Monday, August 30, 2010

गजल - "जुनी जूनी बाँची राख


गजल
गफ गर्दै तिम्रै सामु बस्न मन लाग्छ
तिम्रो मनको तरेलिमा पस्न मन लाग्छ


किन किन साह्रै राम्री देख्छु म तिमीलाई
जानी जानी माया जालमा फस्न मन लाग्छ


हेरी हेरी तिमीलाई पागल हुन्छ मेरो मन
बेहोसिमै अङगालो मा कस्न मन लाग्छ


तिम्रो हरेक चिजसँग नजिक हुन नसकिदा
तिम्रो जिउमा बर्षात बनी खस्न मन लाग्छ
बहिरी हैन भित्री मनले चाहन्छु म तिमीलाई
गुलाव सारी तिम्रो यौवन डस्न मन लाग्छ
...
..
देश रोइ रहयो ।।
हावाको गीत हावाको जित ।
पागल मनको ताना ।
दाफे चरी गाउछु भन्छे ।
मिलनको गाना ।
मजुरको नाचै राम्रो ।
कोहिलिको बोली ।
देशमा चाहिने शान्ती थियो ।
चली रहयो गोली ।
निरासाको पोको बाधी ।
अझै कती बस्ने ।
कहिले सम्मा मुलुक्लाई ।
बन्धनमा कस्ने ।
अनियको बन्धी भई ।
देश रोइ रहयो ।
बिस्तार् बादी भरतले ।
सिमा छोइ रहयो ।
शाहीद्का सपनाहरु ।
भए अल्पत्र
फेरी पनि हैकम बाद्को
राज एक छत्र ।
लोकतन्त्र गणतन्त्र
नेता लाई नै आयो ।
बर्षादेखी नेपालमा
अन्धकार छायो ।
.....
रचना ;श्याम कुमार जि सि "मुस्कान "
हाल "मलेसिया
...
गजल "घरको छानो "
घरको छानो चुने छ रे, टाल्न सक्या छैन
भोकै छिन रे आमा, चुला बाल्न सक्या छैन |
चौबन्दी चोली फाटीएर, दस ठाम टाल्या छ रे
बर्षै बिती सक्यो एउटा साडी, हाल्न सक्या छैन |
पैसा कमाउने सपना बोक्दा बोक्दै आज म
बुढा आमा बाबा अझै मैले पाल्न सक्या छैन |
आशु झार्दै मेरी आमा दश दु:ख गर्दै
आज सम्म दु:ख छोडी सुख ढाल्न सक्या छैन |
कति हृदय जल्दो हो, मनमा आगो बल्दा
चोट परेको मुटुमा, मलम हाल्न सक्या छैन |
खाई नखाई मेरी आमा, गाऊ बेशी गर्दै
आमा सम्झी दुई पैसा, फाल्न सक्या छैन |
....
..
गजल - "मात्रै के थिए"
बिगत्का पाना पल्ट्याएको मात्रै के थिए ।
अबिरल आसुँको बर्षा झर्न थालयो आज भोली ।।


एकै झल्को देखेको मात्रै के थिए आफ्ठारिलाई ।
अफ्ठारिकै कर्के हेराइ मन पर्न थाल्यो आज भोली ।।


जब देखी देखी त्यही अफ्ठारिलाई मैले ।
मेरो कुबुद्दिमा बुद्दी भर्न थाल्यो आज भोली ।।




अफ्ठारिले साथ दिन्न भनिन र पो ।

त्यसै-त्यसै मन मर्न थाल्यो आज भोली ।।
.....
...
गजल
कल्पना पनि नगरेको सपना आज फेरी देखन परेको मलाई ।
अनाएसै बैगुनिको बाटो बार लगाइ छेक्न परेको मलाई ।।


थाहा हुँदा-हुँदै उन्ले पहिले प्रेम पत्र नहेरी च्याती फालिन ।
आज फेरी अर्को पत्र लेख्न परेको मलाई ।।


बाटोमा भेट्दा हाइ पिर्य भनी बोलाँउदा नबोली-नबोली मर्किदै हिंडेकी हुन ।
आज फेरी म आभागीलाई त्यही बैगुनिको आगनी टेक्न परेको
.....
...कबिता - "एकान्तमा झोक्राउँदा.
एकान्तमा झोक्राउँदा मात्र तिम्रो पर्खाइ मीठो,
यी कानमा गुंजि बस्ने मायालुको झर्काइ मीठो ।

निस्तो माया कहाँ हुन्छ र झगडा त मिसिन्छ नै,
रिसाएर देखाउने तिम्रो पीठ फर्काइ मीठो ।

एकान्तमा झोक्राउँदा मात्र तिम्रो पर्खाइ मीठो.....
म छिप्पेको भनी तिम्ले जती सुकै ठाने पनि,

बालक झैं चली बस्दा तिम्रो हल्का हप्काइ मीठो ।
एकान्तमा झोक्राउँदा मात्र तिम्रो पर्खाइ मीठो.....

कता कता कस्तो भा' छ किन होला एस्तो भा' छ,
टुलु टुलु हेर्‍याभन्दा तिम्रो आँखा सन्काइ मीठो ।

एकान्तमा झोक्राउँदा मात्र तिम्रो पर्खाइ मीठो.....
नखरा त तिम्रो पनि कम्ती भन्ने कहाँ छ र ?

त्येसैले त ठट्टा युक्त तिम्रो साथको बसाइ मीठो।
एकान्तमा झोक्राउँदा मात्र तिम्रो पर्खाइ मीठो.....

एकान्तमा झोक्राउँदा मात्र तिम्रो पर्खाइ मीठो,
यी कानमा गुंजि बस्ने मायालुको झर्काइ मीठो

राचना :श्याम कुमार क्षत्री (मुस्कान)
...
गजल




एक्लै रूँदै प्रबासमा बाँच्नै मन छैन ।।

स्वार्थी माया हृदयमा साँच्नै मन छैन ।।



पर्खी बस्दा जवानीले भर छाडी सक्यॊ

अझै पर्खी औँलाहरू भाँच्नै मन छैन।।



दुइदिने जीन्दगीमा नाँचु गाँउ भन्दा

मन जल्छ बिरहले नाँच्नै मन छैन ।।



धेरै आए सामीप्यमा स्वार्थी मित्र मात्रै

कस्कॊ नाता चॊखॊभनि जाँच्नै मन छैन।।



रचनाः श्याम कुमार क्षत्री (मुस्कान)
हाल :नेपाल पत्रकार महासँग साखा संपर्क
मलेशिया सदस्य ।।
....
कबिता। प्युठान हो मेरो गाउ ।।
चार हजार भो जनसंख्या, पहाडि यो ठाउँ
खोला नाला हरियाली, प्युठान हो मेरो गाउ ।
रोल्पा र अर्खाखाची को सिमाना मा पर्ने

प्युठानको फादै बाट झिम्ररुक झर्ने
बल्ले खोला र लुङ खोला ले उत्पादनमा पुरयाउने बल
सिरानमा डाडा पाखा हरियाली, फाट परयो तल
अन्नपात, फलफुल सब्जी, आफ्नै गाउमा हुने
वर्षा यामको हरियाली राम्रो, सबको मन छुने |
हाटबजार गाउमै छ, उच्च मा. बि. पनि
मोटरबाटो पुगेको छ, गाऊ घर मै खनी
बिजुलीको उज्यालो भो, घर गोठ सब
प्रहरी र स्वास्थ्य चौकी, गाउमै छन् अब |
शिक्षा , स्वास्थ्य चेतनाको, गाऊ भरि लहर
प्रौढ शिक्षा पढ्नु पर्ने, सबमा चल्यो रहर
सबै वर्ग जाती साथमै, मिलि बस्ने बानी
सानो ठूलो भन्ने सबै, मासौ अब हामी |
धरै गर्न बाकी नै छ, यो गाउको लागि
जोश जागर राखौ साथमा, नजानु है भागी
भारी बोकि हिड्ने ठाउमा, मोटर बाटो अब
कृषी बिकाश तर्फ लागौ, बन्छ यो ठाउँ तब |
श्याम कुमार जि सि मुस्कान
,,,,,,
.......गजल - "मिलिजुली बाँच्नु पर्छ "

हामी सबै जाति हरु मिली जुली बाँच्नु पर्छ
लडाउने ति नेता को ढाड अब भाँच्नु पर्छ

जन्म्यौ यहि हुर्कि्यौ यहि माया यहि देश को छ
स्वतन्त्र नेपाल को ईतिहास साँच्नु पर्छ

को पहाडी को मधेसि सबै हामी नेपाली हौँ
डाँफे चरी जस्तै गरि हामी पनि नाँच्नु पर्छ

मेची देखि काली सम्म हिमाल र तराई को
एक खुशी बनाएर एकै साथ हाँस्नु पर्छ

म सुध्रे देश सुध्रिन्छ म बिग्रे देश बिग्रिन्छ
बिगार्ने त्यो मन लाई हामी आफै जाँच्नु पर्छ
................
......... कबिता
तिमी बिनाको यो संसार नै सुन्य लाग्छ सानु
यो मेरो आखा वरिपरी तिम्रै तिस्बिर देख्छु सानु

तिम्रो मुहारको कल्पना गर्न सक्तिन सानु
कोइलिको जस्तो सुमधुर तिम्रो भाकालाई

भुल्न सक्तिन सानु
यो मेरो कान भित्र सधै तिम्रै सुमधुर

गीतहरु गुन्जिंछ सानु
स्वदेश बाट भाए पनि के छ खबर

भनि बोलाई दिनु सानु
तिमी बिनाको यो जिबन अन्धकार लाग्छ सानु

छाती भित्र तिम्रो मायालाई झिकी लैजाउ सानु
छोड़ी जाने निस्ठुरीको यति धेरै सम्झना आउछ किन ? सानु

श्याम कुमार जि सि मुस्कान
.........
गज़ल
हार्नु रैछ बादलको, घुम्टो भित्र पारीगयौं |
चार्नु रैछ फूल बारी , मनोमानि चारीगयौं ||

छल्कदैथें आत्मा भित्र, तिम्रै प्रितका सितबिन्दु
टार्नु रैछ बाँचा गर्दै, पर्ख भन्दै टारीगयौं |

स्वार्थ बड्यो आँखा गड्यो, मह भा'को चाका तिर
झार्नु रैछ बर्खे झरी, आँखा बाट झारीगयौं |

कल्पनाको तरेलीमा, भाबबिम्ब तैरदै थें
मार्नु रैछ इच्छा मेरा, निमोठेर मारीगयौं |

देखावटी पिरतीको, बिस्कुन लायौ मेरै सामु
नार्नु रैछ अन्तै माया, बास्ना पायौ नारीगयौ |
.......
श्याम कुमार क्षत्री "मुस्कान"
हाल "मलेसिया

Sunday, August 22, 2010

गजल..मायलुकै प्रतिक्षामा लाखबत्ती बालीरहेँ


गजल



मायलुकै प्रतिक्षामा लाखबत्ती बालीरहेँ
च्यातिदाँ मन धैर्यपुर्बक टालीरहेँ ।।

नयनहरू थाक्यॊ,कुर्दाकुर्दै उन्लाइ
चिन्ताहरू पालेर भित्रभीत्रै गालीरहेँ
नानाकुरा सुन्नेँ उमेर ढल्दैजाँदा
मायालु नभेटीँदा म एक्लै खालीरहेँ ।।
अनगीन्ती भटेँ यहाँ,बैसाँलु सुन्दरीहरू
प्रथम प्रेमीमाथी सधैँ हाम फालीरहेँ
मायामा भेद ठानीन,जातभात र रूप
श्यामबर्ण सुन्दरीमै मरीहत्ते हालीरहेँ
.....
....
मनोवाद कथा
पुष माघको ठण्डी महिना बाहिर सेतो हुस्सु बिस्तारै फुसफुस झरिरहेको थियो। चिसोले गर्दा होला साइलीको टाउको भारी भएको महसुस भैरहेको थ्यो,आज उसलाई । साँझझमकै पर्न लाग्दा पनि पल्लो गाउँसम्म पुगेर आउँछु,भनेर गएको साइँलो अहिले सम्म नआउदा साइलीलाई मन्मा कताकता चिसो पस्छ। भाँतपनि हिउँजस्तै भएर सेलाईसकेको थियो। साइलीको दुइटा छोरा थिएँ। एउटा छोरा विवेक यस्पाली एस.एल.सी सकेर कलेज पढ्न सहर जाने कुराले गर्दा साइँलो आफ्नै दाजु कुलबाहदुर सँग केहि रकम सापटी मागेर ल्याउँछु,भनेर दिउसो उतीबेला घरबाट निक्लिएर हिंडेको मान्छे,साँझ छिप्पिएर रात हुँदासम्म आइपुगेको थिएन। साइली अँगेनाको डिल्मा बसेर आगोताप्दै नानाभाती कुरा मन्मा खेलाएर बसेकी छे।तर साइँलोको आउँने नआउँने कुनै अत्तोपत्तो थिएन। कुर्दाकुर्दा थाकेर साइली भाँतै नखाइकन चुलोको आगो निभाएर सुत्ने तरखर गर्न के खोज्छे। बाहिर बाट साइली आमा साइली आमा.....?एकतमासको आवाज गुञ्जिन्छ। त्यस्पछि साइली कोहो के: भयो किन कराएको यति राती?भनेर बाहिर निक्लिन्छे। गाउँले सबै मिलेर साइँलोलाई बोकेर ल्याएर पिडिमा लडाइरहेको पाउँछे। बुडाको त्यो रगातम्य शरीरको चोट देखेर साइली त्यहानै बेहोस् भएर ढल्छे।
त्यहाँ एकतमासको हो-हल्ला निकैबेर भएपछि दुबै छोराहरुको पनि निन्द्रा खुल्छ। र त्यहाँ आउँदा आमा बुवा दुबैको त्यो अवस्था देखेर छोरा विवेक आतिन्छ, के गर्ने नगर्ने आमालाई त सबै गाउँले मिलेर पानी छम्किएर होसमा ल्याउँछन्। तर बाउँको अवस्था धेरै चिन्ताजनक थियो। रातभरी चिसो ठण्डीको रुघाइपछि, सबैको सल्लाह अनुसार उपचारको लागि साइँलालाई शहर ल्याउँछन्। रातभरी धेरै रगत बगेकोले गर्दा साइँलोलाई हस्पिटलमा भराना गरेपछि,रगत चढाउँने डक्टरको सल्लाह मूताविक रगत चढाइन्छ ,तर साइँलोलाई डक्टरहरुले धेरै कोशीष गर्दा पनि बचाउँन सकेनन।बिधीको बिदान सँग कसको जोरचल्छ र!"आखिर साइँलाले अल्पायुमै यो संसार छोडेर जानैकर लाग्यो। साइँलाका परिवार सोकाकुलमा डुबे। एकबर्ष बाउको बरखी बारुन जेलसम्म विवेकले घर छोडेर जाने कुरै भएन। सानो भाई आमालाई पनि बाउले छोडेर गएको देखि सञ्चो भएको होईन। बाउको हालत त्यस्तो कसरी भयो थाहा पत्तो थिएन। साइँलोको दाजु कुलबाहदुरले भने अनुसार दशहजार पैसा मैले दिएर पठाएँको आज यतै बस भाई भोली बिहानै जालास भनेको मानेन, साँझ साँझमा मेरो घरबाट निक्लिएको थियो। भन्ने भन्दा अरु कुराको कुनै जानकारी थिएन।
बर्ष दिनको बुवाको काम सकेर आमालाई सम्झाइ बुझाई सानो तिनो काम खोजेर गर्ने र पढ्ने बिचार बोकेर विवेक शहरकोबाटो लाग्छ। विवेकको भाई सुमन सानै भएकोले पाँच कक्षामा पढ्दै थियो। घरको आर्थिक अवस्था एकमानो खानालाई दु:ख सुख पुग्थ्यो। तर खर्चको लागि त घरको अन्नपात नबेचिकन नुनभुटुनसम्म आउँदैनथ्यो।घरको जेठो छोरा भन्नुनै विवेक बुवाको मृत्‍युपछि सबै कुराको जिम्मेवारी उसैको काँधमा आएकोथ्यो। सानो भाई आमा सबैको सपना बोकेर शहर पस्छ विवेक। बुवाको मृत्‍युपछि, आमाको होसै थिएन। आमाको त्यो अवस्थालाई आँखामा साँचेर विवेक शहर आइपुग्छ। जव बसबाट झर्छ विवेक अन्योलमा पर्छ। कहाँ जाने के गर्ने कोहि चिनेको पनि थिएन। मान्छेको दोहोरीलत्ता एकनासले छुटेको छ। तर त्यहाँ आफ्नो हो अथवा पराइ हो कसलाई भन्नु!विवेक एकछिन् चुपचाप एउटा कुनामा बसेर भगवानको नाम पुकारछ। हे!"ईश्वेर म कहाँ जाउँ बाटो देखाई देउँ!विवेक आँखा चिम्लिएर बस्छ। त्यतिकैमा बाटो बडार्दै गर्ने एक महिलाले विवेक नजिक आएर घचघच्चाउँछिन "ए भाई के भयो?अनी विवेक झस्किन्छ,र भन्छ केहि भएको होईन दिदी बसबाट ओर्लिएको रिंगटा लागेर बसेको। अनी ती महिलाले सोध्छिन, तिम्रा आफ्ना आफन्त कोहिँ छैनन्?विवेक केहि बोल्दैन। ती महिलाको आवाज फेरी गुञ्जिन्छ विवेकको कानमा। अनी विवेकले मनमनै सोच्छ!आखिर मेरो यो अन्धेरो जिन्दगीमा गोरेटोको प्रकाश यी दिदी पनि हुन सक्छिन। किन नभन्ने आफ्नो समस्या भनेर विवेकले ती महिलालाई सबै कुरा भन्छ। नारी मन न हो सानो पिडाले पनि पग्लिएर पानी पानी भैहाल्छ। त्यस्पछि ती महिलाले विवेकलाई साहानोभूतीको मिठो शब्द बर्साउँछिन। र आफु बसेको घरधनी एक्लै छन्,उन्का सबै छोरा छोरी अमेरिकामै बस्छन,उनले कोहि राम्रो इमान्दारी मान्छे पाएँ,पाल्ने मनसाय ब्यक्त गरेको कुरा विवेकलाई बताइन। त्यस्पछि साँझमा कोठामा जानेबेला सम्म पर्खनको लागि भनिन। विवेकलाई ढुंगा खोज्दा देउता मिल्यको आभस भयो। ती महिलालाई भेटेर। उनको काम नस्कुनजेलसम्म याहाँनै बस्ने कुरा विवेकले भन्यो। र ती महिला पनि आफ्नो काममा तलिन रहिन।
विवेक आँखा चिम्लेर सपना देख्न थाल्छ। म यहाँ बाट जाने बितिकै खुट्टामा आफ्नो शिर राखेर बिन्ती भाउ गर्छु, र म तपाईंले लगाएको सबै काम गर्छु, तर मलाई पढ्न तपाइले सयोग गर्नु पर्छ, भन्ने कुरा राख्छु। म अहिले दु:ख र मेहनत गरेर डक्टर बन्नेछु,त्यसपछि मेरी आमालाई र भाईलाई पनि शहरमै ल्याएर सुख र खुशी बनाएर राख्छु। विवेकले कति मीठा मीठा सपना देख्दै गर्दा आकाश कालो मैलो भएको महसुस हुदैथ्यो, विवेकलाई भित्रभित्रै तर पनि विवेकले आफ्नो सपनाको चल्दो रफतारलाई अधुरोमै छोडेर आँखा उघारेन । उसले उ भित्र दहरिलो साहास बटुलो जस्तै हुरी बतास आँधिवेरी चलेपनि म यो सहरमा आफ्नो सपना खोज्छु खोज्छु। अब विवेक यो सोच्न थाल्यो मानौ उस्का सपना पूरा भएको दिन्नै घर जाने र आमालाई र भाईलाई राम्रा राम्रा लुगा लग्दिने "र आमाले अहिले सहेको दु:खहरुलाई सबै सुखमा परिणत गर्ने,त्यस्बेला सम्म भाई सुमनले पनि एस.एल.सी सकिसक्नेछ। अनी सहरमा ल्याएर राम्रो कलेजमा भराना गर्ने। आहाँ कति मीठा थिएँ विवेकका सुन्दर मन भित्रका सपना तर जव विवेकले आँखा खोल्छ,आफुलाई त कालीमाटी कलंकी थान्कोट भनेर कराएर मानिसहरुलाई गन्तब्य सम्म लगर छोड्ने अभिभारा सम्हालेको पाउँछ,
तर आफुले यो दु:ख पाए पनि भाई सुमनलाई आफ्नै मेहनतको कमाईले पढाउँने ठुलो सपना पालेर विवेक मानिस भरियको संकेत सँगै ढोका ढंगढंगाउछ। यता आमा विवेक घर छाडेर हिंडेको दिन देखि मेरो छोरा खोजेर ल्याइदिनु भन्दाभन्दै रोगाएरै सोक र सुर्ताले ज्यान गुमाइन. भएको जयाजेथा पनि विवेकको ठुलो बुवा कुलबहादुरले दशहजार दिएको वापत साहुँब्याज सहित असुल गरे। त्यसपछि बेसाहारा सुमन पनि आफ्नो दाजुको खोजिमा निक्लिन्छ। तर यी दुई दाजुभाईलाई कहिले र कुनमोड र परिस्थितिमा दैव संजोग भेट गराउने हो समयले। तर पनि आ-आफ्नो भाग्य खोज्न ब्यस्तछन्, यी आमाबाउ बिना बेसाहारा दुई जिन्दगी। समय र भाग्यको खेलका कठपुतली मान्छे,सधैं छायाँ मुनी हरायको सपना खोज्नै तलिन हुन्छन्। तर यो जिन्दगीको खेलमा सबैको जित हुदैन कतिले जित्छन भने कतिले दुखैलाई सुख सम्झेर सम्झौतामै बाँचिदिन्छन्। कतिले अधुरा कल्पनामै सिमित राखेर आफुलाई बुझाउँछन्। हिजो विवेक आफ्नो सपना खोज्न शहर पसेकोथ्यो। आज सुमन दाजु खोज्न यो सहरमा पस्छ। दाजु भेटेर अंकमाल गर्ने ठुलो अभिलाषा बोकेर बस चढ्छ सुमन।
.....समप्त भयो धन्नियबाट ।।।। श्याम मुस्कान क्षत्री :अन्जान:
.....
कथा - "बन्धनमा परेको जिन्दगी" -श्याम कुमार जि सि मुस्कान
"सामाजिक कथा"
अनिता र अनुपमा बाल्यकाल देखिकै साथी थिएँ। संगै स्कूल जानेआउने क्रमसंगै घर आउँदाजाँदा बाटोमा गाउघरका अनेक कुरासंगै जोडेर आफ्नो गरिबी देखि वाक्क भएर धेरैपैसा कमाउने शौख मनभरी राखेका कुरा बताउथी अनिता अनुपमालाई। अनुपमा सानैदेखि अलिभावुक कुरा गर्थी। पैसा चाहिन्छ तर मेहेनतले आर्जेको धनमात्र बलियो हुन्छ।भन्ने कुराको बहस गर्थी अनुपमा अनिता सँग,तर अनिता कहीलेकाँही अलिभिन्न सोच प्रकट गर्थी अनुपमासित। धनी भए सबैले मान्छन चाहे त्यो पैसा जसरी किन नकमाएको होस।तर अनुपमा अनिताका ती कुरा सँग कहिल्यै सहमति हुन्नथी। अनिता अली झट्टै रिसाउँने स्वाभव भएको कारणले अनुपमा समयले सिकाउँछ, सबै कुरा भनेर घर आएपछी छुटिन्थी। तर जब अनुपमा घरमा आउथी मसिना भाईबहिनाको तोते बोलीमै आफूलाई हराउथी। त्यहा भन्दा सोच्ने फुर्सत ऊसले कहिल्यै पाएकी होइन। जिन्दगी एबमरितले बित्दैगयो आज एस.एल.सी दिने समय आयो परिक्षाको तयारी पछि,अनुपमा र अनिताले पनि अरु सरहनै राम्रै अंकल्यार पास भएछन। तर पढ्न जाने क्रममा अनिता शहर जाने कुरा भयो तर अनुपमाको बुवाले शहर राखेर पढाउँन सक्ने हैंसत आफूसँग छैन। अब एती भए भैहालोनी भन्ने कुरामा अनुपमालाई आफ्नो पढाई टुङ्गाउने कुरा बुवाले गर्नु भयो।
हो पनि एउटा बुवाको कमाईले १२ जनाको जाँहान पाल्नु पर्थ्यो। छोरा पाउने रहर बोकेर एक-एक बर्षमा आमा सुत्केरी भैरहेने क्रम रोकिएको थिएन। घरको आर्थिक अब्स्था धेरै नाजुक थियो। घरकी जेठी छोरी भएकोले अनुपमाले यो कुरालाई राम्ररी बुझ्की र बुझ्नु पनि पर्थ्यो। अनिताको शहर जाने दिनको अघिल्लो दिन अनिता अनुपमाको घरमा आएर अनिताले भनी अनुपमालाई जाने भएँ जाऔ मसंगै? केही काम पाएमा गरेर नि कलेज पढ्औला, तर अनुपमाले अनितालाई म आफ्नो परिवारको इच्छा भन्दा बाहिर गएर केही कुरा नगर्ने कुरा बताइ, त्यस्पछी अनिता शहर गै एकलै पढ्न। अनुपमा सानै देखि भाग्यमा बिस्वाश गर्थी। शायद घरको दु:खले उसलाई यो ज्ञानको अनुभूती गराएको होला। मान्छेले दु:ख बाटनै सकी नसकी माहानताको सिढी उक्लने पाठ सिक्दोरहेछ। अनिता शहर गएको केहिदिनपछी,अनुपमाको घरमा विवाहको कुरा चल्यो। खेतिपाती मनग्गै भएको केटा छ एकमाना खाना र एक झुम्रो लाउँन दु:ख छैन। आफ्नी छोरी दिदा आफ्नी छोरीलेनी सुखै पाउँछे। भन्ने सोचले अनुपमाको बुवाले विवाहको कुरा पक्का गरे। हो पनि आखिर छोरी मान्छेले एकदिन पराइको घर जान्न भनेर धरपाइदैन। रितीसंस्कारले विवाहकोबिधी अनुसार कन्यादान सकियो। जहाँ गएनी कमीलालाई बाँडी र पहिरो भनेको यही रहेछ। माइतीको घरमा साना भाइबहिनी हुर्काएर पालो नपाएकी अनुपमा यहाँ घरमा सानासाना नन्द र देवर रहेछन। विवाह गरेको पहिलो दिनमानै अनुपमाको
श्रीमानले अनुपमालाई आफ्नो यथार्थ यसरी ब्यक्त गरेका थिएँ। गरीब घरकी केटी तिमी भएनी दु:खलाई र जीवनलाई धेरै नजिकबाट तिमीले बुझेकी कारणले आफूले तिमिसित विवाहगरेको, यि भाई बहिनीहरुको लागि भन्ने कुरा भन्दा केही बेर त अनुपमा लाज्वाफ भइँ। आमाबुवा सानैमा परलोक हुनुभएको र उहाँहरुले यो संसार छोड्नु अगी भाइबहिनीलाई हेला नगर्ने बचन गराएकोमा मैले आमाबुवको बचन पूरागर्नु पर्छ। साथै तिमी अब मेरी अर्धाङ्गिनी भएको नाताले यो बचनलाई तिमीले नि सदैब पालाना गर्नु पर्ने छ। भन्ने कुराको बिन्ती बिसाएका थिएँ । अनी अनुपमाले आफ्नो श्रीमानका कुरालाई सहर्स स्वीकार्दै पुरा गर्ने आस्वासन दिएकी थी। शायद यो नै हो नारी हुनुको धर्म अरुको खुशिमा रमाउँनु। जन्म जातै नारी पराइको नासो भएर होला। त्यसैले नारीले पराइको खुशिमानै आफूलाई समेटेर जीवन यापन गर्दै आएका होलान। हिजो सम्म कसैकी छोरी भएर माइतीघरको बुहार्तन खपेकी अनुपमा आजनी भिन्न नाता संगै अझ गहन्शिल भूमिकामा आफूलाई ढालनु पर्ने मज्बुरी उभिएकै छ। मूक्तीको सास फेर्न कहाँ सहज छ। नारीले नारी बन्धनबाट उम्कन कहाँ पाउछन र। बिहानै स्कूल जाने नन्द र देवर घाम नझुल्किनै उठेर खाजा तयार पार्नु पर्न हुन्थ्यो अनुपमालाई। यसरी नै दिनहरु बित्दैथिएँ। उसको श्रीमानले दिनुहु जस्तै खाजा खाएपछी एउटा औषधी खाएको अनुपमाले देख्थी तर केको औषधी भनेर सोध्ने उसको मुख झट्टै लागिसकेको भने थिएन। मानमर्यादाको ख्याल राख्नु पर्ने अडान आफ्नै ठाउँमा यतावद छदैथ्यो। छोरी मान्छेले नचाहिदा कुरामा धेरै कर्करगर्नु हुन्न। छोरामन्छे लाई उसको बुवाले रिषको आवेकमा आमलाई भन्नेगरेको त्यो कुराले अनुपमाको मनको एउटा खाली ठाउँ ओगटेको थियो। त्यहि कारणले कतिकुरा हेरेर नै बुझ्ने कोशिश गर्थी अनुपमा। यसरीनै दिन क्रमिकरुपले अगी बड्दै थियो । एकबिहान अनुपमा को
जिउभारी हुँदाहुदैनी उठेर किचेनतिर लाग्छे। आज सकिन भन्दानी कसले गर्थ्यो र उसको दैनिकी। अनी सबै काम सकेर नन्द र देवरलाई स्कूल पठाएर श्रीमानको कोठामा चिया को कप बोकेर पस्छे अनुपमा तर त्यहाँ अनुपमाले आफ्नो श्रीमान मोहनलाई देख्दिन। केहेबेर नजिकैका चारतिर फालिएको कपडा र पत्रीका बटुल्छे। चिया सेलाई सक्यो तर मोहन आएको होइन बाथरूमतिर हेरन के छिर्छे, अनुपमा आफ्नो श्रीमानलाई अचेत अबस्थामा पाउँछे। अनी त्यस्पछी अनुपमालाई एक्कासी कालो मैलो आँखा वरिपरी मडारिदै आएर उ नि बेहोस हुन्छे।जब अनुपमा होसमा आउँछे। हस्पिटलको बेडमा आफूलाई सेतो पहिरनसंगै पाउछे। केहिदिनपछी घरमा आइ अनुपमा मर्ने मरेर जन्छन तर बाँच्नेको दैनिकी उही हो। दिनको समय नन्द र देवरनी छेउँमा बसेर भन्छन भाउजू हाम्रो दाँजूको बिचार मलाई डक्टर र बहिनीलाई वकिल बनाउँने तर आज उहाँ हामी सामु रहनु भएन तर तपाईं नै हाम्रो आमाबुवा दाँजू भाउजू सबैथोक हामी के गर्ने यहाँ हजुर यस्तो अब्स्थामा एकलै हामी के गरौँ अब हजुरले नै भन्नुहोस। देवर र नन्दको कुरामा आँखाभरी आसु भरेर भन्छे अनुपमा मेरो जिन्दगीको बाँच्ने आधारनै तपाईंहरु हो। म तपाईंको दाजूको ईच्छालाई पूरागर्नेछु। मेरो पिरगर्नु पर्दैन। तपाईंहरु पढ्न जाने तयारी गर्नुस मायाले गन्त्ब्य र लक्ष्य कहिल्यै भूल्नु हुदैन मानिसले। त्यस्पछी बिबेक र रचना पढ्न बाहिरतिर लाग्छन। समयले अनुपमालाई अली निकोबनाउदै लग्यो। मोहनलाई मुटुको रोग रहेछ। त्यहि रोगले मोहनको आमाबुवाको देहान्त भएको कुरा अनुपमाले यतिका बर्षपछी। देवरको चिट्ठी मार्फत पढ्न पाएकी थी। चिट्ठी पढेर आँखा भरिएको आसुलाई हातले के पुछ्नलाग्छे अनुपमा। पछाडिबाट अनिता आङ्गालो हालदैआउछे। केहिबेर दुबइ साथी अङ्गालोमै बाँधिएर रुन्छन्।
कहीले आँसु कहीले हाँसो जिन्दगीको रित हो
त्यसै सँग जिउँदै जानु मानिसको जित होकोही हार्छन कोही जित्छन जिन्दगीको खेल मा
हार्नु जित्नु सम्मान हुन्छ नियतीको झेल मा
यदाकदा यी भाकाँहरु गुञ्जिएको आभाश अनिता र अनुपमालाई हुँदैथ्यो। र दुबइ आ-आफूलाई अंकमालबाट छुटाएर सन्चो बिसन्चोको कुरा सोध्छन। अनी अनिताले आज फेरी तिनै कुरा दोहोराउँदै भन्छे। तलाई सम्झना छ. अनुपमा म मेरो गरिबी देखि आतिएर सधैं धेरैपैसा कमाउने कुरा गर्थे त मेरो कुरालाई स्वीकारगर्दिनथिस् हेर त आजमैले आफ्नु जात धर्म केही नमिल्ने केटा सँग विवाह गरे पैसाले गर्दा सबैको हाइहाइ छु। सबै मेरो गुणगान गाउँछन। हेर अनुपमा त मैले भनेको मान अझै पनि केही बिग्रिएको छैन। त अर्को विवाहगर? अनी अनुपमा आजपनी अनितालाई यसरी जवाफ फर्काउछे। म कुवाको भ्यागुता न समुन्द्र तरेर पारी पुग्न सक्छु, न यो मानबरुपी बन्धनबाट मुक्त हुनसक्छु। म यसरी भासिएकी छु अनिता मलाई यिही ठीक छ।
मलाई अनेक जिम्वारीको बन्धनले आँफै भित्र बाँधेर यसरी राखेको छ। म चाहेर नि तैले भनेका कुराहरु सँग आजपनी सहमती हुनसक्दिन अनिता,यिनै कुराको अल्झ्नतिर लागेर झन्डैँ दिन रातमा परिणत हुनै लागेकोथ्यो। अनी अनिता भन्छे हेर अनुपमा यो एकबारको जिन्दगीलाई मानिसले जसरी जिउन जान्दछ, उसरिनै जिउदै जानुपर्छ। आफूमा भरपर्छ। भन्दै अनिता अनुपामा सँग बिदा हुन्छे। अनुपमनी अनितालाई बिदा गर्दै भन्छे,तैले जिन्दगी सँग जितिस् अनिता मैले हारे अनी दुबइ छुटिन्छन्!!!
श्याम कुमार जि सि मुस्कान फोप्ली ६. बल्ले खोला प्युठान नेपाल हाल मलेशिया मेल muskanchhetri52@yahoo.com
........
;;;;;;;
लघु कथा - "प्रभु! मलाई बचाउनु होस्!" -श्याम कुमार जि सि मुस्कान

श्याम कुमार जि सि मलेशिया
घरमा सधैं तनाब हुन्छ। कोलाहल र चिच्याहटमा रात बिताउनु पर्छ। दिनदिनै आमा र बाका बिचमा हुने झै-झगडा, कुटाकुट, लुछाचुडी र भनाभनले मेरो टाउको दुख्छ। बा र आमा बिचमा हुने संबाद सुन्दा र व्यबहार हेर्दा यस्तो लाग्छ कि वहाँहरू दुबै जनालाई अहिल्यै मानसिक अस्पताल लगिहालौं।
तर वहाँहरू दुबैको झगडाको कारण भने म आँफै हुँ। मेरो खुशी र सफल भविष्यका लागि वहाँहरूको लडाईं केन्द्रित छ।
संभवत संसारकै सबै भन्दा बढी भाग्यमानी सन्तानमा पर्छु म किनकि दुबै अभिभावकको संपूर्ण जिन्दगी केबल मेरो उज्जल भविष्यका लागि मात्र समर्पित छ। र वहाँहरू केबल मेरो भलाईका लागि मात्र लड्नु हुन्छ। लुछाचुडी गर्नु हुन्छ र एक अर्काको टाउको फुटाउनु हुन्छ। आमाले मेरो पढाईमा उचित ध्यान नदिएको आरोपमा बुवाले आमाको कंचडमा दाबिलाले हिर्काएको घाउ अझै निको भएको छैन । आमाले चिथोरेका नंग्राका ढोबहरू बाको अनुहारमा अझै स्पस्ट देखिन्छन।
वाको कथन छ- तँ गतिछाडा आइमाईले छोरालाई बिगार्ने भईस। न समयमा खान दिन्छेस, न समयमा स्कुल पुर्याउछेस। जुम्रा हेरेर बस्न मै तँलाई फुर्सद छैन। थुतुनोभरि नाना थरीका बिषादीहरू धस्यो। । अनुत्पादक काममा समय बितायो। ज्ञानगुणका कुरा भन्दा बढी मतिभ्रस्ट हुने कुराहरूमा ध्यान दियो। अर्काको देखासिकी गर्यो।
आफ्नो भन्दा अर्काको पारीबारले के गर्छ भन्ने कुरामा बढी चासो दियो। कल्ले के लायो, के खायोको चर्चा गर्दै समय बर्बाद गर्यो। आफुले सुको पढेकी छैनस भन्दैमा छोरालाई पनि हली बनाउने बिचार छ?आमा प्रतिवाद गर्दै भन्नुहुन्छ- तिमी नकच्चरा बुढालाई बहुला कुकुरले झैं गाँउ चहार्दै ठिक्क छ। काम दाम केही छैन। घरभित्र मुन्टिनासाथ तातो भात चाहिने बडाहाकिमलाई घर परिवारको चिन्ता छैन। बिहानदेखि बेलुकासम्म नागरिक सर्बोच्चताका नाममा भाषण ठोक्यो र बेलुका घरभित्र छिर्नासाथ श्रीमतीलाई रुवायो। तीन थाल भात घिच्नासाथ कुम्मकर्ण झैं सुत्छौ र बाघले घुरे झैं घुरेर हामीलाई सुत्न दिदैनौ। घरको काम जति सबै मै बुढीले गर्नु पर्ने। छोराको हेरचाह मै बुढीले गर्नु पर्ने। ऐंचो-पैचो, मेला-पात, छर-छिमेक मैले नै चलाउनु पर्ने। पाहुना-पासो मै बुढीले धान्नु पर्ने। तिमी बुढा त बरु मरेपनि हुन्थ्यो ! एक्लै पाल्थे छोरालाई!
यी संबादहरू मैले बच्चादेखि नै सुन्दै आएको हुँ र निरन्तर सुनिरहेको छु। यस्तो लाग्छ- बा र आमा मेरो भविष्य भन्दा पनि वहाँहरू आफ्नै ब्यक्तिगत सुख, सुबिधा र आत्मा सन्तुष्टिलाई बढी महत्व दिनु हुन्छ। छोरालाई कसले बढी ध्यान दिन्छ भन्ने अहँकार र घमण्डको लडाईका बिच मेरा बाल अधिकारहरू खोसिएका छन। आरोप र प्रत्यारोपको युद्धमा म मिचिएको छु। घुन जस्तै पिसिएको छु। मेरा खुशीका नाममा मलाई दिनदिनै रुवाँउने काम भएको छ। मेरो भविष्यका नाममा मेरो भविष्य बर्बाद गर्ने काम भएको छ। म चाहन्छु कि मेरा बा र आमाले मेरो भविष्य र सफलताका लागि भन्दा आफ्नो कर्तब्यमा ध्यान दिनुहोस्। जिम्मेबार अभिभाबकले गर्नु पर्ने कर्तब्य र कृयाकलापका बारे छरछिमेकि बाट सिक्ने प्रयास मात्र गरिदिए पनि मेरो भविष्य सुन्दर हुन सक्थ्यो कि ?
प्रभु! मेरा बा र आमाको मनसिकतालाई परिवर्तन गरिदिंदै सदबुद्धि दिनुहोस्। मलाई शान्तिले बाँच्न, हुर्कन, रमाउन, बढ्न, पढ्न र गरिखान पाँउने अधिकार सु-निश्चित गरिदिनु होस् ! यस घरको सदस्य भएर जन्मनुमा मेरो के दोष प्रभु? लौन मलाई बाँच्न दिनुहोस्! म हजुरप्रति जीवनभरि अनुग्रहित हुनेछु। प्रभु, मलाई बचाउनु होस्!नागरिक सर्बोच्चताका नाममा भएपनी बचाउनु होस्!
कथाकार । श्याम कुमार जि सि मुस्कान फोप्ली ६. बल्ले खोला प्युठान नेपाल हाल मलेशिया फोन +६०१४३३१२२९३ मेल muskanchhetri52@yahoo.com
...........
..........
गजल....
श्याम मुस्कान क्षत्री अन्जान
मनको भित्ता रंगाउने रंग चुनमा छैन साथी
आफ्नो जस्तो सफा सोचाई उनमा छैन साथी

जिन्दगीका गीतहरु बिछोडका घाऊ झैं बच्छन्
फेरी अर्को नयाँ भाका कुनै धुनमा छैन साथी

हिड्दै थिएँ उज्यालोमै अध्यारोले छोप्यो आज
टहटह छाइ दिने मन यो जूनमा छैन साथी
जन्मीने रहर बीचमा हत्या भए सपनाहरु
बचाइ दिने आफ्नो नाता खुनमा छैन साथी

दिदा दिदै रीत्तो भयो उधारोमा यो जिन्दगी
प्रतिफलको हिसाब किताब गुणमा छैन साथी
...
...
गजल

तिम्रो दिलमा मलाई बास बस्न मन लाग्यो
सुटुक्कै तिम्रो त्यो मुटुमा पस्न मन लाग्यो ॥

चाचले नयन तिम्रा नशालु छन् ओठहरु
यि ओठले ति ओठलाई डस्न मन लाग्यो ॥

तिमीलाइ सम्झीएर मेरो मुटु हल चल भयो
भौतारीदै तिम्रो काखमा खस्न मन लाग्यो ॥

कल्पनामा डुब्दै जादा प्रेम नशा चढेपिछ
अंगालोमा तिमीलाई कस्न मन लाग्यो ॥

के हुने हो थाहा छैन बैशालुमात चढे पिछ
मायाँ रुपी चिल्लो चाप्लो घस्न मन लाग्यो ॥
shyam kumar chhetri (muskan)
........
.........
बिषालु सर्प तिमी

मैले पिलाएको दुधको गुण
बेमज्जाले चुकायौ आज
डसेर मेरो सम्पूर्णता।
म त तिम्रो भोक मेटाउन
सकिनसकी बेचेर पसिना
भोकभोकै अघाउने मान्छे!
म त तिम्रो शोकमा
पिलपिल बग्ने आँखा पुछीदिएर
आफूभित्रै आँशुको अरुण बगाउने मान्छे!

म त तिम्रो सत्रुले तिमीलाई छुन अघावै
बलिदानको रगत बगाउने मान्छे!
म त तिमी रोगले अक्रान्त हुँदा
घोटेर अस्थिपन्जर-
संजिबनी निकाल्ने मान्छे!
मेरो कुनै अभिष्ट भएन
मेरो कुनै ब्यक्तिगत
रो स्वार्थ र मनोकांक्षा-
तिम्रो उन्नति, प्रगति र दिर्घायु मात्र थियो।
एकार्थमा-
तिमी सिद्धान्त थियौ
म व्यबहार थिएँ
तिमी प्राण थियौ
म श्वासप्रश्वास थिएँ।
म त मनैमनको अग्लो हिमाल थिएँ-
केवल त्यो तिम्रो लागि।
प्रतिफल!
भोको पेटमा लात हान्यौ
सुख्खा आँखामा एसिड खनायौ
लुटेर मेरो सम्पूर्ण
खुन,पसिना र आँशु
बढाइ दियौ ऋण
लगाइ दियौ दिन
उफ!!! खुइया!!!
म त रगतमा शाश्वत नाता देख्ने मान्छे!
म त भावनामा अटुट संम्बन्ध खोज्ने मान्छे!
कसरी लडौं म?
आइलागेका
यी कालो दिन
र,सेतो रातहरुसँग।

म त टुटेको \ फुटेको मान्छे!
म त छुटेको \ हराएको मान्छे!
तिम्रो यो हदको गुणलाई
अन्तत: मेरो लाश चढाउँछु
हेर है-
टाउको फोडेर मेरो
कति थिएछन् योजनाहरु
जिन्दगीको।
अनि,छातीदेखि पेटसम्म
चिरेर चर्चरी
हेर-
मेरो प्रेम कति थिएछ-
तिमी र तिम्रो अन्तर्घातप्रति।

अब म कदापि कदापि
टुटदिन \ फुटदिन
छुटदिन \ हराउँदिन
र,कुनै दु:ख पनि दिन्न
तिमी हाँस गललल
तिमी बाँच मज्जाले
सयौं काटेर तन्दुरुष्त
म त यसै हारेको मान्छे!
म त यसै मरेको मान्छे!
म त यसै मरेको मान्छे!!!
त्यो तिम्रो लागि
केवल तिम्रै लागि....
.................
कबिता

खै के पाएँ आखिर मा मैले
तिमीलाई दिएर मिठो हाँसो हरु
तिमी रुदा संगै रोएको पनि हुँ
ब्यार्थै खसाले छु मैले ति आँशुहरु
चाहेको सबै चिज पाईदैन पाउनलाई
तर पनि हुन्छन सबै को चाहाना हरु
दु:ख हरु लुकाएर खुशि दिए मैले
झरेको फुल जस्तै भयो मेरो भाबनाहरु
धोका दिनलाई के नै गार्हो छ र
बिस्वाश गर्नु नै गल्ती मेरो भयो
सुन्दर सपना कसले देख्दैन र
तर मेरो सपना सबै अधुरो भयो
माया को बादल मा तिरस्कार गर्यौ
तै पनि माया नै गर्छु तिमीलाई
नाता सम्बन्ध ले पराई भए पनि
सुखि रहे खुशि भए शुभकामना तिमीला
.........
...............
कबिता ..
समिप्यैमा छैनन् उनी तरैपनि सल्बलाउछन
उभ्याइदिए मनमा महल कलेजिमा बेरी आज

सुन्नमन लाग्ने बोली देखौँ हुने छिन् छिन्मा
अनिपोत मुटुमाझ्मा शब्द बनाइ केरी आज

लाग्न थाल्यो उनी मलाई हिरामोती जुहार्तनै
पर्खन्छु कहिले भन्छन् उन्ले तिमी मेरी आज
...........
..........
गजल

तिम्रो याद आउँदा आज पिएँ अलिकित

अतित सँग रमाएर जिएँ अलिकित

भन्थ्यो तिमी लैजउ मलाई कतै धेरै टाढा

हुन्छ भनि वचन दिन चुके अलिकित
मेरो छातीमा टाउको राखी तिमी रमउँदा

फाटेको यो मनलाई सिए अकिित

छुटने बेला गहा भरि आँसु पार्दा तिमीले
मैले पनि तिमी सँगै रोएँ अलिकित

धेरै टाढा भइसकेछ हामी विचको दुरी

आज फेरी तिम्रो तस्बिर छोएँ अलिकित

तिम्रो याद आउँदा आज पिएँ अलिकित

अतित सँग रमाएर जिएँ अलिकति
....
....
गयो तिमी


बिस्वास धेरै गर्ने गर्थे तिमीलाई
गयो मेरो बिस्वासलाई तोडी ,
एक्लै एक्लै यो मरुभूमिमा
पागल बनाइ मलाई छोडी !
तर खुशी छु मायालु
बिगतका पललाई सम्झी तिमि रुन्न भने,
बाचा कसमले श्राप दिंदा
पागल प्रेमी तिमि हुन्न भने !!

म बिन्ति गर्छु तिमीलाई
मायामा खेलबाट गर्ने नगर ,
फुलै पिच्छी भमरा झैँ
अरुको जिबनमा तिमि सर्ने नगर ..........!!
अरुको जिबनमा तिमि सर्ने नगर ..........!!!
श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
,,,,,,,,,,,
....
बसौ कति



टाडा हुने निर्मोहिलाई, पर्खिएर बसौ कति |
रहरहरु पोको पारी, खर्कीएर बसौ कति ||
चोखो मायाँ लगाएर, छाडी गा'को धेरै भयो
कल्पिएर नाना भाँति, धर्किएर बसौ कति |

आउँन ढिला भए पनि, आठ पाँज संझे हुने
कुटुम्बको घरमा ताँति, सर्किएर बसौ कति |
बैँस चड्यो इच्छा बढ्यो, मन त्यसै मार्नु पर्छ
सहि बोले गलत सुन्छु, झर्किएर बसौ कति |

जवानीको रंग चड्दा, बेहुली बन्ने चाह बढ्दा
पर्देशिको मायाँ साँचि, लर्कीएर बसौ कति |
बिछोड नै लेख्या छकी, खोटो मेरो भाग्य माथि
चर्किएको घाउमा नुन, छर्किएर बसौ कति |

श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान

....
यथार्थ
चुँडिएर आधा बीचमा लथालिङै हुन
उड्यो चङ्गा हावाको भरमा माथि आकाश छुन !

बिसाँउनलाई समठ्यारो कँहा पाएको छ जीवनले
बिसाँउनलाई समठ्यारो कँहा पाएको छ जीवनले
सोचे जस्तो कहिले हुन्छ र आफ्नो सोझो मनले
बेसहारा भई एक्लै-एक्लै बिचलित हुन
उड्यो चङ्गा हावाको भरमा माथि आकाश छुन !!


श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
प्युठान सेवा समाज

....
गजल"

माया भन्ने यस्तइ रहेछ आज आयर थाहा पाए !

निस्टुरीको जालमा पर्दा आज आयर दुख्ख पाए !

चन्द्रमाँ झै आनुहार उनको कोइलिको झै बोली थियो !

त्यो बोलीको पछि लाग्दा आज आयर धोका खाए !!!

कलि युगको माया पनी कलिजस्तई कालो भयो !
खाड़ेरीको खोला जस्तै मेरो माया सुक्दै गयो !

कान समाई बसेको छू अब माया लाउदीन भनी !

रातको निद्रा दिनको भोक सबै मेरो चोरी लयो !!!

shyam kumar g.c hal malaysia
.कबिता - "तिमी कहीले आउछौ "

एकान्तमा बसेकीथे बिर्साउनलाई मनका छुरा
त्यहि बेला खबर पाए तिमी स्वादेश आउने कुरा ।

आफनो माटो बिर्सिएर बिदेशतीर किन धाउछौ
..
माला गासी बसेकी छु भन तिमी कहीले आउछौ ?

कति बस्नु एक्लो मैले बालबच्चा हुर्काएर
नबस्नु है त्यतै राजा फेरी मलाई झुक्याएर।
मैले सुने बिदेशतीर क्षेप्याश्र झर्यो अरे
साँहिला माहिला धने रने खै को को नी पर्‍यो अरे ।

मेरो मन ढुक्क छैन रने धने परे पछि
आफ्नै सिउदो बिरानो भो सातसमुद्र तरेपछी ।

क्षेप्याश्र भुमीबाट गाउबस्तीको गीत गाउछौ
माला गासी बसेकी छु भन तिमी कहीले आउछौ ?

स्वदेश बिदेश जहाँ पनि दु:ख तिमीले भोगेका थियौ
दाजुभाइ र आफ्नै घरको खबरहरु सोधेका थियौ ।

बा-आमाको दौरा सुरुवाल चोली पनि फाटेको छ
दुई थरी हतीयार अब एउटै हुनु आटेको छ।

म गर्दैछु बिन्ती आज परदेशी फर्काउनलाई
छिट्टै आउनु सबै जना गणतन्त्र हुर्काउनुलाई ।

फर्क अब जोस बोकी स्वदेशको नी माया पाउछौ
माला गासी बसेकीछु भन तिमी कहीले आउछौ ?
शब्द श्याम मुस्कान
रचना :हुम कान्ती गाहा मगर पाल्पा नेपाल
....
....
गजलः
कैयौँ साथी भेटेँ,साथ पाइन मैले।।

माया खॊज्दा खॊज्दै,हार खाइन मैले।।



यस्तै रैछ यहाँ,सुख पाँउदा मीत्र

एक्लै दुःख भॊगेँ,दॊष लाइन मैले।।



बल्ल भेटेँ माया,धेरै कसम खायौँ

बाचा तॊड्दा उन्ले,गाँस्न धाइन मैले।।

माया गर्छु भन्दै,उन्ले गरिन् घात

गह भरि आँसु,रून चाहिन मैले।।



सबै थॊत्रॊ भयॊ,उन्कै भरमा पर्दा

चुह्यॊ मेरॊ छानॊ फेरि छाइन मैले।।
...
......
नाता त साईनो मात्रा हो ।।
.नाता त साइनो मात्र हो स्वछ्छ मनको परीचय नै प्यारो हुन्छ जन्मिने कोख त बेग्ला- बेग्ला हो तर मित्रताको बन्धन नै प्यारो हुन्छ जहाँ गीत र संगीत हुन्छ त्यहा नै तपाईं रमाउने गर्नु जहाँ दु:ख र पिडा हुन्छ त्यसलाई तपाईं लुकाउने कोशिस् गर्नु जहाँ गनतब्य हुन्छ त्यहा सम्म तपाईं पुग्ने गर्नु मरेर जाने जीन्दगीमा मित्रता गास्नु पर्छ रे, रोएर मात्र हुँदैन केही हासेर बाच्नु पर्छ रे, दु:खमा रुनु हुँदैन रे, सुख मा हास्नु हुँदैन रे, आसु र हासो, मिलन र बिछोड जीवन यस्तै हुन्छ रे, जीवनको हरेक क्षणमा मायाको न्यानो आभास मिलीरहोस समयले जति नै टाढा पुर्याएपनि अबिरल यादहरु आईरहोस ! कँहा हुनछ कस्तो हुन्छ नदेखिने माया छात्तीभित्र मुटुसँग समेटिन्छ माया --- आसुँ बनी आँखाबाट बगिदिन्छ माया हाँशो बनी ओँठबाट हांसी दिन्छ माया --- गीत बनी शुसेलिमा रमाउछ माया कहिले कही जिन्दगीमा ओइली दिन्छ माया --- खोजी हिँड्दा पाइेन्न त्यो मनको साँचो माया जता ततै खोज्दा भेटने सस्तो छैन माया --- बिछोडको बेदनामा कहालिन्छ माया मिलन हो ढुक्ढुकिको सत्य चोखो माया यता उता हेर्छु फेरि हिजो जस्तो देख्छु त्यहि आँखा मिचि ऐना हेर्छु त्यहि पुरानो अनुहार देख्छु सधैँ शनिबार ढिलो उठ्ने केबल टिभि हेर्दै टाइमपास गर्ने साथिहरुसँग msn मा भेट्ने यहि नै हो मेरो बोरिंग जिन्दगि अत्ति नै अत्ति नै भयो घडि हेर्दै यो समय बित्यो अत्ति नै अत्ति नै भयो नयाँ मोडमा म लाग्नु पर्योसधैँ घरमा बसि बसि गई सक्यो मेरो आधी जिन्दगि पिँजराको चरा जस्तो बन्धनमा बस्ने छैन
श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान) हाल मलेशिया
...
...
कबिता - मायाको काँडा"
सन्चो बस्न दिँदैन भाग जती टाढा
बिझे पछी निस्कँदैन मायाको यो काँडा !

नचाँहदै पाइला त्यसै अघी सर्दो रहेछ
नटेँकु भन्थे आँफै तर टेक्न पर्दो रहेछ ,
निको कहिले हुँदैन व्यर्थ कोशीस सारा
बिझे पछी दुखिरहन्छ याद्को यो काँडा

मारेर रहरहरु कहिले मार्न सकिँदैन
टारेर कहिले बैंशहरुलाई टार्न सकिँदैन
समयको चालसँगै हुन्छ यो त गाढा
बिझे पछी सताइरहन्छ एकान्तको काँडा
...
..
गजल - " तगारो टागेको देखे.
.............shyam kumar g.c(muskan)
........................
कुर्सी कै लागि हाम्रा नेता पछी लागेको देखे
सत्ता भत्ता कै लागि राता रात जागेको देखे

सानो तिनो समस्याको लागि पनि यहाँबाट
पटक पटक दिल्ली तिर नै भागेको देखे

स्बाभिमान सार्भौम ,सिग्गो राण्टियता बेची
बद्लामा अकुत कालो रकम मागेको देखे

आचार समिताको ओकालत गर्दै हिंड्नेले
खुदै नैतीक हिनताको सिमा नागेको देखे

खिलाफी को खुशी भलो नरुचाउने मान्छेले
बाझो हाल्दै बाटो भरी तगारो टागेको देखे..
...
कबिता - "तिम्रो यादमा। श्याम कुमार जि सि (मुस्कान)
तिम्रो यादमा
तिनाउखोला पारी बाट बोला जस्तै माने ।
पाल्पाकी नानी अचेल तोला जस्तै माने ।।

मनै न हो मान्छेको पग्लिनलाई बेरै छैन,
पाल्पामै माइतिघर होला जस्तै माने ।।२
आजभोली तिमीलाई पनि भाबुकतामा देख्छु किन ?
प्युठानी को मायाले छोला जस्तै माने ।।
पलाउदैछन तिमीतिर पिरतिका मुनाहरु,
पराइको मन फेरी रोला जस्तै माने ।।२
आउ मेरो जिन्दगिमा शुरु गरौ जीवन यात्रा,
जिन्दगी त बगिरहने खोला जस्तै माने ।।
तिनाउखोला पारी बाट बोला जस्तै माने ।१
पाल्पाकी नानी अचेल टोला जस्तै माने ।।२
श्याम कुमार जि सि (मुस्कन)
फोप्ली ६बल्ले खोला प्युठान नेपाल
हाल :मलेसिया फोन ००६०१४३३१२२९३
ईमेल:muskanchhetri52@yahoo.com
shyam_huma2009@yahoo.com
....
...
कबिता

मुटु हो रे खलङा बजार शिर मल्ल रानी
खलङाका साथीहरु हरु भेटेको छु मैले
स्वोर्ग जस्तै खलङा बजार त्यस्तै मल्ल रानी
स्वोर्ग दोवारीत रमाइलो छ रे सुनेको छु मैले

न त कोहि रिसालु छन न त कोही इर्स्यालु नै
यी मेरा साथी सबै राप्ती जस्तै कन्चन छन
बोल्छन मिठो गर्छन सहयोग केहि छैन भनि
त्यसैले लाग्छ मलाई तमोर झै निश्चल छन
प्रकृतीको बरदान हरियाली ले ढाके को ठाउँ
कोइलीले गाउँछ अरे डाँफे त्यही नाँच्छ अरे
प्रदेशी घुम्न जाँदा घरै जान भुल्ने त्यो गाउँ
बिहानीको लाली संगै खलङा बजार हस्छ रे
घरिघरि बादल पनि कुहिरो बनि चुम्न आउने
परिक्रमा मा जुन पनि मख्ख पर्दै हेर्दो रैछ
स्रिस्टिकर्ता नै अल्मलिने कहाँ हो यो भन्दै
तारा हरु नि जान्छु भन्दै हेर्न झर्दो रैछ
श्याम कुमार जि सि (मुस्कान) हाल मलेशिया
..................
गजल । गजल ।। गजल ।।।

मनै मनले सबैकुरा जान्न थाल्यो कान्छी ।
सुन्दरता र भाबुकताले तान्न थाल्यो कान्छी ।।

जब तिम्रो याद आउछ हेर्ने गर्छु तस्बिरहरु,
ढुकढुकिले छेउकुना हान्न थाल्यो कान्छी ।

हरपल हराउछु म जहाँ तिम्रो माया खोज्दै,
स-बिस्तारै तिम्रो मायाले बान्न थाल्यो कान्छी ।।२

चस्किदिन्छ मुटु अनी बढीदिन्छ धड्कन पनि,
पापी मनले शमसानघाट छान्न थाल्यो कान्छी ।। १

मनै मनले सबैकुरा जान्न थाल्यो कान्छी ।।१
सुन्दरता र भाबुकताले तान्न थाल्यो कान्छी ।।।३
.......
...............
गजल । सानु तिम्रो सम्झनामा
तिम्रै हातको दागबत्तीले जल्न परोस मलाई ।
लड्दा लड्दै प्रेमयुदमै ढल्न परोस मलाई ।।

मर्छुहोला पक्कै मत उपहार तिमीलाई मेरो आयु,
चित्ता माथि दनदनी बल्न परोस मलाई ।।

यो आत्मालाई शान्ति मिल्छ तिमी अशल नारी बन्दा,
ओइलिएको पात झै गल्न परोस मलाई ।।२

अधुरै भो सपना मेरो तिम्रो सिउदो रङगाउनलाई,
अरको जूनी तिम्रै दिलमा फल्न परोस मलाई ।।२

तिम्रै हातको दागबत्तीले जल्न परोस मलाई ।।
लड्दा लड्दै प्रेमयुदमै ढल्न परोस मलाई ।।। ३
सधैं तिम्रो भलो चाहाने मान्छे
रचना :श्याम मुस्कान क्षत्री अन्जान
फोप्ली ६बल्ले खोला प्युठान नेपाल
हाल :मलेसिया
............
गजल श्याम कुमार जि सी (मुस्कान)

नयन मेरा बिचलित छन् उनलाई हेरी आज
छातीमा धड्कन बढ्यो लामोसास फेरी आज

सर्माएर यी अंगअंग लुकामारी खेल्छन् यहाँ
प्यारो भयो त्यो मुहार स्वप्नामै घेर आज
समिप्यैमा छैनन् उनी तरैपनि सल्बलाउछन
उभ्याइदिए मनमा महल कलेजिमा बेरी आज
सुन्नमन लाग्ने बोली देखौँ हुने छिन् छिन्मा
अनिपोत मुटुमाझ्मा शब्द बनाइ केरी आज

लाग्न थाल्यो उनी मलाई हिरामोती जुहार्तनै
पर्खन्छु कहिले भन्छन् उन्ले तिमी मेरी आज
फोप्ली ६बल्ली खोला प्युठान नेपाल हाल
मलेशिया फोन नुम्बर ००६०१४३३१२२९३
ईमेल muskanchhetri52@yahoo.com
श्याम कुमार क्षत्री अज्न्जान

Saturday, August 21, 2010

कविता - "यस्तैछ जिन्दगि।


o.1)कविता - "यस्तैछ जिन्दगि। श्याम कुमार जि सी(मुस्कन)
गन्तब्य बिहिन यात्रामा दौडने जिन्दगि
समयको गति सँगै बगी रहेछ |
एउटा काल्पनिक सायरी भो यो जिन्दगि
कल्पना मै कहाँ कहाँ हराई रहेछ |
मिर्त्युलाई काखी च्यापेर हिडेको यो जिन्दगी
आशाको भुमरीमा लुछातानी गरि रहेछ |
खान र लाउन मै सन्तोस नमान्ने यो जिन्दगी
विलाशी महल पो ताकी रहेछ |
कहिलै सान्त बस्न नसक्ने यो जिन्दगी
अरुलाई पछाडी लगाउन भौतारी रहेछ |
मस्तिस्क भरि चाहनाको भारी बोकेको यो जिन्दगी
आवश्क्ताको खाडल कहिलै नभरिदो रहेछ |
पैसाका लागि मानवता बिर्सने यो जिन्दगी
खोइ किन हो किन खुब दुख गरि रहेछ |
नाट्य मन्चको नाटक पत्र जस्तो यो जिन्दगी
हरेक दिन फरक फरक नाटक खेली रहेछ |
आफ्नै स्वार्थको पछी घुम्ने यो जिन्दगी
डाँडा माथिको घाम झैँ भएको छ |
तर पनि लोभका दियाहरु जलाई रहेछ |
आर्काको अगी आफुलाई झल्काई रहेछ |
आफ्नो हितका अलवा नहेर्ने यो जिन्दगी
सम्पतिका पछी बेसुरा भौतारी रहेछ |.
.........
........
जल
जहिले नि तिमीलाई भेट्न मन लाग्छ
भेट्ना साथ प्यास सबै मेट्न मन लाग्छ

एकै छिन नदेखे मा मनै पोल्न थाल्छ
आँखै भारि तिमीलाई देख्न मन लाग्छ

संगै हुँदा कुरा कानी गरि बस्थ्यौ हामी
साथ छुट्दा खेरि पत्र लेख्न मन लाग्छ

अंगालो मै बाँधि राख्छु सयौ जूनी भरि
छुट्नु पर्दा तिम्रै बाटो छेक्न मन लाग्छ

जहिले नि तिमीलाई भेट्न मन लाग्छ
भेट्ना साथ प्यास सबै मेट्न मन लाग्छ..
श्याम मुस्कान जि सी
फोप्ली ६बल्ली खोला प्युठान नेपाल
...........
.........
गीत - "असार साउनको भेल। श्याम मुस्कान जि सी
असार साउनको भेलसङगै हली बनी गाउघरमानै जम्न मन लाग्यो ।
भदौ असोजको धान र कोदोका झुलेका बाला सँग रम्न मन लाग्यो ।
किन? हेर्नमन लाग्यो मलाई धौलागिरी, अन्नपूर्ण, निलगिरी र हासेको ।
कोइलिको मधुरो आवाजमा डाफे मुनाल कस्तुरी मग्नमुघ्नभै नाचेको ।

हेर्न मन लाग्यो मलाई चाप,गुरास र सुनखरी धकमक्क फुलेको ।
अनी दसैं तिहारको रमाझम सँगइ धानको बाला लहलह झुलेको ।
हेर्न मन लाग्यो मलाई उनी सजियकी गुन्युचोली फरियामा ।।
फर्की आउछु मुग्लानबाट बरु जिबन बिताउला है सानु भरियामा
सम्झिदै बसेका छौ । उहि कलकल बग्ने झरना छागा छहरा ।।
बर्षा यामको पानीले हरियाली भयहोला पारीभिर पाखा पहरा ।।
गाई भैंसी चराआउँदै घुम्न मनलाग्यो त्यो हरियाली डाडापाखामा।
मनको बेदना सुनाइ हिडथेउ हामी बासुरिको सुरिलो भाकामा ।।

हाम्रो गाउघरमा पानी दिनेपनी कोही भयननरे सानी बिमार पर्दा ।।
देखेर पनि नदेखेझै गरेअरे तल्लाघरे सानोबाबु बार्तलिबाट झर्दा ।।
अब म सक्दिन होला मुग्लानको खाडीमा मुटु जलायर बस्नलाई ।।
कहिले सम्म वाध्य हुन पर्छ हामी नेपाली मुग्लानपारी पस्नलाई ।
असार साउनअको भेलसङगै हली बनी गाउघरमानै जम्न मन लाग्यो ।
भदौ असोजको धान र कोदोका झुलेका बाला सँग रम्न मन लाग्यो....
...............
...
गजल

जिन्दगीका सारा खुशी त्याग्दै आएको छु
तिम्ले माया गर्छौ भन्ने सुइको पाएको छु

थाहा छैन भाउ खोज्छौ किन जानी जानी
अधर्मि झै नबनभो मैले कसम खाएको छु

अरु लाई पिडा दीई आफु सुख नरोज भो
संसार नै बिर्सिएर निस्चल प्रिती लाएको छु

झट्ट सोच्छु कतै गल्ती गरेछु कि भनी
विश्वाश धेरै गर्दा मैले ठक्कर् खाएकोछु

जिन्दगीका सारा खुशी त्याग्दै आएको छु
तिम्ले माया गर्छौ भन्ने सुइको पाएको छु
....................
...............
कबिता

ए हावा !नबगीदेउ तिमी त्यसरी बेगले
टिलपिल आशु मेरो आखाबाट खस्छ
र, म रोएको भन्छन मान्छेहरुले ।

ए झरी ! नपरी देउ तिमी त्यसरी जोडले
परेलीमाथी थोपा जम्छन,
नयन झिम्क्याइसगै झर्छन
र ,म रोएको भन्छन् मान्छेहरुले ।

ए साझ ! नपरी देउ रात छिटो गतीमा
सुन्दर सपना देखछु अधेरीमा
मेरो वास्तविकता सपना जस्तो होईन
र, म रोएको देख्छन बिपनामा मान्छेहरुले ।

ए !काडा नतेर्सी देउ मेरा बाटाहरुमा
पछौरीसगै सिंगो वस्त्र अल्झियो भने
कोमल मनमा च्वाश बिज्छ
र, मलाई सर्वाङै देख्छन दोशी आँखाहरुले।

ए चन्द्र! नउदाइ देउ टुक्राहरुले
तिम्रो टुक्रे उदाइमा म जति पूर्ण भएपनि मलाई हेरे भने,
धुजा धुजा हिर्दय र आत्माहरु मात्र देखने मान्छेहरु
धर्तीका पाटाहरुमा छरीएकाछन
र, मलाई सधैं टुक्रिएको देख्छन् मान्छेहरुले ।

ए हावा !नछाइदेउ त्यसरी बेगले
उज्यालो वातावरण धमिलिन्छ
अध्यारो मौसममा मुस्कान छरे पनि
खुशी मुहार कसैले देख्दैन
र, मलाई बेखुसी देख्छ्न मान्छेहरुले ।
ए खोला ! नबगी देउ त्यसरी छालले
निस्चल मन मस्तीशकबाट
स्थीर तन मेरो ह्रिदयबाट
छ-छल्किन्छ बाटै भरी
र,मलाई बेहोशी देख्छन मान्छेहरुले ।.
.............
....
गीत
गीत
पसिना जहाँ बगाएँ पनि रगत नेपाल मै बगाउँछु
नेपाली हुँ म नेपाल कै हितमा आफूलाई लगाउँछु

तिमीले त धेरै कामना गर्‍यौ मैले थोरै प्रगती गरे
स्वीकारेर तिम्रा कामनाहरुलाई म सात समुन्द्र तरे

तर बिर्सेकी छुँइन आफ्नो जन्मभूमी र आफन्तलाई
मुटु चर्कन्छ सम्झिन्छु जब म खेलेको आँगनलाई

कुकर्मभूली सुकर्मको धुन नेपाली भूमीमै गुञ्जाउँछु
जति बटुल्न सक्छु म ज्ञानलाई सुमार्ग मै लगाउँछु

वीर थिएँ मेरा पुर्खा म तिनै वीरपर्खाकी सन्तान हुँ
घटेको छैंन अदम्मे शक्ति किनकी म वीर नेपाली हुँ

पसिना जहाँ बगाएँ पनि रगत नेपाल मै बगाउँछु
नेपाललाई मेरो खाँचो परें म आफ्नै शिर चढाउँछु
श्याम मुस्कान जि सी अन्जान
फोप्ली ६बल्ली खोला प्युठान नेपाल
हाल मलेशिया ..
........
............
कविता

हे आमा म त आए परदेसी ठाउँमा फर्कन्छु छिट्टै भनेर ।
दिन रात रुदै बसी होलिन आमा मेरै दिन गनेर ।।
नहेर्नु हे आमा थोर्गा को डाँडामा आयो को छोरा भनी ।
म आउन पाउदिन यो दसै तिहार नबस्नु दिन गनी ।।

आमा ले भन्नुहुन्थ्यो पुगेर ठाउँमा चिट्ठी लेख्नु है घर ।
आउँदैनौ बाबु जबसम्म फर्केर रुदै बस्नी हो अब ।।
छन तिम्रा साथीहरु जम्मा भएर गर्छन् रमाइलो कती ।
किन हो नआउनी हे बाबु तिमीले घरै भुलेको हो कि ।।

आउछन रमाइला चाड पर्ब हरु हुन्छ नराम्रो मन ।
लाग्दैन रमाइलो तिमी नहुँदा सम्झेर रात दिन ।।
सुक्यो ज्यान मेरो रोयर रातदिन चेहरा बदली गयो।
चिन्ता लिदा लिदै बिदेश मै यहाँ आधा जिबन गै गयो
.....
...
गीत"
मलाई जस्तो पिर व्यथा
अरु कसलाई होला,
बग्छ आँशु आँखाबाट
जस्तै कालीखोला ...
(बाँचे छु सँधै भरि, चोटै चोटमा
कहिल्यै लाली छैन हजुर ,मेरो ओठमा !)2

जब साँझ ढल्ने गर्छ
काली रातलाई
आँशु पुच्छ्न फुर्सद छैन
मेरो ई हातलाई..
(बाँचे छु सँधै भरि, चोटै चोटमा
कहिल्यै लाली छैन हजुर ,मेरो ओठमा !)2

आज भन्दा भोलि खुशी
हुनी आशमा,
परिणत भयो मेरो जिबन
जिउंदै लासमा ..
(बाँचे छु सँधै भरि, चोटै चोटमा
कहिल्यै लाली छैन हजुर ,मेरो ओठमा !!)
.........
............
कविता

सिमसारमा सुन फल्छ चिसेनीमा चादी
बाजो फोडन पसिना देउ आफ्नै धर्ती माथि
पसिनाको धाराले नहर निकाल्न
झुपडीको अध्यारोमा दीप सल्काउन
उन्न्तीका थुप्रै फडके हामीले तर्नुछ
देश बनाउन हे युवा ! पौरख गर्नुछ ।

पौरखीका सन्तान हामी पौरख गरि बाचौ
झिलीमिली घरगाउ बनाइ त्यती बेला नाचौ
आजै मरे आशाहरु उन्न्ती नै हुन्न
पौरख गरौ आफ्नै देशमा संसारले छुन्न
फापर फलाउ लेकैमा तेललाई तोरी झारनुछ
देश बनाउन हे युवा ! पौरख गर्नुछ ।
सुनाखरी चमेली झै बासना मगमग
आट हिम्म्त के पो छिन् तिमी हामीसग
हिम्म्तले देश बनाउन कुटो उचालौ
माया प्रेमले भाइचाराको नाता बसालौ
लाने केही होईन तो ज्यान एक दिन मर्नुछ
देश बनाउन हे युवा ! पौरख गर्नुछ ।

परिश्रमी हातहरुको सोचाइ सगरमाथा
खुशी हुन्छिन पौरख गर्दा आफ्नै धर्तीमाता
जोडौ आजै पूर्व पस्चीम राजमार्ग खनी
उतर दक्षिण त्यसै छुन्छ सहनशिल बनी
धरै सन्तान धरै थरी एउटै पर्नुछ
देश बनाउन हे युवा ! पौरख गर्नुछ ।.....
.......
....
कविता - "चारकोसे झाडीको निर्जन पथमा हराउँछु)
चारकोसे झाडीको निर्जन पथमा हराउँछु

हिमाल झरना अनि छहराहरुमा रमाउँछु ।

सौन्दर्यताको बारेमा सोचमग्न हुन्छु

प्रकृतिको बारेमा केही लेख्ने प्रयास गर्छु ।

तर पनि यो खोटो दिमागमा कविता फुर्दैन ॥

त्यसपछि खुइय्य गर्दै सुस्केरा हाल्छु

अनि पहाड पर्वतहरुको शयर गर्छु ।
नदीनालाहरुको छाल देख्छु अनि

त्यै छालको चालसँगै बग्ने प्रयास गर्छु ।

तर पनि यो खोटो दिमागमा कविता फुर्दैन ॥

यो दिलले एकान्तपन चाहेको आभास पाउँछु

ताल तलैया र देउराली भाज्याङ्गको एकल यात्रा गर्छु तालको चिसो हावा अनि

वरपीपलको छहारीको आश्रय लिन्छु

कापी र कलमको सँयोग गराउँन खोज्छु ।

तर पनि यो खोटो दिमागमा कविता फुर्दैन ।अग्रज सर्जकहरुको इतिहासका पानाहरु पल्टाउँछु ।
अधिकांशले तिनै चीजको बारेमा लेखेका छन्

आफ्नो भावनाको कलमले प्रकृतिको बयान गरेका छन् ।

आफ्ना अमूल्य कृतिले दुनिया चकित पारेका छन् ।

तर पनि यो खोटो दिमागमा कविता फुर्दैन ।

एकछिन घोत्लिन्छु थकित अनुहार लिएर

आदीकवि महाकवि आशुकवि र युगकविको नजर लिएर सोचमग्न हुन्छु चारपाइको शैय्यामा बसेर

यो कस्तो बिडम्बना !

एकाएक मेरो सामु सिि¢चरणको आगमन हुन्छ ।

परिचयको साथमा उहाँ युगकवि भएको जानकारी हुन्छ ।

एकैक्षण साहित्यिक भलाकुसारी गरी मसँग विदा भए

साहित्य सिर्जना गर्न अभिप्रेरित गर्दै टाढा गए ।
अचानक

चिडियाहरुको कलरव यी कर्णहरुमा चिर्विराउँछ
झल्याँस्स हुन्छु

नयनको चादररुपी परेली बिस्तारै खुल्छन् ।

अनि एकान्त कोठामा नजर सल्बलाउँछन् ।

मेरो हातको कलमले मसँगै जमीनमा विश्राम लिएछकापीको पानामा स्याही सबै चुहेर लत्पतिएछ ।

अनि पो बल्ल थाहा भो !

मेरो कविता लेख्ने अभीप्सा पिन

अनायास तन्द्रामै लीन भएछ ।

आधुनिक युगकवि बन्ने अभीप्सा मेरो

खै ! अब त साइत जुर्दैन क्यार !

हो ! अब कहिल्यै साइत जुर्दैन ।
तर पनि यो खोटो दिमागमा कविता फुर्दैन ।

फेरि पनि यो खोटो दिमागमा कविताको इच्छा मर्दैन ।

आधुनिक युगकवि बन्ने अभीप्सा मेरो

हो ! यो इच्छा कहिल्यै नि मर्दैन ।

यो इच्छा कहिल्यै मर्दैन ॥
......
.............
गजल

यो छातीलाई सधैं मुड्की हान्दै बाँचेको छु
तिम्रो लागि अन्तिम प्राण धान्दै बाँचेको छु

तिम्रो यादको भल-बाढी मनमा मिसिएर
यो जीवनमा रगत-आँशु छान्दै बाँचेको छु

खिल पल्टेका काँडाहरु झिकीदिने नभएर
यो मुटुलाई तिखो भाला हान्दै बाँचेको छु

काटे-मारे जे गरे'नि भावबिहीन भएर म
आज आफ्नो जिउँदो लाश तान्दै बाँचेको छु

दु:खसँग डराएर भागिरहेका हाँसो-खुशी
एक दिन त पाउँछु भन्ने ठान्दै बाँचेको छु
.......
........
उमेर गयो"

उमेर ढल्केयो बैसा गयो
आउन थाल्यो दारी,
सपनाकी राजकुमारी
सधै पारि पारि !
आउछन सबै देखाउछन
बाचा कसम झुट्टा
सानै छ लाग्थ्यो उमेर
भैसकेछ बुढा !!
न त के नै गर्न सके
न त बिहे नै गरे
दिन गएछ बल्ल थाहा भो
पर्नु पिरमा परे
रचनाकर : श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
फोप्ली ६बल्ले खोला प्युठान नेपाल
फोन :००९७७९८४७८९५३९३
इमैल :muskanchhetrai52@yahoo.com

कथा आखिर धोका किन ।। श्याम मुस्कान क्षत्री :अन्जान:


कथा आखिर धोका किन ।। श्याम मुस्कान क्षत्री :अन्जान:
..
तिम्रो लागि मैले के थोक गरिन ? कहिले समुन्द्रको गहिराइमा डुबेर मोती तिपी लियैदिन्थए । कहिले अक्करको भिरबाट शिलाजित अनी भिर मैरिको
मिठो मह काधेर लियैदिनथे । कहिले तिम्रो लागि आँकशको तारा तिपेर तिम्रो सिउदोमा सजाइदिन्थे । कहिले गाइको दुधदुएर पिलाईदिन्थे । तिम्रो मायाको खातिर कती रातको प्रहरहरु अनिदोको खलेगरिमा त्यसै _त्य्सै बित्ने गर्थिउ तिम्रो मायाको खेल रोमान्चकतामा बदल्न मैले कती तिक्निकलको अभिनय गर्न पुग्थे। तिमीमाथी कसैले गिद्दे दुस्ती लाएको थाहाहुँदा उस्कोआखाको गेदिधुत्न पुग्थे तिम्रो मायाजितन कहिले कुलिन पुखारी बन्थे । कहिले तिम्रो दाँयापन जाँच्न एउटा गरीब,पाखे बनेर रुप्धारणा गर्थे । तिम्रो मन सधैं खुशी राख्नन सुन्दर फुलको बगैचाबनाउथे तर अफ्चोच मेरोमाया बढी भएर तिमी त मेरो टाउकोमा तेकेर दिलभित्र धोकाको छुरा कोखामा भाला राखेर गयो। तिमीलाई बढी मायागर्नु नै मेरो ठुलो अभिशाप भाईदियो । पाप भएछ तिमी मेरो पापको प्रियाचितमा अरुकस्को पुन्यकमाउन थालिछौ बियर्थै भएछ मेरो पवित्रमाया तिमीलाई लगाएर धोकाको दल दलमा फसाएर गयोउ । अनी असरी ढोका खाएपछी यस्तो शब्द नफुरुन कसरी भन्न त .. तिमीलाई भनी किनेको त्यो रातो सारी..
तिम्रै केश सजाउन रोपेको फुल्बारी तर तिमी गैदियो यो मुटु छेदपारी आशु खसियो जाली रुमालमा । आशुका नुनिलोघुत्को पिलाएर गयोउ।। जनम जनम कहिलिय न बिर्सिने चोटदिलाएर गयु कती मन भक्कानीन्छ । चित्त कसैगरी बुझदैन जिन्दगीमा पहिलो चोटि गरेको पहिलो मायाको भ्र्मा यती चाडै हात्तीया गरी गयु । म त मर्द न हुँ ,धोकाकै करणले परन्बायो त्यगी मर्नपनी नाम्रद्पन हुने बच्चायु भने पनि खाल्लोपन हुने यो कस्तो भुर्म्हते भनाइ छादियु । सर्पले काजुली फिजाए जस्तै तिम्रो पुतलिरुपी शरीरसबैतिर फिजाएर सबैलाई मोहित पर्न खोजेकी हौली तर ठीक छ मैले भन्दा बढी मायादिने मान्छे सायदै पाउली । तिम्रो जीवन अरुसँग फलिभुत होला राम्रो फलिफाप होस् तर कदम कादाछित मायाले मिस्स्यार अवाकभएको बेला मायाको तुलना कहिलिया नगरनु भुले पनि । तिम्रो दिन्हरु सधैं सधैं दाहिनाहुन कामना पनी गर्छु तिम्रो बिछोडको सामना पनि गर्न सिक्छु हारे मैले मायाको खेल्मा । तिमी घाममा म परे ओझिल्मा तिमीले जित्ननु मैले हारदैछु । तिमी गयोनी हाँस्दै रमाउदै मैले बरा बरी आशु झारदैछु ।। चुदाएर मन खिन्न पार्दै मोतिरुपी आशु झारी जती कौसलता देखाएर खेल खेले पनि मेरो जितहुनसकिन। तिम्रो भागगिय सधैं चम्किरहोस् पर्गतिको पाइला हरु दुत्गतिमा लम्किरहोस् तिम्रो जीवनमा कहिले साउनको झरी न बनोस सधैं घाम लागिरहोस् । तिमीलाई अबकुन शब्दले मात्र बधाई र कामना बाकिछ र दिनका लागि । त्यो पनी दिन्छु म जस्तो पागल प्रेमी साय्दै अरुको हुन्न होला तिमी बिचार गर म बाट मरियु कहिलिया नफर्किने बाटो गयु ठीक छ म पनि अब बिनामायाको साहारामा बाच्ने कोशीश गरौला मायाबिना पनि मान्छे अपूर्ण भएर बाँच्न सक्ला । मायाको अपाङ्ग म अब कसैको आश्वानमा बैशाखिको जरुरत पर्ने छैन मलाई । मुन्तिदै लददै बाँच्न सकुला नि । अनिमा चित्त बुझाउदै यसरी गुनगुनाउछु रुन्छे स्वर खन्दबाट भक्कानिएर निस्कान्छान शब्दहरु । मेरो संसार म आँफै सजाउछु कादा होइन फुल्सँग रमाउछु हिमाल पारी भोट् कती दिन्छिउ निरमाया मुटु भित्र चोट जाउ म तिम्रो बाटो छेक्न सक्दिन । तिमीबिना म एक्लो हुँदैन तिमीले मुटु भित्र जती चोट दियु तर बिस्तारै महल्म लगाएर निको हुला धोकाको घाऊ कस्त्ले सेकुला बिगत सम्झदा त एक्छिन मन धक्क फुल्लिन्छ तिमी र म बिच सँग मर्ने सँगइ बाच्ने कसम देउराली र भगवान लाई भाकल गरेर बाचा कसम खाएको थुक्क धिकर्न मन लाग्छ । कस्तो झुतो कसम फोगत्तिय बाचा उफ मान्छे । मान्छेको पारीभासा कता गायब भयो निस्चल प्रेम कल्म्स बिहिन पिरती मान्छेले यस्को अर्थ किन बुझदैनन परस्न माथि प्रश्न खत लाग्छन एकोहोरो निनिभेश घोरिन्छन आँखाहरु। चित्तबुझदो जवाफ मिल्दैन । मन मनै शब्द शब्द फुत्छन ढोका धोकेबाच एक्कासी धियमग्न तोदिदिन्छन अनिकम्पन आवाज बनेर जोडीदिन्छन । आफुले आँफै लाई पर्स्न गरेर के गने यती बेला अन्तर कुन्तर बाट शब्द निस्कदोरहेछ शब्द शब्दको चत्यङ भित्र हावा हुरिको बहेली खेल्दै गुनगुनौछ फेरी । आफ्नो मन आँफै सँग धातन नमिल्ने दुखे पनि अरुसँग सातन नमिल्ने मैले तिमीलाई मायागरेको होइन भनेर धातन पनि त सकिदोरहेन्छ कती दुखेको छ यो मन छ बिग्रिएको भाबना सँग खोइ कसरी सातौर उफ छाती भित्र पौदी पिडाले छत्पतिदै बाच्नुपरियो छाती भित्र मुटुमा राप शाहएर जिउन नमिल्ने शारा खुशी ददेलो ले खरानी बनाइदियो तिमी त जोसँग पनि ठीक्क बेसारे हरिछिउ धातन र छल्न तिमीलाई कसैले न जित्दोरहेछ । बिज्ञानको युग्मा पर्तिक हात हात्मा मोबाइल छ । को कस्ले कसरी के गर्दछ भन्ने कुरा गोप्पिय सुराकी दिदादिदै पनि निधक्क एक्छिन एउटाको अङालोमा बेरिने एक्छिन अर्काकोमा उतिखेरै सती साबित्री हुने जे कसम पनि खान सक्ने उफ कस्तो अनी यतिबेला गीत न गाएर हुन्छ यो भाबुक्तामा तैरिएर । हिजो अर्कै सँग देखे आज अर्कै सँग देखे मेरो साथ छोडे देखी तिमीलाई धेरै धेरै सँग देखे ।। कस्तो चाहना तिम्रो जती जनासँग जसरी पनि ठीक्क कसैले तिम्रो धित पुराएनन मायाको सबैको भरमा पछौ होला तिमी तर तिम्रो कोहिपनी भर मा पर्ने वाला छैन अनी तिमी लास्त एता न उता घर को न घाटको हुनेछौ । अनी मात्र मेरो चोखो मायाको अर्थ राम्रो सँग बुझनेछौ कसैले क्षनिक रुप्मा हिरा मोती पैसा गहना दियो भन्दैमा तिमी उसैगरी मक्ख पर एक्दिन रिजालत राम्रो थाहा हुने छ अनी रुनुपर्ला सधैं सधैंलाई बेसारेपन्को करणबाट । बिहाल भयो जिन्दगी यो सब्को भरमा पारी आशुको त मोल्छैन बलेसिकोपानी सारी ।। अनी बल्ल थाहा हुन्छ चोखोमायाको पर्खाल्मा धोकाको सुरुङ कस्तो हुन्छ धेकेबाच धोकाको परी भाषा बुझ सधैं सधैंलाई न दिउ अरुकसैलाई छि कस्तो न मिठो शब्द ढोका .........
श्याम कुमार क्षत्री
फोप्ली ६बल्ली खोला प्युठान नेपाल ..........
muskanchhetri52@yahoo.com

गजल आमा बुवा सपनीमा आउनु है हेर्छु म ..


गजल - "जस्तो भानी पेट भरी खाउ है हेर्छु म। श्याम मुस्कान जि सि
आमा बुवा सपनीमा आउनु है हेर्छु म
जस्तो भानी पेट भरी खानु है हेर्छु म ॥

भाई बहिनी मिली जुली पढ लेख है
अंधकार चिर्दै अघि जानु है हेर्छु म ॥

देश बिक्री गर्नेलाइ खोरमा खाँदेर
एक एक गरी घोक्रे ठ्याक लाउनु है हेर्छु म ॥


मेरो ईच्छा एउटा मात्रै महान बनाउने
संकल्प हो मुटु भित्र छाउ है हेर्छु म ॥

म बिदेशमा भए पनि तपाईं हरुको आशिर्वाद
देशको लागि मिठो गित गाउँनु है हेर्छु म

आमा बुवा सपनीमा आउनु है हेर्छु म
जस्तो भानी पेट भरी खानु है हेर्छु म ॥
..........
....
गजल - "आँखाले नदेखे नी।। श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
आँखाले नदेखे'नी मुटु माझ बास भयो।।
जव माया गर्न थालें जिन्दगी खास भयो।

आफ्ना आफन्त टाढा थिए कसौं टाढै रहें,
मात्रै तिमी र तिम्रो मिठो माया पास भयो।।

जहाँ म जाउँ जता जाउँ हुन्छौ! तिमी त्यहाँ,
नभूली सम्झिरहें सम्झनाको रास भयो।।

लाग्छ यस्तो तिमीलाई मात्रै सम्झन सकूँ,
म तिम्रै निम्ति पागल सब सर्वनाश भयो।।
...
...
कबिता - "पहाडमा पहिरो जाँदा तराई पनी डुब्छ।।
कोही देख्दीन आफ्नो भन्ने कस्लाई भनुँ पराई
एकै दिनका तीन प्रहर हुन हिमाल,पहाड,तराई

सुस्ताको छेउ काँडा बिझ्दा हिमालीलाई दुख्छ
पहाडमा पहिरो जाँदा तराई पनी डुब्छ

हिमाल पहाड तराई हाम्रा मौलिकताका खानी
डाँफे, मुनाल,झरनाले सजाएका रानी

आँफ्नै घरमा आगो लगाई शत्रुलाई पो हँसायौकी?
कतै चाँदी टिप्छु भन्दा हिरा नै पो खसायौकी

पहाडेले टोपी झिक मधेसीले धोती

सबै मिली गरौं बरु ढुङ्गे युगकै खेती
..
...
गजल - "गंगा जस्तै चोखो माया।। श्याम मुस्कान
गंगा जस्तै चोखो माया तिमी सँग लाउछु भन्थ्यौ
अर्को साल मंसिर मा डोली लिई आउछु भन्थ्यौ

झूठ भए बाचा सबै फगत भए कसम नि
जता जता जान्छौ तिमी त्यतै तिर धाउछु भन्थ्यौ

थाहा छैन तिमीलाई नै माया कस्तो हुन्छ भन्ने
तिम्रो त्यो मुहार भरि खुशी बनि छाउछु भन्थ्यौ

दुनिया ले जे भने नि बचन हो यो भनि कन
तिमी नै हो मेरो भन्दै यही गीत गाउछु भन्थ्यौ

धेरै आशा देखाई दियौ सिधा मान्छे पाए पछि
संसार को सबै सुख तिमी भित्र पाउछु भन्थ्यौ

..कविता - "के गर्दै छन मेरी आमा।। श्याम मुस्कान
के गर्दै छन मेरी आमा
गाऊ घर आगनिमा
टोलाउदै बस्छिन होला
साझ अनी बिहानिमा।

पाईला मेरो देखिन होला
म खेलेको मझेरी मा
रुन पनि थालिन होला
झस्कियर अधेरी मा।

सम्झि आसु खस्यो होला
उनले च्याप्ने सीरानि मा
भन्दी होलिन यस्तै लेख्यो
भाबीले यो निधार मा।
सब का सन्तान ओरी परी
आफ्ना कठै मुग्लान पारी
साह्रै दुखी हुन्छिन होला
पानी भर्दा पधेरिमा।
श्याम मुस्कान क्षत्री अन्जान
फोप्ली ६बल्ली खोला प्युठान नेपाल हाल :मलेसिया ।
..
..
कविता - "छल"
ओठमा कुटिल मुस्कान फिजाएर
बनावटी हासो देखाई
भ्रमको खेती तिमी न गर
त्यहा त केवल बिषालु बाली उब्जिन्छ

सुगन्धित अनी कोमल फूलको आडमा
बिझाउने काडा लुकाई
मायाको उपहार तिमी न देउ
त्यहा त केवल अकल्पनीय पीडा हुन्छ

साचो प्रेमको मिठो सपना सजाएर
सुखद मिलनको आश देखाई
वीपना तिमी न लुटिदेउ
त्यहा त केवल तितो अतित जन्मिन्छ
मन भित्र छल कपट पालेर
प्रेमको झुटो नाटक गरी
मायाको बिष तिमी न पिलाउ
त्यहा त केवल विश्वासघात फैलिन्छ

गजल ...
तिमी कहाँ आईपुग्न मायाको डोरी समाउदै छु

सम्झनाले सताउदैछ पर्देश छोडि आउँदै छु

हररात सपनीमा तिमीलाई देख्दै छु

क्षितिज पारीबाट चिट्ठी तिमीलाई लेख्दै छु

हाम्रोमाया प्रीतको गीत लैबरीमा गाउदै छु

संहाली राखहै पछेउरी चाँडै म आउँदै छु

जिन्दगीको जंघार तर्न गाह्रो पर्दो रैछ

बिछोड्को पीडा सहदा छाँतिभित्र पोल्दो रैछ

नियतिको खेल सम्झि जिन्दगी संहाल्दै छु

गाउँघरको माया बोकि फर्कि म आउदै छु
..
(गजल) श्याम मुस्कान क्षत्री अन्जान
बाढी आउंदा जिन्दगीमा,ठुलै भेल तर्नु पर्छ
हिँड्दै जाँदा कहिलेकँहि आँधीभित्र पर्नु पर्छ ।

जित मात्र कहाँ हुन्छ,खेल खेल्दा सधैं भरी
अन्जानमा चिप्लिइदा,केही तल झर्नु पर्छ ।

झुक्किएर ठेस लाग्छ,समतल बाटो हिँडे पनि
नँसोचेको कर्म पनि कहिलेकँहि गर्नु पर्छ ।

जिन्दगीका पलहरु,गाँसी गाँसी बनाएको
ओत लाग्ने सानो धुरी,हाँसी हाँसी सर्नु पर्छ।
..
कबिता - "काहाँ तिम्रो संसार...
कहाँ तिम्रो संसार कहाँ मेरो संसार
जीउने हाम्रो जिन्दगी उस्तै नै कहाँ छ र

तिमी माथि आकाशमा उडी हिड्‍ने चरी
मेरो जीवन वतासमा पात उडे सरी
तिम्रो जीवन फूलवारीमा फूल फूले सरी
म त सधै वगरमा ढूंगा लडे सरी

तिमी सधै उज्यालोमा खुशी रोज्दै हिड्‍ने
मेरो जीवन अध्यारोमा बाटो खोज्दैै हिड्‍ने
तिमी मनको चाहनामा जून रोजी हिड्‍छौ
म त सधै पीरै पीरमा ब्यथा वोकी हिड्‍छु
..
गजल - "हुन्छ भने दिन्छु............
।।श्याम मुस्कान
.हुन्छ भने दिन्छु माग मेरो अंग अंग तिमी
बिन्ती गर्छु नछर है जवानीको रंग तिमी ॥

हिम्मत संग हातेमालो दुश्मन संग नाझुक्नु है
झुटो मायाँ लाउने संग नहुनुहै दंग तिमी ॥

मिठो बोली जो कोहीले बोल्छन् स्वार्थ लुट्नलाई
ठाढै बरु प्रतिकारमा शाहास बोकी जंग तिमी ॥

समयमा बिचार पुर्याइ शतर्क भइनौ भने
तनाबको गोली लागी हुन्छयौ अंग भंग तिमी ॥

गीत - "आमा तिम्रो आँखाभरी
आमा तिम्रो आँखाभरी आँसु छल्क्यो होला
चाडपर्ब आँगनमा ,छाती चरक्यो होला ।

जन्माइथेयौ चार जना ,चार दिशा लागे
आफ्नु कोही नहुँदा त्यहा शत्रुहरु जागे ,
हेर्दै हौली हत्केलाले घाम छेक्दै बाटो
कुर्दै हौली चौतारीमा नाम कोर्दै माटो ।

छिमेकीले रोटे पिङ मच्ची मच्ची खेल्दा
सयपत्री र मखमली आँगनभरी फुल्दा
पुछयौ होला मजेत्रोले गहभरिको आँसु
भयो होला मन तिम्रो 'कसरी पो बाँचु '।।
..
गजल - " यसपालीको दसैमा आउन पाइन आमा
श्याम मुस्कान क्षत्री
यसपालीको दसैमा आउन पाइन आमा
रातो टिका जमरा लाउन पाइन आमा

कति थिए दू:ख सुख साटासाट गर्न बाकि
संगी सग मालसिरी गाउन पाइन आमा

सामन्तको जालो भित्र गुहार माग्दै छटपटीदा
एक थोपा पानी पनि ख्वाउन पाइन आमा

एकै छाक पारे देस म त काल कोठरिमा
कैदी भाछु मुख फोरी बाउन पाइन आमा
..
गजल - " एक मुठी स्वास चलेकै छ
घर न घाटको हुदा पनि एक मुठी स्वास चलेकै छ

अन्योलमा पारेर मलाइ नियतीले संधै छलेकै छ।


कति दिऊ खशीको आहुति कति सहँु दिनहुँ बबार्दी

स्वतन्त्र भै बाँच्न नपाउदा बियोगले मुटु जलेकै छ


ऐ माटोमा चलखेल् गर्दा मेरै अस्तित्वमा धावा बोल्दा

सकुनीले पासा थापीदिदा मेरो स्वाभीमान ढलेकै छ।


छिया छिया पारी सपनाहरु कुन्ठित पारेर अधिकार

शान्तीको त्यही बोधी बृक्षमा असान्तीको फल फलेकै छ।


आशाको जग बसाउ भन्दां निरासा मुनै मौलाइ दियो

अध्यारो भित्र बन्दी भै दिदा पल पल भाग्य गलेकै छ।
..
गजल - " अञ्जानैमा
माया दियर घात गरेउ बेकारमा रोज्यौ किन

रित्ती सकेको आँशु अझै निखार्न खोज्छौ किन

हाल्दै थिए मलम पट्टी पुरानै चोटहरुमा

चहर्याएको घाउमा नुन छिर्कन खोज्छौ किन

अाजानैमा चोट लाग्यो सारा मुटु भरी भरी

त्यही चोट दिने भाला तिखार्न खोज्छौ किन

बनाउदै थिएँ एक्लै जीउने मनका आधारहरु

चोखो माया दिन्छु भन्दै बिगार्न खोज्छौ किन
,,
गजल - " तिम्रो यादमा मैले
तिम्रो यादमा मैले भए जति आँसु पिएको छु
नआउ फेरी च्यात्न बल्ल मैले छाती सिएको छु

नाफा नोक्सान जोख्न नखोज भो मायाको तुलोमा
मन घाटा खाएरै नि तिम्लाई मुटु दिएको छु

कस्को आँखाले हेर्यौ चोखो मायामा खोट देखिछौ
आखिर खुशी दाइजो दि आँसु मैले लिएको छु

उजाड उराठ हृदयमा आशाको मुना भाँची
बिना अर्थको जिबन एकचोटि फेरि जिएको छु

कतै नजर मिले चिन्ने कोशीस नगर्नु बेर्थै
तिम्रो यादमा तड्पी अब त सियो झै खिएको छु
रचनाकार :श्याम मुस्कान क्षत्री अन्जान
फोप्ली ६बल्ली खोला दोभान बजार पुल्चोक प्युठान नेपाल
फोन :००९७७९८४७८९५३९३ ९८४५०४४५५०
हाल : मलेशिया फोन ००६०१४३३१२२९३
ईमेल:muskanchhetri52@yahoo.com
pyuthansewa_samaj2009@yahoo.com
shyam_huma2009@yahoo.com
www.muskankoaafnaisansar.blogspot.com

गजल । श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान


गजल :श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
.
फुल दिए फुल सँग ओइलिएछ मेरो माया ।
औथी दिए औथी सँग हराएछ मेरो माया ।।
नछुतिने बाचा थियो मिठा मिठा साथ थियो ।
मुटु सँग मुटु थियो हात माथि हात थियो ।।
रुमाल दिए रुमाल सँग च्याटतिएछ मेरो माया ।
औथी दिए औथी सँग हराएछ मेरो माया ।।
एकान्तको भेट हाम्रो मिठा मिठा प्यारको बाट ।
सयौ जुनी नछुतिने चोखो चोखो हाम्रो नात ।।
चुरा दिए चुरा सँग चिकिएछ मेरो माया ।
फुल दिए फुल सँग ओलिएछ मेरो माया ।।
........
.........
गजल । श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
सम्झना अनी ।।
सम्झना पनि कती गर्न सक्छुर बिर्सन सक्दिन खै ।
नौ दादापरी बसेकीछिन मेरी माया छित्तै भितन पनि सक्दिन खै ।।
बिधताले कस्तो बिछोड बनायो कस्लाई दोसदिउ खै । \
माया बसेकिछिन सम्झिर नौ दादापारी म सात समुन्द्र पर ।।
सम्झिन्छु रे सम्झना गर्छु ति मेरी मायालाई सम्झिरै रुन्छु रात्मा ।।
झ झल्को आउछ ति माया कै के छइन साथमा खै ।
कती लेखौ आशुले बाटो छिक्दै छ कुरी बसे हे मेरी प्यारी
छ बर्षले बाटो तिक्दै छ । छ बर्षले बाटो तिक्दै छ ।।।
........
........
कबिता । श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
मेरो देश अनी म्रेओ माया ....
नेपाल हाम्रो देश हामी सबै नेपाली ।
नेपालीले नेपाल देशको रक्षा गर्नु पर्छ ।।
मर्नै परेपनी देशकै लागि मर्नु पर्छ ।
जन्मिए कती सपुत नेपाल आमाका ।।
ईतिहास मै अमरनाम राखेका छन ।
कतिले त शन्तिको लागि दिउराली भागेका छन ।।
हाम्रो देश नेपालमा शान्तीकहिले आउँला ।
गरीब र असायको कहिले घाम लाउला ।।
कती दाजु भाई शाहीद बने धेरै मात्रा ।
नेपालमा रगतको होलिभयो जात्रा ।।
गौतम बुद्ध जन्मेको थाउमा छित्तै शन्ती छयोस ।
गरीबी र बढीयताले पर्देश तिर धाइयो ।।
पाउनु दु:ख मलेशियाको थाउमा पाइयो ।
अबत नेपालमा गएर केही गर्नु पर्छ ।।
मर्नै परेपनी देशकै लागि मर्नु पर्छ ।
.........
कबिता । श्याम मुस्कान
आशा बोकी
आशा बोकी हिदौ कसरी मैले ।
सपना बादिदिउ कसरी तिमीलाई ।।
कस्लाई दिउ जिबन साच्न लाई ।
जस्लाई दिउकी पिरती सातनलाई ।।
कोही भन्छन जिन्दगी शिरसिरे तुसारो रे ।
सोही मुल्लियमा किन्छन जिबन त अंमुल्लिय रे ।।
किन कि भन्छन जिन्दगी कल्पनाको सगर रे ।
जुन कि दिन्छन अंमुल्लिय प्रेम बिना बाँच्न सकिन्नरे ।।
मलाई जुन आशा लाग्छ रहर बोकी समुन्द्रमा दुबुल्की मार्न इछा लाग्छ रे ।।
..
गजल । श्याम
यही नयनका वरीपरी दुल्ने स्वर्गकीपरी तिमी ।
यो तातो हावा सँग धपक्क बोल्ने सुक्खा खदेरी बन्दा ।।
बादल भित्र लुकामारी गर्ने मुसल्धारे झरी तिमी ।
मिठासका खाली अतल म गगन मा खेल्ने बायु हुँदा ।।
मगमगाउदै बास्ना छरिदिन्छौ संसारभरी तिमी ।
यिनै बिदनालाई पखी फिजाइ उदाउने चरी तिमी ।।
मेरा जिउने आशा निभ्दा झुल्किदिन्छौ हासी खुशी ।
अधेरी रातमा प्रकाश छर्ने जुन तारा सारी तिमी ।।
यही नयनका वरीपरी दुल्ने स्वर्गकी परी तिमी ।
यिनै बिदनालाई पखी फिजाइ उदाउने चरी तिमी ।।
............................
रचना कार :श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
हाल :हाम्रो आवाज साप्ताहिक परिवार मलेशिया

।कथा आशु पिएरै बिते मेरा दिनहरु ।। श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)


।कथा आशु पिएरै बिते मेरा दिनहरु ।। श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
..
म त गरीबकै छोरा हजुर गरीबकै छ भाबना ।
नजिकै आउँदै गरेको चाडबाद्को मंगलमाया शुभ कामना ।।
बर्षदिनको अबधीमा हामीहरुको जिबनमा कती बाधा अद्चन दु:ख पिडा अबरोधाहरु आए होलान त्यसमा पनि हामी जस्ता गरीबको त कुरै नगरौ यस्ता दु:ख कती हो कती तर चिन्ता नलिनुहोला २०६६ सालले हामीसबैलाई बिधाइको हात हल्लाउदै गैसकेकोछ र नयाँ साल २०६७ सालले हाम्रो देश नेपाल र हामी गरीबहरुलाई दु:ख शान्ति छायोस हरेक गरीबीहरुले शिखरको पाइला चुमुश भनी स्वगत गर्दछ । हामीहरुले पनि परमपरा रितिरिवाज आफ्नो हैसेत अनुसारको यो नयाँ साललाई सुखको साथ मनाउने र रमाउने गरौ। बिद्म्बना भनौ मलाईभने आतित्कोकुरालाईइ सम्झी प्रेमकोबादले लागेको खातो बसिसकेको घाउमा नुन्चुक छक्ने मात्र गर्दछ । हुन त अतित्लाई सम्झिर बर्तमन्लाई बिठुल्नु राम्रोहोइन तापनी कुनै क्ष्न यस्तो भएर आइदिदोरहेछ कि जती टाढा हुन्छु त्यती नजिक आइदिन्छ जनी बिर्सन्छु भन्छु उतीयाद आई बल्झैदिन्छ। कुरा केही बर्ष अगाडिकोहो जतिबेला म ५ कलाशमा थिए मेरो स्वभाब र बानी पहिलेदिखिनै फयङ्लो बोली साथीहरुको कुरामा हो म हो म मिलैदिन्थियखोइ यही बानिले गर्दा होकी कुन्नी भन्नु नै पर्दा केटा साथी होश या केटी साथी होश साथी हरुचही धनीनै थिए खोइ सबै साथीहरुले मलाई कुन नजरले हेर्नुहुन्थियो वहाँहरु नै जानुन मैले चाँही सबै नजालाई पर्दाखिरी साथ र मर्दामा काध अवस्या नै दिनु हुन्छ । जस्तो लग्थियो जस्मधियको एक्जना थिन उनी कल्पना नाम परिवर्तन उनिलाई भने मेरो अन्तर्हिर्दयदेखी नै चोखोप्रेम गर्दै थिए मैले साची नै भन्नुपर्दा मेरो मन्मन्दिरमा उनिलाई नै सजाइसकेको थिए । एउतै स्कुल्मा त्यसमा पनि एउतैकलाशमा सँगपढदा हामीहरुको आनिबानी शिल्स्वबाब रहनसहनबारे पारीचित नै भाईसकेका थियु । उनिले पनि शायद अन्तर्हिर्दयदेखी नै मन पराउथिन उन्को बोली चाली बानिबिहारले स्पस्त नै देखिन्थिन । साथीभाइलेपनी हामीदुइको नाम जोडी जिस्काउदा जस्को पर्तिउत्तरमा उनिले क्षेमा कस्तो भनी हासी हासी जवाफ दिन्थिन । तर हामी दुबैजनाले पर्त्क्क्षेय प्रेम पर्स्तब चाँही राखन सकिरहेको थियनौ अनेक रङीगी चङ्गी सपनाहरु सजाएर शाहस बुतुली जब उन्को सामु उपैस्त्थित हुन्छु तब कता कता दर लागेर आउछ कतै दुई अक्षेरप्रेम शब्दले हाम्रो मित्रतामा भाजो त हाल्ने होइन ?यसरी नै समय एबम रित नै चलिरहेको थियो भने हाम्रो माया प्रेमपनी दिन पर्तिदिन गाधा बन्दै थियो स्कुल एउतैभएपनी गाउचही टाढा टाढा थियो र स्कुल आउने बाताहरुपनी फरक फरक थियो स्कुल १०बजे भन्दा पहिलानै स्कुल्मा उपस्तित हुन्थियु । किन कि हामी दुइको बिच्मा अरु कुनै तगारो नाअवोस। हाफ ताइम मा पनि स्कुल भन्दा माथि दादा थियो जहाँ सुन्सान ठाउँ चारैतिर धकमक्क लालिगुरास फुल्ले विवाहको मन्डली जस्तै पर्किर्तिकले सजिएको छ मन्द मन्द हावा चलेको छ त्यही थाउमा हामीदुइ प्रेमी जोडी घण्टाउ बिताएको पत्तै हुँदैनथियो । कहिले होतलतिर खाजा खान जादा दुइता पिलेत्मा आएपनी पारीय चम्चा भने एउतै नै पारीयोग गर्थियु । पहिला पहिला त मैले नै उनिलाई मेरो जुठो खानालाई मनाहिगर्थिय । अरुलाई जुठो खुवानु हुँदैन पापलाग्छ भन्दा उनिले मन थत्यौली पारामा धत लाता आफुले मन पराको मान्छेको जुठो खादानि कही पापलाग्छ बरु मायापो बधछभन्दै मेरै भागको खाजा खान्थिन र पाप नै लाग्ने भय मलाई नै लागोस भनी मलाई पनि खुवाउथिन । अब दुबैको पाप वारीपरी एबम,रित्ले दिन हप्ता गर्दै महिनौ बित्यो हप्तामा १दिन बिदा हुन्थियो तब लाग्थियो जिन्दगीको सबभन्दा ठुलो सुख नै आफु सामु खदा भएको महशुस हुन्थियो । हाम्रो पेर्म पर्स्ङ चलेको पनि कारीब ८महिना हुँदै थियो भने २०६२साल्ले पनि बिधाइको हात हल्लाउदै थियो २०६३ साल ले स्वगत गर्दै थियो अचानक कल्पना स्कुल आउन छदिन । मेरो मन्मा अनेक शका उपसन्का हरु आउन थालछन कतै उनी बिरामी पो भाईन कि वा कतै हाम्रो प्रेम लाई दोबातोमाछादी अन्तै कतै पाइला पो मोदियो कि हैन हैन यो कुनै हुन सक्दैन केही काम बिसिशले गर्दा आउन पाइन होला भनी आफ्नो मन्लाई आँफैले सान्तुना दिने असफल प्रियास गर्छु । १दिन २दिन गर्दा गर्दै पाचाउ दिन्को दिन जुन दिन थियो मंसिर महिनाको मसान्त वा २०६३ साल मंसिर महिना र हाम्रो माया प्रेमको अन्तिम दिन जुनदिन हाफ ताइम को बेला म उही दादामा नै एकोहोरो भयर बसिरहेको थिय । अचानक हेल्लो हेल्लो श्याम जि भनी उन्को बोली मेरो कनमाएक कासी थोक्किन पुगियो । ए । कल्पना तिमी हो म कल्पना के सन्चो छइन कि कसो हो अली मलिन दिख्छु नि हजुरको मुहार यती भन्दै विवाहको कार्ड मेरो हात्मा थमाइ यो कार्ड भरे बिलुका घरमा गएर हेर्नु ल भनी उनी वोझिल पर्छिन । म त एक काशिक्षाङा बाट खसे जस्तो लागियो सपनी हो कि बिपनी छुत्ताउनै गाहरो भयो मलाई सारा संसार नै सुन्निय सुन्निय लाग्न थालियो । आफुले मन पराको फुल्ल्लाई अरु कसैले तपक्क तिपेर लडाईंछ भने त्यो बेला कती चुत लाग्छ होला यि कोमल हिर्दयमा शायद चोखो माया लाउने हरुलाई मात्रा थाहा होला । बिछोडको पिडा शाहन नसकी उनी निस्तुरी मायालुको नाम अलापी अलापी भोग प्यस निन्दरा केही नभनी आशु पिएरै बिताए । नयाँ बर्षको पहिलो दिन नै मैले जब जब नयाँ साल आउछ तब तब ति अतित्को पिडाले सताइरहन्छ मलाई तिही आतित्लाई सम्झी पर्तिक नयाँ बर्षको पहिलो दिन उही निस्तुरी मायालुको नौ लिदै आशु पिएर नै पर्तिक नयाँ बर्ष मनाउदै छु केबल आशु पिएरै । ।
कथाकार :श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
फोप्ली ६बल्ले खोला दोभान बजार पुल्चोक प्युठान
राप्ती अञ्चल पाच्छिम नेपाल
फोन :९८४७८९५३९३ ९८४५०४४५५०
ईमेल :muskanchhetri52@yahoo.com

Friday, August 20, 2010

...आधी सारी तिम्रो माया

Nepali Remix Song-कुरा यस्तो छ

Nepalese Song:Thupten Bhutiya:-बियोगले मेरो छाती...

New Nepali Folk Song By Anju Panta -Ke Biraye.... Anju Pant ( ADHYAYA) N...


पहाडमा पहिरो जाँदा तराई पनी डुब्छ

कोही देख्दीन आफ्नो भन्ने कस्लाई भनुँ पराई
एकै दिनका तीन प्रहर हुन हिमाल,पहाड,तराई

सुस्ताको छेउ काँडा बिझ्दा हिमालीलाई दुख्छ
पहाडमा पहिरो जाँदा तराई पनी डुब्छ

हिमाल पहाड तराई हाम्रा मौलिकताका खानी
डाँफे, मुनाल,झरनाले सजाएका रानी

आँफ्नै घरमा आगो लगाई शत्रुलाई पो हँसायौकी?
कतै चाँदी टिप्छु भन्दा हिरा नै पो खसायौकी

पहाडेले टोपी झिक मधेसीले धोती

सबै मिली गरौं बरु ढुङ्गे युगकै खेती

(New Release)Maya ma Dhoka Paye Ani Gajalkaar Bhaye Ma-Sarbhagya/Anju Panta

कबिता - " प्युठान ले भन्छ रे " -श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)


कबिता - " प्युठान ले भन्छ रे " -श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
प्युठान ले भन्छ रे रोल्पा तिमी हाँसन
रोल्पा ले भन्छ रे मलाई हेरि राखन
प्युठान र रोल्पा माया जाल मा फसे छ
धेरै बर्ष भई सक्यो पर्खिएर बसे छ
चिसो चिसो बतास मल्ला रानी को सुसेली
सार्है राम्रो ठाउँ पनि उस्तै राम्रा प्युठानी
धेरै जाति छन् यहाँ मित्रता छ बलियो
मेची महाकाली सम्म हाम्रो नाता फैलियो
बोले मात्रै हुन्छ हामी ईतिहास ले चिनाउछ
जन्मिए मात्रै हुन्छ हामी प्युठानले नै हिडाउछ
त्यसै ले त गर्ब लाग्छ मेरो जन्मभूमी मा
प्युठान मा नै जन्मिन पाऊँ फेरी अर्को जूनी मा
बिर्सिए को छैन कहिले जन्मिए हुर्के म त्यहाँ
आज म त प्रदेश मा मेरा साथी छन कहाँ
टुटे को पनि छैन साईनो छुटेछैन मित्रता
कति साथी सफल भए कति भए बेपत्ता
ईमेल :muskanchhetri52@yahoo.com
फोन : ००६०१४३३१२२९३
pyuthansewa_samaj2009@yahoo.com
........
कविता - "फेरी तिमीलाई भेट्छु। श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान )...

बोली दिन्छु मनको कुरा, तिमी सुनि दिनु
घुम्टो खोली आई बस, तिमी बुझी दिनु
कतै मेरो गल्ती भए, माफी दिनु है
रातमा लाग्ने चन्द्र जस्तै, खुशी हुनु है |
बा–आमाको कर कापले, बिबसतामा फसे
छाती भित्र बेदना भैं, कति छटपटाए
डाडा माथी कती कुरे, कहिँ भेटिन नि
भागी आउथे लिन तिम्लाई, घरै देखिन नि |
नरुनु नि मेरी माया, धोकेबाज हो भनी
इर्ष्या लिई छातीभित्र, धेरै कुरा बुनी
अमर त्यो चोखो माया, जीवन भरी पुज्छु
मरी गए आत्मासग, फेरी तिम्लाई भेट्छु |
........
.........
कबिता - "साहित्य यात्रीहरु"श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान) हाम्रो आवाज साप्ताहिक परिवार मलेशिया
साहित्य यात्राको श्री 'गणेश' गर्दैछु
'बिकास' ले शिखर चुमोस साथी
गद्य र पद्य, छन्दमा भन्दैछु
करुण रस छाओस सबै माथी।

'साहित्य को ज्ञात भयो, गजलको बहरले
चुमे यिनीलाई मुटुमा कोटी कोटी सयौ र हजारले ।


माया त गर्छन् सबैले, 'दोषी'लाई, समुद्र तरेछिन
जीवन उनीको अधुरो हो की गुनासो गरेछिन ।

'खिलाफी' बोल्छ क्रान्तीको कुरा, खुकु छिन्ताङ रुदैछ
साहित्य यात्राको, मिर्मिरे पाइला बिहानी हुदैछ ।

साहित्यबोटको एउटा हागो न्युयोर्क तरेछ
पोख्त त हामी कहाँ छौ र.. कोशिश गरेछ ।

साहित्य यात्रा कम छोटो छ र..?, किनारा नाइल छ
म प्रति 'आस्था' नराख 'प्रिया'! 'जगत' नै 'घायल' छ ।

जति चुम्यो चुम्न गाह्रो "अतृप्त्" बिर रस
'राम' कसम 'मिद्रु' बज्रने छाती नभेटने साहित्य रस ।

को ठुलो भन्नु को सानो भन्नु दुई लाइन छुदैमा
'काले' लाई कसले हेर्छ र दुनियाँ 'श्याम' बर्ण हुदैमा
श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान) हाम्रो आवाज साप्ताहिक परिवार मलेशिया
..
....कविता -आउन बस जुनिभरि मेरो दिल भित्र।
.

कविता -आउन बस जुनिभरि मेरो दिल भित्र।

आँखाहरु ओछ्याइरहे तिमी हिंड्ने बाटो भरि
दर्शन तर पाइएन मायालुको कसै गरी
गाउ, बेशि, लेक डुले तिमीलाई नै खोज्दै
डाडा पाखा एकान्तमा छौ कि भन्ने सोच्दै।


हावा बनि डुल्यौ भनि बादल बनि पच्छ्याइ रहे
सागरमा लुक्यौ भनि पानि बनि पुगिरहे
फूल बनि फुल्यौ भनि भमरा बनि खोजिरहे
कहा हौलि माया भन्दै एकान्तमा सोचिरहे।

पाइन तर कतै पनि खोजिरहे चारैतिर
आउन बस ए मायालु अब मेरो आखैनिर
हृदयमा सजाइराख्छु पृया तिम्रो चित्र
आउन बस जुनिभरि मेरो दिल भित्र।
.
रचना कार :श्याम मुस्कान क्षत्री (अन्जान)
हाम्रो आवाज साप्ताहिक परिवार मलेशिया
ईमेल:muskanchhetri52@yahoo.com
..
..
कबिता - "आँफैलाई गाल्दै छु म"
फेरी आज तिम्रो यादमा आँफैलाई गाल्दै छु म
एक्लै कल्पिरहे यहाँ रहरहरु पाल्दै छु म ।


तिमी बाहेक अन्त मन पट्क्कै नजाने भो
छिट्टै भेट्न पाउ भनी लाख बत्ती बाल्दै छु म ।


आर्थिक भार्ले च्याप्दै गयो कमाउने बाटो नहुँदा
जे जसो भए पनि पुन घर फर्कन पाइला चाल्दै छु म ।


रुनु परे मनै रोहिदिन्छु तिम्रो भने खुशीनै चाँहीरहे

बियोग्ले मन फाट्दा समए मिल्दा टाल्दै छु म ।
टन्नै धन कमाइ आजिबन खुशी ल्याउछु भन्दै

यो मरुभुमिको गर्मिमा मरिहत्त्य हाल्दै छु म ।
..

Wednesday, August 18, 2010


कबिता । श्याम मुस्कान क्षत्री
"पाप लाग्ला है"

धनका दुखी भए पनि मनका सुखी हौं
जति दु:ख भए पनि चन्द्रमूखी छौं
मान्छे टाढा भए पनि मन टाढा छैन
खुशीले गएको परदेश हामी हुंदै होइन

सगरमाथा हाम्रो हिमाल सर्बोच्च शिखर
माया मारी गएको हामीले कहांछौं र ?
ह्रिदय हाम्रो टांसिएको देशको मटोमा
हिंड्नु छ है नेपालीहरू एउटै बाटोमा

बिर्सिजांदा तिमीलाई पाप लाग्ला है
तड्पिएर बस्नुपर्ला विरानो भै
जन्म घर तिम्रो हाम्रो मात्रीभूमी नेपाल
पछुताई बस्नुपर्ला कन्याउंदै कपाल
............
............

गजल



गंगा जस्तै चोखो माया तिमी सँग लाउछु भन्थ्यौ
अर्को साल मंसिर मा डोली लिई आउछु भन्थ्यौ

झूठ भए बाचा सबै फगत भए कसम नि
जता जता जान्छौ तिमी त्यतै तिर धाउछु भन्थ्यौ

थाहा छैन तिमीलाई नै माया कस्तो हुन्छ भन्ने
तिम्रो त्यो मुहार भरि खुशी बनि छाउछु भन्थ्यौ

दुनिया ले जे भने नि बचन हो यो भनि कन
तिमी नै हो मेरो भन्दै यही गीत गाउछु भन्थ्यौ

धेरै आशा देखाई दियौ सिधा मान्छे पाए पछि
संसार को सबै सुख तिमी भित्र पाउछु भन्थ्यौ
........
................
गजल ( तिहार)



मखमली फुलकॊ माला थालैभरी सेल हॊस

तिहारमा दाजुभाइ ,दिदीबहिनिकॊ मेल हॊस ।।



ढकमक्क सयपत्रि, आहा रॊटेपीङमा सरर

दुःखकॊ खडेरी अनि ,शुखकै बर्षाभेल हॊस ।।



सबैका घरमा लक्ष्मी, झीलीमीली धनधान्य

दिर्घायु चिरायु हुन्, खुसीकै ठेलम्ठेल हॊस ।।



सप्तरंगी टीकासाथै ,कट्टुस ऒख्खर देख्नलाइ

बस,प्लेनकै टीकट, नभए घरजान रेल हॊस ।।



जुवातास, कौडा अनि, मदिरापानमा झगडा

श्यामपट्ट रातमा ,देउसी भैलीकै खेल हॊस ।।


गजल - शुहागरात

लेखकःश्याम मुस्कान(हाम्रो आवाज सपतहिक परिवार मलेशिया



नयाँ बरबधु कुर्छन तेहाँ, रात कहिले पर्लाभनि

कौतुहल भइ गमीरहन्छन्,शुरू कस्ले गर्लाभनि ।।



लजालु स्वभाब केटीमा,तम्सीन्छ उहि पुरूषनै

उघार्न खॊज्छ घुम्ती,डराउँछ अरूबस्त्र सर्लाभनि ।।



नयन जुधे आपसमा ,मन्दमुस्कान साटफेरपनि

दुबैजना शंकित छन् ,कस्ले अंगालॊमा भर्लाभनि ।।



मुटु धड्कीन्छ तेजले, परस्पर हातहरूकै स्पर्षमा

प्रतिक्षामा छन् दुबैजना, खुशी कस्ले छर्लाभनि ।।



बर्षे मीठा चुम्बनहरू आहा, छरीन थाले कपडाहरू

आत्तिइन् नयाँबधु, श्यामपट्रटरात कहिले टर्लाभनि ।।
.......
.........
गजल

कत्ति मज्जा आहा काखमा कॊहि बस्दाखेरी
खुशीसंगै काउकुती अंगालॊमा कस्दाखेरी ।।

मख्खपर्दै एकअर्काका तारीफ गर्दैजाँदा
सल्बलायका हातहरू शरीरभित्र पस्दाखेरी ।।

धुकधुकी बढ्दॊरेछ समिप्यमा बस्दैजाँदा
चरमशुख तेहाँ रतीक्रीडाजलमा खस्दाखेरी ।।

असिम खुशीसंगै चिच्याहट र छट्पटी पनि
मीठा दुःख हुदाँरहेछन् अंगप्रत्यगं धस्दाखेरी ।।

जबानीका प्यासी रहर सुम्पीदिदाँ आपसमा
श्यामबर्ण रातॊ भएछ दिनरात घस्दाखेरी
........
........
मेरो मनकी रानी


कहाँ होलिन कस्ती होलिन मेरो मनकी रानी,
मेरो मनमा हैकम चलाउँने मेरो मनकी माली।
कस्तो होला रुप रंग,कस्तो होला संसार् उनको,
गोरी,कालि कस्ती होलिन मेरो मनकी रानी।
कल्पनामै खोज्छु उनीलाई,सपनासँगै रमाउछु,
मन भित्र तिम्रै आकृति कोरी बस्छु मेरी सानी।
फुर्फुर् गर्दै नाच्दैँ छौ कि फुलको डाली डाली,
मेरो लागी दैबले नै जुराईदिएकी नानी।।
,,,,
,,.
गजल

आज पनि तिम्रै बयान गर्न मन लाग्यो मलाई

तिम्रै मनको बगैँचामा सर्न मन लाग्यो मलाई ॥


मेरो लागि तिमी भित्र ताज महल राख्या छौरे

त्यसैले त मनको बजार भर्न मन लाग्यो मलाई ॥


धेरै नदि नाला हरु एक्ला एक्लै पार गरेँ

मायाँ को यो सागर सगै तर्न मन लाग्यो मलाई ॥


साथ बिना मेरो पनि ज्यूँने अर्थ रह दैन

बरु छिट्टै त्यही काखमा मर्न मन लाग्यो मलाई ॥


म फूलेर निर्मोहीलाई बाशना दिनु भन्दा बरु

सुबाश छर्न नपाउँदै झर्न मन लाग्यो मलाई ॥


आज पनि तिम्रै बयान गर्न मन लाग्यो मलाई
तिम्रै मनको बगैँचामा सर्न मन लाग्यो मलाई ॥
लेखक : श्याम मुस्कान क्षत्री हाम्रो आवाज साप्ताहिक परिवार मलेशिया

आफन्तको खोजी (कथा)श्याम मुस्कान क्षत्री


आफन्तको खोजी (कथा)
श्याम कुमार जि सि (मुस्कान)
निरासाले भरिएको लामो सास तान्दै जमिनबाट एक अन्जुली माटो उठाएर आफ्नी आमाको चिहान माथि खन्यायो । आँखाबाट आँसुका धारा बगाउँदै तिम्रो आत्माले परमेश्वरको बास पाओस् जीवित हुँदा केही गर्न सकिन भन्दै निकैबेर मोहितले घुँक्का छोड्यो । आफ्नी मरेकी आमालाई सम्झेर त रोयो नै त्यो भन्दा बढी उसलाई वरिपरीको वातावरणले अझ धेरै भावुक तुल्याएको थियो । त्यो ठाँउ र पखेरा
सबै उस्तै उस्तै थिए । जंगल अलिक पातलिएछ दश पन्ध्र जति मसिना झूप्रा घरहरु थपिएछन् । वारीपारी खेत पाखा पखेरा उस्तै उस्तै नै हुन् जस्तो । ऊ बेलाका खेतहरुमा कतै अदूवाको खेती कतै अकवरे खूसा्रनी कतै अमि्रसो र धूसको घाँस लगाएछन् । जेठको महिना जताततै पालुवा र मूना पलाएका हरिया पाखा र खेतमा लहलह परेका मकैका बोटहरु पारीपारी पाखामा बर्षाको समयमा गएका पहिराका सेता धसा्रहरुले मोहित को मनलाई कता कता उडाएर लग्यो । आफु बसेको नजीकैको पातीको बोटमा मसिना ढुङ्गाले हान्दै ऊ अतिततिर हरायो । उनीहरुको एउटा सानो भिरालो परेको पाखो बारी थियो । बारीको बीचतिर सानो झूप्रो घर घरको तलतिरको छेउमा एउटा सुँगुरको खोर थियो । अगाडि पट्टी दाउरा राख्ने सानो कटेरो थियो । घर वरिपरी मसिना सिस्नाका झ्याङहरु, पिडालू, सिमल, तरुलका बोट र एउटा काभ्राको रुख थियो ।
जिवन गुजारा गर्न सधै बनिबूतो गर्नु पथ्र्यो । परिवारमा उसका आमा बाबु ऊ र उसका दुई जना बहिनीहरु थिए । घरमा शान्ति भए त सिस्नोको खोले र पानी खाएर पनि आनन्द नै हुन्थ्यो तर गरिबी र अभावले घरमा प्राय सधै बाबु र आमाको झगडा परिरहन्थ्यो । आमा कहिले झुण्डिएर मर्छु भन्थिन् कहिले भिरबाट हाम फाल्छु भन्थिन् । हामीलाई कहिल्यै चाडवाड आएन । सानो मैलो घर सरसफाई थिएन । परिवार प्राय अर्ध नग्न हुन्थ्यो । जुत्ता र चप्पल कसैले देखिएन । नुहाउने धुवाउने कुरा पिन मकर सक्रान्ति नै आउनु पथ्र्यो । अभाव र गरिबीको बर्बर त्रासले हामी बडो भयभित थियौ । बाबुले आमा पिटेको बखत मेरा साना बहिनीहरु मसँगै टासिएर रुन्थे म पनि उनीहरुसँगै रुन्थे । सधैजसो बेलुका साँझ पर्ने बेलातिर यस्तो घटना हुन्थ्यो हाम्रो घरमा । हाम्रो धार्मिक परम्परा अनुसार त्यो एउटा अलच्छिन थियो आउने दिनहरुको लागि अशुभ लक्षण थियो ।
म अलि अलि मात्र सम्झन्छु मेरा बहिनीहरु त सम्झन्नन् होला । आमा बिस्तारै विरामी परिन् । गाँउमा धामी झुक्री पूजारी त गरियो त्यसले भएन भदौ महिनाको अन्तिमतिरको एक साँझ मूसलधारे पानी परेको बेला आमाले अन्तिम सास फेरिन् । हामी त सधंै पनि रोइरहन्थ्यौ त्यस दिन पनि रोइयो नै। आमा मरे पछि बाबु धेरै दिन सम्म रोए धेरै शोक गरे । गाँउलेहरु जम्मा भएर नजिकैको चिहान
घारीमा आमालाई पुरे । हाम्रा हात समाएर अलि अलि माटो आमाको चिहान माथि हाल्न लगाए । हाम्रो घरको बत्ति निभ्यो । हामी टुहुरा टुहुरी भयौं भन्ने प्रष्ट संकेत भयो । मेरा कलिला दिनहरुमा मैले के नै गरिन र गाँउका प्राय सबैका घरका भाँडा माझें गोबर भकारा गरें
लुगा कपडा धोएँ र धेरै धरै गाली अपमान र कुटाई खाँए । भोका दिनहरु गन्ने हो भने बर्षौ होइन यूग पनि हुन्छ होला । म गाँउका दाजुहरुसँग पहाडबाट हप्तौं लगाएर मधेशतिर गएर नूनका भारी ल्याएर गाँउका साहूहरुलाई बेच्थें । दुई चार पटक ओहोर दोहोर गरे पछि अब त केही होला की भन्ने लाग्न थालेको थियो । भत्केर अवषेश मात्र रहेको घरको गाह्रोतिर आँखा डुलाउँदै आफु हिड्ने बेलामा आफ्ना बहिनीहरुले हामीलाई कपडा ल्याई देऊ है दाइ भनेको बाबुले चाँडै गएर राम्ररी आएस् भनेको कुरा सम्झदै मोहित एक पटक फेरी ठूलो आवाजमा रोयो । गरिबीको पिडा र मातृबात्सल्यको अभावले खग्रास भएको दलबिर फेरी गाँउ फर्किएन उतैतिर बिलायो ।मेर ढल्कदै गरेको जीर्ण शरीर भएको आफ्नो बाबु र कलिला माया लाग्दा बहिनीहरुलाई सम्झदै उनीहरु माथि ठूलो अन्याय गरेकोले अपुशोस जतायो । उसले मनमनै सोच्यो साच्चै मेरा बाबु र बहिनीहरु कहु गए होलान् अब त बहिनीहरुको विहेवारी भयो होला बाबु बाँचेका भए मलाई देखेर कति रुँदा हुन् सायद अब त मलाई चिन्दैनन् होला । एउटा कुरा त पक्का पक्की छ । हाम्रो घरको अवशेष हेर्दा उनीहरु यँहा छैनन् । आमा यहिं सडिन् म कहु पुगे बाबु र बहिनीहरु कता लागे हरे ! विधाताको खेल पनि यस्तो हुन्छ र भन्दै आमाको चिहानतिर हेर्दै दलविर फेरी टलपलायो ।आफ्ना आफन्तको नालीबेली इतिहास त तिनै अर्याल बाजेले मात्र बताउन सक्छन् भन्दै मोहित धनपति अर्याल बाजेका घरतिर लाग्यो । गाँउको पुरानो शैलीको घर बाहिर सिकुवामा पुरानो खाट माथि मैलो मैलो परेको राडी ओच्छाएर बसेका अर्याल बाजे धेरै बूढा भएछन् । दाँतहरु सबै झरेछन् आँखा भित्र भासिएर अनुहार चाउरिएछ । दिन गन्दै अस्ताउन लागेको घाम भएछन् अर्याल बाजे पनि ।
अर्याल बाजेले मोहित लाई देखेपछि बाबुलाई त अघि देखेको थिएन कु जाने के थरा थर हो भन्दै सोधे बाजे म चित्रको छोरो मोहित हो हाम्रा बाबुलाई गाँउमा चित्र भनेर बोलाउँथ चिन्नु भएन रे भन्दै मोहित ले जवाफ दियो । कु चिन्नु र बाबु तँ त भागेको धेरै बर्षा भयो लाठे पो भइछ त । यतिका बर्षा कता हराइस् बाबु भन्दै अर्याल बाजेले फेरी सोधे । बाजे म त उतै मधेशतिर नै पो हराँए त भन्दै मोहित ले छोटो जवाफ दियो । तेरा सन्तानहेरु पनि कु कु पुगे । मोहित ले स्तब्ध हुँदै सोध्यो कता कता गए र बाजे तेरो बाबु यही मर्यो बहिनीहेरु झोडातिरै पोइला गए भन्थे । परारका साल कान्छी बहिनी दुईबर्खको छोरो लिएर आइथी । मेरै घरमा सात दिन सम्म बसेर गई । तिनीहेरु पिन कु जाउन र जाने ठाँउ छैन । आफ्नै घर जस्तो गरेर आइथी । घर त झोडातिर कता पो भन्थी मोहित को मनले ठाँउ छोड्यो बाजे म पछि आउँछु भन्दै ऊ फेरी आफन्तको खोजी तिरै लाग्य। ......................................
.................
.................
.............
कथा कार :श्याम कुमार जि सि (मुस्कान)
फोप्ली ६बल्ली खोला प्युठान नेपाल
हाल :मलेसिया
फोन :०१४३३१२२९३
ईमेल : muskanchhetri52@yahoo.com
&:pyuthansewa_samaj2009@yahoo.com
....shyam_huma2009@yahoo.com

सावित्रा (कथा)।। श्याम मुस्कान क्षत्री


सावित्रा (कथा)।। श्याम मुस्कान क्षत्री
रिजाल रेष्टुरेन्टको सानो गल्ली पार गरेर पछाडि हुदै राप्ती मेडिकलको बाटो बाट सडकको जेब्रा क्रसिंगमा हरियो बत्तिको पर्खाइमा बसेका मानिसहरुको भिडमा सावित्राले एकएक गर्दै सबैको अनुहार हेरिन । आफूले चिनेका कोही देखिनन । धेरै मानिसहरुका विचमा पनि एक्लो हुनुपर्दाको नमिठो अनुभव भयो उनलाई । हरियो बत्ति बल्यो, मानिसको भिडसंगै तछाडमछाड गर्दै सावित्राले बाटो काटिन र सडकको किनारै किनार हिडीन् । दिनभरिको कामले उनको शरिर दुखेर ज्वरो आउला जस्तो भएको थियो । खुट्टाका औलाहरु रातो भएर भतभत् पोलिरहेका थिए । छेउकै सडकको पेटीमा भएको सानो ढिस्कोमा थुचुक्क बसेर जुत्ता खोलिन । औलाहरुमा ठेउला उठेका थिए । पोलीरहेका खुट्टाका औलाहरु मुसार्दै ब्यागबाट मोवाइल निकालेर हेरिन् । रातको एक बजिसकेको थियो । मानिसहरुको भिडले त्यहा दिन र रातमा केही फरक थिएन । आफ्नै गन्तब्यमा पुग्ने हतारमा हिडेका मानिसहरुलाई टोलाएर हेरिरहिन । सावित्राले कुनैदिन आफुपनि यिनीहरुजस्तै स्वतन्त्र भएर हिडने दिन आउला कि भन्ने कल्पना गरिन् । कुनै समय म पनि आफ्नो परिवारको साथमा यस्तै रमाइलो संग दिन विताइरहेकी हुनेछु । त्यतिबेला मैले आज दिनरात, भोक, निन्द्राको केही वास्ता नगरी गरेका दुःखहरु विर्सने छु । समयको परिबन्धमा परेर परिवारको आँखामा निर्दयी, प्यारा श्रीमानको दिलमा निष्ठुरी र मुटुका टुक्रा बच्चाहरुको मनमा हृदयशुन्य आमा बन्न बाध्य हुनुपरेका क्षणहरु र एक्लो जिवनमा भोग्नु परेका पिडाहरु पारिवारको साथ पाएपछि सबै हराउने छन् । मैले पुन पहिलेका बर्षहरुमा जस्तै शाहसी बुहारी, प्यारी श्रीमती र आमा बनेर पारिवारिक माया पाउने छु ।यस्तै यस्तै रमाईला क्षणहरुको कल्पना गरिन । एकछिन बसेका हुनाले उनका खुट्टाहरु झनै दुखेका थिए । दुई,तीन ठाँउमा बस्दैबस्दै धेरै दुःख संग कोठामा पुगीन । दुखेको शरिरलाइ ओछ्यानमा पल्टदै ब्यालेन्स मिलाउन कोशिस गरिन । रात आफ्नै गतिमा बगिरहेको थियो । यहा यतिधेरै दुःख गर्नुपर्ने भन्ने बारेमा सावित्रालाई पहिले थाहा थिएन । काम नगरे कन्ट्याक नपाइने, कन्ट्याक नपाए पेपर बनाउन नसकिने र पेपर नबनेपछि आफ्नो सपना पुरा हुन सक्ने थिएन । यहाँ पेपर बनाउदा हुनुपर्ने डकुमेन्ट र गर्नुपर्ने प्रोसेसका कुराहरुले सावित्राको केही समय अगाडी परिवारसंग रमाइलो गरि दिन विताउने कल्पना अलि फिका हुदै आयो । उनले बच्चाहरुको भविष्यको कल्पना संगै आफुले गर्नुपर्ने पारिवारिक कर्तव्यको लागी अग्नीपथमा हिडनु परेपनि शाहस र धैर्यसंग काम गर्नुपर्छ भन्ने सम्झदै दुखेको शरिर र थाकेको दिमाग सहित निदाउन प्रयास गरिन । साथमा रहेको मोवाइलमा रामकृष्ण ढकालको स्वरमा "मलाई यो जीन्दगीले कहाँ पुर्यायो" गीत गुन्जीरहेको थियो ।समाप्त।।।। श्याम मुस्कान क्षत्री हाम्रो आवाज साप्ताहिक परिवार क्कुला लम्पुर मलेशिया फोन ००६०१४३३१२२९३ ईमेल:muskanchhetri52@yahoo.com

कथा - "बिदाको एक दिन...shyam muskan chhetri..


कथा - "बिदाको एक दिन....
आज बिदाको दिन बिहान भरी सुत्नु पर्ने । दिनै भरी यता पल्टी उता पल्टी तन्की तन्की सुत्नु पर्ने । चौरासी ब्यन्जन परिकार सँग सोमरस अनि यस्तै यस्तै अन्य रसहरु सँग लठ्ठ लठ्ठीएर बिस्तारामा पल्टीनु पर्ने । अनि २-४ दिन अघि देखिनै कोलबीरे म्यारिज र बिबिक्यूको आयोजना गरी साँप्रा पखेटा र करङ्गहरु चपाउँदै हाक्पारे र भाकामा रम्नु पर्ने झुम्नु पर्ने र अलि अलि प्वाँख हाल्दै गरेकी सानी बचेरी छोरी श्रेयालाई गुँडबाट निकालेर बजार पार्क र मामाघर तिर घमाउन लानु पर्ने दिन । तर त्यसरी बित्दैन मेरो बिदाको दिन । जस्को कथा अर्कै छ अलि चर्कै छ जुन रिठ्ठो नबिराई बेली बिस्तार लगाउँछु ।


अगष्ट २ तारिख सोमबार बिहान कुखुरी काँ गर्दै भाले बास्यो जोडदारले । यो भाले कत्रो छ कस्तो छ बिकासे हो की घरासे ठिम्मर के हो केहि अत्तो पत्तो छैन । यस्लाई दाना पानी चारो केहि पनि हालीरहनु पर्दैन । एक डेढ बर्ष पहिले ईन्टरनेटबाट डाउनलोड गरेको थिएँ त्यो पनि सित्तैमा । सायद एक डेढ बर्षको ठूलै भएर होला गतिलै बास्छ पड्के । यसलाई मार्न न धामी झाँक्री न बिजुवा फेदा¨मा न त भक्भकी उमालेको पानी नै चाहिन्छ न त चित्ला¨को सिरुपातेकै इन्तुजाम गर्नु पर्छ केहि चाहिदैन । मोवाईलको अफ लेखेको ठाउँमा थिची दियो वस् काउतीम खतम । हस्याङ्ग फस्या¨ गर्दै बुढो वाहुन पुजारी बाजे जस्तै लबेरेर वाथरुम छिरें । पाँचै मिनेटमा ज्यान पखाली मलमुत्र त्याग गरेर दाँत समेत मोली भ्याएँ । हरेक दिन मेलो ड्यूटी जानु अघि यसरी नै शरीर पखाल्ने आदत बसेको छ मलाई जस्ले दिन भरी शरीरलाई फूर्तिलो बनाउँछ । मेरो नुहाई बाजेको भन्दा खासै गतिलो थिएन । होस पनि कसरी जाबो पाँचै मिनेटमा मेन्जो थोरै ।
छोरी श्रेया सन् २००८ फेब्रुवरीमा जन्मेकी हुन् । तिनलाई हुर्काउन बढाउन पर्दाको हैरानी भनी साध्य छैन । महिनाको चोख्खो ५००० हङ्गक¨ डलर नेपाली करिव ५००००। बजेट छुट्ट्याउनु पर्छ र मात्र बल्ल तल्ल महिना उम्कन्छ । आज देख्दैछु तोरीको फूल । हाम्रा बाबु बाजेले कसरी हुर्काए होलान त्यत्राबिदी गोठहरु ५-७ जना सम्म । अहिले म सोच्दैछु । छोरी श्रेयाको हेरचाह गर्न सन २००८ मा पहिलो पटक डोमेस्टीक झिकाएँ सिक्कीमबाट । आउँदो नोभेम्बरमा भिषा सकिएर फर्किंदै छिन् तिनी । त्यसैले अर्को कामदार आबेदन गर्न आबश्यक कागजातहरुको पोको लागे सेन्ट्रलको एमटिआर एक्जिट जे तिर आदरणिय दाई सल बहादुर कोरङ्गीलाई भेट्न । ह¨कङ्गमा यतिका धेरै एक्जिटहरु भएको एमटिआर स्टेशन सेन्ट्रलमा मात्रै छ अन्त कतै छैन । जुन दिन नेपालमा प्रधानमन्त्रीको चुनाव हुदै थियो । त्यो पनि तेश्रो पटक श्रावण ५७ र १७ गते । आÏनो देशको बारेमा बेखवर भएर बस्नु हुदैन र देशलाई सहि दिशातिर लैजानको निम्ती नेतृत्वमा रहेका ब्यत्तीहरु राजनैतिक पार्टीहरु र तिनका नेताहरु अनि निती निर्माताहरुलाई संसारका जुनसुकै कुनामा बसेका नेपालीहरुले खबरदारी गर्न जरुरी छ भन्ने मेरो ठम्याई हो । अतः आÏनो देशको बारेमा जानकारी सबैले राख्नु पर्दछ । त्यसैले मलाई प्रधानमन्त्री को बन्ने हो भन्ने चासो बढी रहेको थियो । म संग पि्रन्टर नभएकोले इमीग्रेशनलाई लेखेको चिठ्ठी दाईलाई ल्याईदिनुस भनेको थिएँ । त्यसैले हाम्रो भेट अनिवार्य थियो । त्यही बाटो भएर उहाँ सधैं आफ्नो मेलो ड्यूटी जानु हुन्थ्यो । सन् २००५ मा संखुवासभा समाज हङ्गकको अध्यक्ष बनेर समाजको कोष जम्मा गर्ने काममा उल्लेखनिय योगदान गरेकोले सबै जिल्लावासीहरुको मन जितेका छन बुढाले । त्यसैले सबैले मान्छन् बुढालाई । बल्ल बल्ल ८:४० तिर बुढाको सवारी भो । बुढालाई नमस्कारपाती चढाएर चिठ्ठी लिएँ र आबेदन फारममा २ जना साक्षी चािहंदो रहेछ त्यसैले उहाँलाई साक्षी पनि राखि भ्याएँ । ९ बज्न आटेकोले दाई संग बिदा भएर लागे एडमीरल्टी तिर जहाँ भारतीय दुतावास छ । एक्जीट डी बाट बाहिर निस्कदै यूनाईटेड सेन्टरको दोश्रो तलामा चढी फोटोकपी खोजें । देबे्र साईडमा एक बंस ओरालो लाग्दै गरेकी एक युवती ूवान डलर वान पिसू भन्दै गरेको सुने र त्यही फोटोकपी गरी २६ तला पुगे जहाँ भारतीय दुतावास छ । १ ईण्डीयन र २ जना चिनीया बुढीहरु अघि नै लाईनमा थिए । कार्यालय समय ९:३० बजे देखि १२ बजे सम्म रहेछ । त्यसैले १५-२० मिनेट कुराई मच्चियो । फेरी तल ओर्लिएँ २ तलामा । साढे नौ बज्यो माथि चढें । कार्यालय खुलीसके छ । १२-१५ जना थिए लाईनमा । हामी सबै भित्र छि ..। भित्तामा ठूला ठूला मेटलको अक्षरमा भारतका प्रधान कोंसलावासू र अंगे्रजीमा कन्सुलेट जनरल अफ ईण्डीया लेखिएको थियो । ५ जना पछि मेरो पालो आयो । काउण्टरमा आबेदन फारम टक्र्याएँ । कतै केहि अपुग हुने पो होकी भनेर मन ढुक्ढुक् गररिहेथ्यो । त्यो अर्ध बंसेले सरर नजर फाल्दै फायल हे-यो र भन्यो तुम पेहेले बार पेश रहे हो ३ वटा कन्ट्रयाक्ट पेपर देखाउँदै औ र एक चाहिए भन्यो मैं देखता हँ भन्दै इमिग्रेसन तिर टाप कसें । मैले भरेको फारम जम्मा ३ वटा मात्रै हो । मैले यस्तो काम गरेको पहिलो चोटि हो । ४ वटा फारम हुन्छ यति पैसा लाग्छ भनेर कसैले पनि भनेनन् र मैले पनि सोधिन । २ वर्ष पहिले पहिलो डोमेस्टीकको आबेदन फारम आफैं भर्दा धेरै फारमहरु बिग्रीएर डस्वीन मोटाएको भरीएको थियो । फारम बुझाउन जाँदा पाचै मिनेट ढिला भएर निकै सास्ती पाएको थिएँ । जागीरबाट घरी घरी बिदा नपाइने अनि अर्कोतिर भरे भोलि एक छिन भनेर धर नपाइने । त्यसैले १२-१४ घण्टा टाउको जोतेर बचेको अलि अलि दिमाग पनि त्यो टेण्सनले खाँदा घरमा निकै रस्सा कस्सी परेको थियो र त्यो काम वकिललाई जिम्मा लगाउँदा २५०० ह¨कङ्ग डलरले नराम्ररी दुःख पाएको थियो । ३ महिना पछि इमिग्रेशनले कृपा गरेर भिषा त दियो तर विडम्बना त्यो वकिल भनौदाले न हामीलाई कन्ट्र्रक्याक्ट पेपर दियो न त हामीले डोमेस्टीकलाई नै । त्यसैले त्यो पेपरको अभावमा पहिलो डोमेस्टीकले घरी घरी मेरो दिमाग चाटि रह्यो । बंैकमा खाता खोल्न मोबाईलको लाईन लिन आदि विविध काममा आवश्यक पर्दो रहेछ त्यो पेपर । त्यसैले यो पटक २५०० हङ्गकङ्ग डलर शहिद बनाउन मनले मानेन र आफै दौढिएँ । अफिस टाइम भएकोले मानिसहरुको दोहोरीलत्त थियो । एमटीआर बाट एक हुल हवार्र निस्कन्छन् अनि अर्को तिर छिरी जान्छन् । बाटोमा खुट्टा टेक्ने ठाउँ थिएन । १० बज्नलाई ५-७ मिनेट बाँकी हुदो हो बल्ल इमिग्रेशन पुगें । बिधार्थी जीवनमा एउटा लेख पढेको थिएँ होस्टीलीटी जस्मा एउटा मानिस अति हतारमा हुन्छ । ऊ बस चढ्छ जाममा फस्छ । ओर्लेर हिड्छ बाटो भरी मान्छेको भीडले हिड्ने ठावै पाउँदैन त्यसैले उ भन्छ यी गाडीहरु सबै मेरा शत्रु हुन् । मेरै अवरोधका लागि सडकमा जाम भएर तेर्सिएका छन् । अनि सडकका मानिसहरु सबै मेरा दुश्मन हुन् । सबै मेरा बिरु¢मा खनिएका छन् । त्यसैले मलाई समाप्त पार्न मैदानमा उत्रेका छनू मलाई पनि ठ्याक्कै त्यस्तै लाग्यो । कन्सुलेटको कर्मचारी एमटीआरमा हिड्ने मानिसहरु अनि ईमिगे्रशनको त्यो लाईन सबै मेरै बिरु¢मा खनिएर मलाई खुच्चि¨ भनेर खिज्याई रहे झैं लाग्यो । स्वाँस्वाँ र ÏवाँÏवाँ गर्दै १:१५ मा इमिग्रेशन पुगें । इमिग्रेशनको दोश्रो तला सोधपुछ र फारम पाईने ठाउँ हो । त्यसै तलाको पछि फर्केर दायाँ पट्टी साईडमा फाराम र अन्य कागजातहरुको बिस्कुन लगाएँ । एक्सक्यूज मी भन्दै अग्लीन बिसे्रकी फैलीन जानेकी मोटी १ फिलीपीन युवती पनि मेरै आडमा विस्कुन लगाउन आईपुगी । त्यो आगमनलाई एउटा मिठो संयोग मान्दै घरी घरी तिनी प्रति गिद्दे दृश्टि फाल्दै हतार ह्तार फारम भर्न थालें । ४ वटा कन्ट्रयाक्ट पेपर र २ वटा आबेदन फारम भर्दा ११ बजी सकेछ । फेरी हतार हतार त्यो बिस्कुन उठाएर लागे ईण्डीयन कन्सुलेट एडमीरल्टी तर्फ । जहाँ पुग्दा मात्रै आधा घण्टा बाँकि थियो अफिस बन्द हुनलाई । लाईनमा ५-१० जना थिए । कसै कसैले काउण्टरमा फाट्टफुट्ट सोधपुछ गर्दै थिए । कन्ट्रयाक्ट पेपरमा छाप लगाउँदा पैसा लाग्छ कि सोधी हालौं भनेर काउण्टरमा सोधें । १६० डलर लाग्छ भन्यो पछि फेरी मेरो सातोपुत्लो उँड्यो । २५ मिनेट मात्रै थियो अफिस बन्द हुनलाई । हे भगवान भन्दै दौडिए एमटीआर तिर । मेरो खल्तीमा प्राय त्यती दाम हुँदैन चिल्लै हुन्छ । बोकी हाले भने पनि १०० डलर सम्म हुन्छ नत्र अक्टोपसबाटै काम चलाउँछु । हतार हतार बैंकबाट २०० झिकेर दौडिए कन्सुलेट तर्फ । जम्मा १५ मिनेट मात्र बाँकी थियो बन्द हुन । मेरो अगाडि एक जोडी ईण्डीयन थिए खुबै अँगे्रजीमा कुरा गरीरहेका । पछाडी चाहि २ जना नेपाली मित्रहरु भएका तिनका शारीरिक मोहडा र चेहराले प्रष्टै बताईरहेका थिए । ईण्डीयन जोडीको केटो चाहि अलि झुत्रे झाम्रे तर हात र झोलाभरी कितावका ठेलीहरु बोकेका थिए भने केटी चाहि त्यती खोट लाई हाल्नु पर्ने खालकी थिईनन् मोरी । बिस्तारै १२ बज्यो ढोका बन्द ग-यो । म चाहि आरामले छिरें पछिका २ नेपाली मित्रहरु ढोकाले च्याप्पीदै छिरे । धन्य छ प्रभु भन्दै ढुक्क भएँ । बिस्तारै मेरो पालो आयो । १६० बुझाएर बाँकी कागजातहरु इमीग्रेशनमा बुझाउने सुर कस्दै थिएँ तैपनि सोधी हालौं कन्ट्रयाक्ट पेपर आफैले लाने होकी यही बाट लगिन्छ भनेर काउण्टरमा रहेकी एक बृदा महिला कर्मचारीलाई सोधं । भारी मनले ति महिलाले उस्से पुछो भन्दै छेवैको अर्धबैंसेलाई देखायो । कल मिलेगा कन्ट्र्रयाक्ट पेपर तुम खुद लाना पडेगा । कल पाँच बजे आना भनी जवाफ दियो थ्याङक्यू भन्दै बिदा भएँ । मैले त सोचेको थिए कन्ट्रयाक्ट पेपर एकै छिनमा छाप लगाई दिन्छ बिना दस्तुर अनि जसरी चरीले चुच्चो भरी चारो च्यापेर आÏनो बच्चालाई खुवाउन गुँडतिर दौडिन्छू त्यसैगरी म पनि त्यो कागजातको पोको बोकेर ईमिगे्रशन दौडांला भन्ठानेको थिएँ । तर कन्ट्रयाक्ट पेपर त भोलिपल्ट मात्रै िदंदा रहेछ । बिना पैसा कसैले काम गरिदिन्छ यति महंगो शहरमा म पनि कस्तो बुद्वु ।
अब म लागें एबर्डिन तिर जहाँ कन्सट्र्रक्सन वर्कस रजिस्टे्रसन अफिस छ । वानचाईको सदन ल्पेग्राउण्डको अगाडी ४ बी नम्बरको मिनीवस लाग्छ भाडा ७ डलर । जुलाई ५ तारिख मैले सिटा कार्ड दर्ता गराएको थिएँ १०० डलर तिरेर । त्यहा १ महिला रहिछिन् । नाम मिस लाम । कार्ड लिन ह¨कङ्गको स्थायी परिचय पत्र नहुनेले पासपोर्ट अनिवार्य बोक्नु पर्ने रहेछ तर मैले त्यो पनि बिसर्िएछु त्यो बिना पनि मेरो काम फत्ते गरिदिईन तिन्ले । अनि २० तारिख पछि कार्ड लिन आउनु भनि २-३ पटक भ्वाइस मेल पनि तिनैले छाडेकी थिइन् । म पौने २ बजे तिर पगेछु । अफिस बन्द थियो । म माथिल्लो तलामा रहेको ट्वाइलेट छिरें । त्यहाँ गरिने धन्दा सके पछि एक नजर माथिल्लो तलामा के मात्र फालेको थिएँ क्यानटिन देखें । हुम्काई सेक्फान भन्दै सोधेको त त्यो चिानाले आई गिभ यू राईस चिकृन एण्ड भेजीटेबल ओके भन्यो । हाउ मछी भनि सोधें सिक्स्टी भन्यो । म झस्किएं । जाबो १ छाक भातलाई ६० डलर । ६० डलरले त मेरो गुँडका अर्धानी र सानी बचेरी छोरीलाई समेत १ छाक चारो पुग्थ्यो । म स्पष्ट हुनलाई चाईनिजमा सोधें लोक सपू ६० म्या होईन सप लोकू १६ भन्यो ओके ओके भन्दै टेबलमा बसें । उनले सिक्स्टिन भनेको रहेछ । यीनीहरुको उच्चारण सिक्स्टी र सिक्स्टीन उस्तै उस्तै सुनिन्छ । मलाई पुलक्क हेर्दै ल्पेटमा भात राम्रै सँग लगायो सायद निकै खान्छ भन्ने ठान्यो होला । भोकलाई खिर भने झैं मासु भात अनि साग दिनको २ बजे तिर बस् के चाहियो त्यो भन्दा । चम्चा लिएर बसेको ५-१० मिनेटमा २-४ वटा सागको डाँख्ला भन्दा अरु केहिको नामोनिसाना रहेन । आजकल मलाई भैरव जागेको छ । त्यसैले २ जना सम्मको भात काउतिम गर्न सक्न कसैलाई गुहारीरहनु पर्दैन । म्याट्रीक पास गरेर काठमाण्डौ तिर क्याम्पसमा खेल्दै हिड्दा ४८-४९ साल तिर म सानोठिमी क्यामपस भक्तपुरको छात्रवासमा बस्थें । हामी जम्मा ९० जना बस्थ्यौ त्यहाँ । त्यतीका जनामा धेरै भात खानेहरुमा म टप फाईभ भित्र आरामले पर्दथें । सायद त्यसैको करामत जागेकोले घ्याम्पे भुडी तिर पो प्रमोसन हुन खोज्दै छ त
shyam muskan chhetri..