो कि ?
प्रभु! मेरा बा र आमाको मनसिकतालाई परिवर्तन गरिदिंदै सदबुद्धि दिनुहोस्। मलाई शान्तिले बाँच्न, हुर्कन, रमाउन, बढ्न, पढ्न र गरिखान पाँउने अधिकार सु-निश्चित गरिदिनु होस् ! यस घरको सदस्य भएर जन्मनुमा मेरो के दोष प्रभु? लौन मलाई बाँच्न दिनुहोस्! म हजुरप्रति जीवनभरि अनुग्रहित हुनेछु। प्रभु, मलाई बचाउनु होस्!नागरिक सर्बोच्चताका नाममा भएपनी बचाउनु होस्!
कथाकार । श्याम कुमार जि सि मुस्कान फोप्ली ६. बल्ले खोला प्युठान नेपाल हाल मलेशिया फोन +६०१४३३१२२९३ मेल muskanchhetri52@yahoo.com
...........
..........
गजल....
श्याम मुस्कान क्षत्री अन्जान
मनको भित्ता रंगाउने रंग चुनमा छैन साथी
आफ्नो जस्तो सफा सोचाई उनमा छैन साथी
जिन्दगीका गीतहरु बिछोडका घाऊ झैं बच्छन्
फेरी अर्को नयाँ भाका कुनै धुनमा छैन साथी
हिड्दै थिएँ उज्यालोमै अध्यारोले छोप्यो आज
टहटह छाइ दिने मन यो जूनमा छैन साथी
जन्मीने रहर बीचमा हत्या भए सपनाहरु
बचाइ दिने आफ्नो नाता खुनमा छैन साथी
दिदा दिदै रीत्तो भयो उधारोमा यो जिन्दगी
प्रतिफलको हिसाब किताब गुणमा छैन साथी
...
...
गजल
तिम्रो दिलमा मलाई बास बस्न मन लाग्यो
सुटुक्कै तिम्रो त्यो मुटुमा पस्न मन लाग्यो ॥
चाचले नयन तिम्रा नशालु छन् ओठहरु
यि ओठले ति ओठलाई डस्न मन लाग्यो ॥
तिमीलाइ सम्झीएर मेरो मुटु हल चल भयो
भौतारीदै तिम्रो काखमा खस्न मन लाग्यो ॥
कल्पनामा डुब्दै जादा प्रेम नशा चढेपिछ
अंगालोमा तिमीलाई कस्न मन लाग्यो ॥
के हुने हो थाहा छैन बैशालुमात चढे पिछ
मायाँ रुपी चिल्लो चाप्लो घस्न मन लाग्यो ॥
shyam kumar chhetri (muskan)
........
.........
बिषालु सर्प तिमी
मैले पिलाएको दुधको गुण
बेमज्जाले चुकायौ आज
डसेर मेरो सम्पूर्णता।
म त तिम्रो भोक मेटाउन
सकिनसकी बेचेर पसिना
भोकभोकै अघाउने मान्छे!
म त तिम्रो शोकमा
पिलपिल बग्ने आँखा पुछीदिएर
आफूभित्रै आँशुको अरुण बगाउने मान्छे!
म त तिम्रो सत्रुले तिमीलाई छुन अघावै
बलिदानको रगत बगाउने मान्छे!
म त तिमी रोगले अक्रान्त हुँदा
घोटेर अस्थिपन्जर-
संजिबनी निकाल्ने मान्छे!
मेरो कुनै अभिष्ट भएन
मेरो कुनै ब्यक्तिगत
रो स्वार्थ र मनोकांक्षा-
तिम्रो उन्नति, प्रगति र दिर्घायु मात्र थियो।
एकार्थमा-
तिमी सिद्धान्त थियौ
म व्यबहार थिएँ
तिमी प्राण थियौ
म श्वासप्रश्वास थिएँ।
म त मनैमनको अग्लो हिमाल थिएँ-
केवल त्यो तिम्रो लागि।
प्रतिफल!
भोको पेटमा लात हान्यौ
सुख्खा आँखामा एसिड खनायौ
लुटेर मेरो सम्पूर्ण
खुन,पसिना र आँशु
बढाइ दियौ ऋण
लगाइ दियौ दिन
उफ!!! खुइया!!!
म त रगतमा शाश्वत नाता देख्ने मान्छे!
म त भावनामा अटुट संम्बन्ध खोज्ने मान्छे!
कसरी लडौं म?
आइलागेका
यी कालो दिन
र,सेतो रातहरुसँग।
म त टुटेको \ फुटेको मान्छे!
म त छुटेको \ हराएको मान्छे!
तिम्रो यो हदको गुणलाई
अन्तत: मेरो लाश चढाउँछु
हेर है-
टाउको फोडेर मेरो
कति थिएछन् योजनाहरु
जिन्दगीको।
अनि,छातीदेखि पेटसम्म
चिरेर चर्चरी
हेर-
मेरो प्रेम कति थिएछ-
तिमी र तिम्रो अन्तर्घातप्रति।
अब म कदापि कदापि
टुटदिन \ फुटदिन
छुटदिन \ हराउँदिन
र,कुनै दु:ख पनि दिन्न
तिमी हाँस गललल
तिमी बाँच मज्जाले
सयौं काटेर तन्दुरुष्त
म त यसै हारेको मान्छे!
म त यसै मरेको मान्छे!
म त यसै मरेको मान्छे!!!
त्यो तिम्रो लागि
केवल तिम्रै लागि....
.................
कबिता
खै के पाएँ आखिर मा मैले
तिमीलाई दिएर मिठो हाँसो हरु
तिमी रुदा संगै रोएको पनि हुँ
ब्यार्थै खसाले छु मैले ति आँशुहरु
चाहेको सबै चिज पाईदैन पाउनलाई
तर पनि हुन्छन सबै को चाहाना हरु
दु:ख हरु लुकाएर खुशि दिए मैले
झरेको फुल जस्तै भयो मेरो भाबनाहरु
धोका दिनलाई के नै गार्हो छ र
बिस्वाश गर्नु नै गल्ती मेरो भयो
सुन्दर सपना कसले देख्दैन र
तर मेरो सपना सबै अधुरो भयो
माया को बादल मा तिरस्कार गर्यौ
तै पनि माया नै गर्छु तिमीलाई
नाता सम्बन्ध ले पराई भए पनि
सुखि रहे खुशि भए शुभकामना तिमीला
.........
...............
कबिता ..
समिप्यैमा छैनन् उनी तरैपनि सल्बलाउछन
उभ्याइदिए मनमा महल कलेजिमा बेरी आज
सुन्नमन लाग्ने बोली देखौँ हुने छिन् छिन्मा
अनिपोत मुटुमाझ्मा शब्द बनाइ केरी आज
लाग्न थाल्यो उनी मलाई हिरामोती जुहार्तनै
पर्खन्छु कहिले भन्छन् उन्ले तिमी मेरी आज
...........
..........
गजल
तिम्रो याद आउँदा आज पिएँ अलिकित
अतित सँग रमाएर जिएँ अलिकित
भन्थ्यो तिमी लैजउ मलाई कतै धेरै टाढा
हुन्छ भनि वचन दिन चुके अलिकित
मेरो छातीमा टाउको राखी तिमी रमउँदा
फाटेको यो मनलाई सिए अकिित
छुटने बेला गहा भरि आँसु पार्दा तिमीले
मैले पनि तिमी सँगै रोएँ अलिकित
धेरै टाढा भइसकेछ हामी विचको दुरी
आज फेरी तिम्रो तस्बिर छोएँ अलिकित
तिम्रो याद आउँदा आज पिएँ अलिकित
अतित सँग रमाएर जिएँ अलिकति
....
....
गयो तिमी
बिस्वास धेरै गर्ने गर्थे तिमीलाई
गयो मेरो बिस्वासलाई तोडी ,
एक्लै एक्लै यो मरुभूमिमा
पागल बनाइ मलाई छोडी !
तर खुशी छु मायालु
बिगतका पललाई सम्झी तिमि रुन्न भने,
बाचा कसमले श्राप दिंदा
पागल प्रेमी तिमि हुन्न भने !!
म बिन्ति गर्छु तिमीलाई
मायामा खेलबाट गर्ने नगर ,
फुलै पिच्छी भमरा झैँ
अरुको जिबनमा तिमि सर्ने नगर ..........!!
अरुको जिबनमा तिमि सर्ने नगर ..........!!!
श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
,,,,,,,,,,,
....
बसौ कति
टाडा हुने निर्मोहिलाई, पर्खिएर बसौ कति |
रहरहरु पोको पारी, खर्कीएर बसौ कति ||
चोखो मायाँ लगाएर, छाडी गा'को धेरै भयो
कल्पिएर नाना भाँति, धर्किएर बसौ कति |
आउँन ढिला भए पनि, आठ पाँज संझे हुने
कुटुम्बको घरमा ताँति, सर्किएर बसौ कति |
बैँस चड्यो इच्छा बढ्यो, मन त्यसै मार्नु पर्छ
सहि बोले गलत सुन्छु, झर्किएर बसौ कति |
जवानीको रंग चड्दा, बेहुली बन्ने चाह बढ्दा
पर्देशिको मायाँ साँचि, लर्कीएर बसौ कति |
बिछोड नै लेख्या छकी, खोटो मेरो भाग्य माथि
चर्किएको घाउमा नुन, छर्किएर बसौ कति |
श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान
....
यथार्थ
चुँडिएर आधा बीचमा लथालिङै हुन
उड्यो चङ्गा हावाको भरमा माथि आकाश छुन !
बिसाँउनलाई समठ्यारो कँहा पाएको छ जीवनले
बिसाँउनलाई समठ्यारो कँहा पाएको छ जीवनले
सोचे जस्तो कहिले हुन्छ र आफ्नो सोझो मनले
बेसहारा भई एक्लै-एक्लै बिचलित हुन
उड्यो चङ्गा हावाको भरमा माथि आकाश छुन !!
श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
प्युठान सेवा समाज
....
गजल"
माया भन्ने यस्तइ रहेछ आज आयर थाहा पाए !
निस्टुरीको जालमा पर्दा आज आयर दुख्ख पाए !
चन्द्रमाँ झै आनुहार उनको कोइलिको झै बोली थियो !
त्यो बोलीको पछि लाग्दा आज आयर धोका खाए !!!
कलि युगको माया पनी कलिजस्तई कालो भयो !
खाड़ेरीको खोला जस्तै मेरो माया सुक्दै गयो !
कान समाई बसेको छू अब माया लाउदीन भनी !
रातको निद्रा दिनको भोक सबै मेरो चोरी लयो !!!
shyam kumar g.c hal malaysia
.कबिता - "तिमी कहीले आउछौ "
एकान्तमा बसेकीथे बिर्साउनलाई मनका छुरा
त्यहि बेला खबर पाए तिमी स्वादेश आउने कुरा ।
आफनो माटो बिर्सिएर बिदेशतीर किन धाउछौ
..
माला गासी बसेकी छु भन तिमी कहीले आउछौ ?
कति बस्नु एक्लो मैले बालबच्चा हुर्काएर
नबस्नु है त्यतै राजा फेरी मलाई झुक्याएर।
मैले सुने बिदेशतीर क्षेप्याश्र झर्यो अरे
साँहिला माहिला धने रने खै को को नी पर्यो अरे ।
मेरो मन ढुक्क छैन रने धने परे पछि
आफ्नै सिउदो बिरानो भो सातसमुद्र तरेपछी ।
क्षेप्याश्र भुमीबाट गाउबस्तीको गीत गाउछौ
माला गासी बसेकी छु भन तिमी कहीले आउछौ ?
स्वदेश बिदेश जहाँ पनि दु:ख तिमीले भोगेका थियौ
दाजुभाइ र आफ्नै घरको खबरहरु सोधेका थियौ ।
बा-आमाको दौरा सुरुवाल चोली पनि फाटेको छ
दुई थरी हतीयार अब एउटै हुनु आटेको छ।
म गर्दैछु बिन्ती आज परदेशी फर्काउनलाई
छिट्टै आउनु सबै जना गणतन्त्र हुर्काउनुलाई ।
फर्क अब जोस बोकी स्वदेशको नी माया पाउछौ
माला गासी बसेकीछु भन तिमी कहीले आउछौ ?
शब्द श्याम मुस्कान
रचना :हुम कान्ती गाहा मगर पाल्पा नेपाल
....
....
गजलः
कैयौँ साथी भेटेँ,साथ पाइन मैले।।
माया खॊज्दा खॊज्दै,हार खाइन मैले।।
यस्तै रैछ यहाँ,सुख पाँउदा मीत्र
एक्लै दुःख भॊगेँ,दॊष लाइन मैले।।
बल्ल भेटेँ माया,धेरै कसम खायौँ
बाचा तॊड्दा उन्ले,गाँस्न धाइन मैले।।
माया गर्छु भन्दै,उन्ले गरिन् घात
गह भरि आँसु,रून चाहिन मैले।।
सबै थॊत्रॊ भयॊ,उन्कै भरमा पर्दा
चुह्यॊ मेरॊ छानॊ फेरि छाइन मैले।।
...
......
नाता त साईनो मात्रा हो ।।
.नाता त साइनो मात्र हो स्वछ्छ मनको परीचय नै प्यारो हुन्छ जन्मिने कोख त बेग्ला- बेग्ला हो तर मित्रताको बन्धन नै प्यारो हुन्छ जहाँ गीत र संगीत हुन्छ त्यहा नै तपाईं रमाउने गर्नु जहाँ दु:ख र पिडा हुन्छ त्यसलाई तपाईं लुकाउने कोशिस् गर्नु जहाँ गनतब्य हुन्छ त्यहा सम्म तपाईं पुग्ने गर्नु मरेर जाने जीन्दगीमा मित्रता गास्नु पर्छ रे, रोएर मात्र हुँदैन केही हासेर बाच्नु पर्छ रे, दु:खमा रुनु हुँदैन रे, सुख मा हास्नु हुँदैन रे, आसु र हासो, मिलन र बिछोड जीवन यस्तै हुन्छ रे, जीवनको हरेक क्षणमा मायाको न्यानो आभास मिलीरहोस समयले जति नै टाढा पुर्याएपनि अबिरल यादहरु आईरहोस ! कँहा हुनछ कस्तो हुन्छ नदेखिने माया छात्तीभित्र मुटुसँग समेटिन्छ माया --- आसुँ बनी आँखाबाट बगिदिन्छ माया हाँशो बनी ओँठबाट हांसी दिन्छ माया --- गीत बनी शुसेलिमा रमाउछ माया कहिले कही जिन्दगीमा ओइली दिन्छ माया --- खोजी हिँड्दा पाइेन्न त्यो मनको साँचो माया जता ततै खोज्दा भेटने सस्तो छैन माया --- बिछोडको बेदनामा कहालिन्छ माया मिलन हो ढुक्ढुकिको सत्य चोखो माया यता उता हेर्छु फेरि हिजो जस्तो देख्छु त्यहि आँखा मिचि ऐना हेर्छु त्यहि पुरानो अनुहार देख्छु सधैँ शनिबार ढिलो उठ्ने केबल टिभि हेर्दै टाइमपास गर्ने साथिहरुसँग msn मा भेट्ने यहि नै हो मेरो बोरिंग जिन्दगि अत्ति नै अत्ति नै भयो घडि हेर्दै यो समय बित्यो अत्ति नै अत्ति नै भयो नयाँ मोडमा म लाग्नु पर्योसधैँ घरमा बसि बसि गई सक्यो मेरो आधी जिन्दगि पिँजराको चरा जस्तो बन्धनमा बस्ने छैन
श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान) हाल मलेशिया
...
...
कबिता - मायाको काँडा"
सन्चो बस्न दिँदैन भाग जती टाढा
बिझे पछी निस्कँदैन मायाको यो काँडा !
नचाँहदै पाइला त्यसै अघी सर्दो रहेछ
नटेँकु भन्थे आँफै तर टेक्न पर्दो रहेछ ,
निको कहिले हुँदैन व्यर्थ कोशीस सारा
बिझे पछी दुखिरहन्छ याद्को यो काँडा
मारेर रहरहरु कहिले मार्न सकिँदैन
टारेर कहिले बैंशहरुलाई टार्न सकिँदैन
समयको चालसँगै हुन्छ यो त गाढा
बिझे पछी सताइरहन्छ एकान्तको काँडा
...
..
गजल - " तगारो टागेको देखे.
.............shyam kumar g.c(muskan)
........................
कुर्सी कै लागि हाम्रा नेता पछी लागेको देखे
सत्ता भत्ता कै लागि राता रात जागेको देखे
सानो तिनो समस्याको लागि पनि यहाँबाट
पटक पटक दिल्ली तिर नै भागेको देखे
स्बाभिमान सार्भौम ,सिग्गो राण्टियता बेची
बद्लामा अकुत कालो रकम मागेको देखे
आचार समिताको ओकालत गर्दै हिंड्नेले
खुदै नैतीक हिनताको सिमा नागेको देखे
खिलाफी को खुशी भलो नरुचाउने मान्छेले
बाझो हाल्दै बाटो भरी तगारो टागेको देखे..
...
कबिता - "तिम्रो यादमा। श्याम कुमार जि सि (मुस्कान)
तिम्रो यादमा
तिनाउखोला पारी बाट बोला जस्तै माने ।
पाल्पाकी नानी अचेल तोला जस्तै माने ।।
मनै न हो मान्छेको पग्लिनलाई बेरै छैन,
पाल्पामै माइतिघर होला जस्तै माने ।।२
आजभोली तिमीलाई पनि भाबुकतामा देख्छु किन ?
प्युठानी को मायाले छोला जस्तै माने ।।
पलाउदैछन तिमीतिर पिरतिका मुनाहरु,
पराइको मन फेरी रोला जस्तै माने ।।२
आउ मेरो जिन्दगिमा शुरु गरौ जीवन यात्रा,
जिन्दगी त बगिरहने खोला जस्तै माने ।।
तिनाउखोला पारी बाट बोला जस्तै माने ।१
पाल्पाकी नानी अचेल टोला जस्तै माने ।।२
श्याम कुमार जि सि (मुस्कन)
फोप्ली ६बल्ले खोला प्युठान नेपाल
हाल :मलेसिया फोन ००६०१४३३१२२९३
ईमेल:muskanchhetri52@yahoo.com
shyam_huma2009@yahoo.com
....
...
कबिता
मुटु हो रे खलङा बजार शिर मल्ल रानी
खलङाका साथीहरु हरु भेटेको छु मैले
स्वोर्ग जस्तै खलङा बजार त्यस्तै मल्ल रानी
स्वोर्ग दोवारीत रमाइलो छ रे सुनेको छु मैले
न त कोहि रिसालु छन न त कोही इर्स्यालु नै
यी मेरा साथी सबै राप्ती जस्तै कन्चन छन
बोल्छन मिठो गर्छन सहयोग केहि छैन भनि
त्यसैले लाग्छ मलाई तमोर झै निश्चल छन
प्रकृतीको बरदान हरियाली ले ढाके को ठाउँ
कोइलीले गाउँछ अरे डाँफे त्यही नाँच्छ अरे
प्रदेशी घुम्न जाँदा घरै जान भुल्ने त्यो गाउँ
बिहानीको लाली संगै खलङा बजार हस्छ रे
घरिघरि बादल पनि कुहिरो बनि चुम्न आउने
परिक्रमा मा जुन पनि मख्ख पर्दै हेर्दो रैछ
स्रिस्टिकर्ता नै अल्मलिने कहाँ हो यो भन्दै
तारा हरु नि जान्छु भन्दै हेर्न झर्दो रैछ
श्याम कुमार जि सि (मुस्कान) हाल मलेशिया
..................
गजल । गजल ।। गजल ।।।
मनै मनले सबैकुरा जान्न थाल्यो कान्छी ।
सुन्दरता र भाबुकताले तान्न थाल्यो कान्छी ।।
जब तिम्रो याद आउछ हेर्ने गर्छु तस्बिरहरु,
ढुकढुकिले छेउकुना हान्न थाल्यो कान्छी ।
हरपल हराउछु म जहाँ तिम्रो माया खोज्दै,
स-बिस्तारै तिम्रो मायाले बान्न थाल्यो कान्छी ।।२
चस्किदिन्छ मुटु अनी बढीदिन्छ धड्कन पनि,
पापी मनले शमसानघाट छान्न थाल्यो कान्छी ।। १
मनै मनले सबैकुरा जान्न थाल्यो कान्छी ।।१
सुन्दरता र भाबुकताले तान्न थाल्यो कान्छी ।।।३
.......
...............
गजल । सानु तिम्रो सम्झनामा
तिम्रै हातको दागबत्तीले जल्न परोस मलाई ।
लड्दा लड्दै प्रेमयुदमै ढल्न परोस मलाई ।।
मर्छुहोला पक्कै मत उपहार तिमीलाई मेरो आयु,
चित्ता माथि दनदनी बल्न परोस मलाई ।।
यो आत्मालाई शान्ति मिल्छ तिमी अशल नारी बन्दा,
ओइलिएको पात झै गल्न परोस मलाई ।।२
अधुरै भो सपना मेरो तिम्रो सिउदो रङगाउनलाई,
अरको जूनी तिम्रै दिलमा फल्न परोस मलाई ।।२
तिम्रै हातको दागबत्तीले जल्न परोस मलाई ।।
लड्दा लड्दै प्रेमयुदमै ढल्न परोस मलाई ।।। ३
सधैं तिम्रो भलो चाहाने मान्छे
रचना :श्याम मुस्कान क्षत्री अन्जान
फोप्ली ६बल्ले खोला प्युठान नेपाल
हाल :मलेसिया
............
गजल श्याम कुमार जि सी (मुस्कान)
नयन मेरा बिचलित छन् उनलाई हेरी आज
छातीमा धड्कन बढ्यो लामोसास फेरी आज
सर्माएर यी अंगअंग लुकामारी खेल्छन् यहाँ
प्यारो भयो त्यो मुहार स्वप्नामै घेर आज
समिप्यैमा छैनन् उनी तरैपनि सल्बलाउछन
उभ्याइदिए मनमा महल कलेजिमा बेरी आज
सुन्नमन लाग्ने बोली देखौँ हुने छिन् छिन्मा
अनिपोत मुटुमाझ्मा शब्द बनाइ केरी आज
लाग्न थाल्यो उनी मलाई हिरामोती जुहार्तनै
पर्खन्छु कहिले भन्छन् उन्ले तिमी मेरी आज
फोप्ली ६बल्ली खोला प्युठान नेपाल हाल
मलेशिया फोन नुम्बर ००६०१४३३१२२९३
ईमेल muskanchhetri52@yahoo.com
श्याम कुमार क्षत्री अज्न्जान